Święty Rajmund z Peñafort, kataloński Sant Ramon de Penyafort, (ur. ok. 1185, Peñafort, niedaleko Barcelony – zm. 6 stycznia 1275, Barcelona; kanonizowany w 1601; święto 7 stycznia), kataloński dominikanin, który opracował Dekrety Grzegorza IX, zbiór średniowiecznych przepisów, które pozostały częścią prawa kościelnego aż do ogłoszenia Kodeksu Prawa Kanonicznego w 1917 r.
Studiował prawo kanoniczne w Bolonii i wykładał tam w latach 1218-1221. Z tego okresu pochodzą m.in. niepublikowane adnotacje do Decretum Gracjana (zm. ok. 1140 r.; ojciec nauki prawa kanonicznego) oraz nieukończony traktat o prawie kanonicznym Summa juris canonici.
Po powrocie do Barcelony w 1222 r. wstąpił do zakonu dominikanów i napisał podręcznik prawa kanonicznego dla spowiedników, Summa de casibus poenitentiae („O przypadkach pokuty”), jedną z najczęściej używanych książek tego rodzaju w późniejszym średniowieczu.
W 1230 r. papież Grzegorz IX wezwał Rajmunda do Rzymu, aby służył jako papieski kapelan do badania przypadków sumienia. Grzegorz zlecił mu również skodyfikowanie papieskich statutów i orzeczeń w kwestiach prawa kanonicznego, które zostały wydane od czasu pojawienia się Decretum Gracjana. Dokonana przez Rajmunda kompilacja Dekretałów Grzegorza została oficjalnie ogłoszona w 1234 roku. W następnym roku zrewidował i ponownie wydał Summa de casibus, dodając część dotyczącą prawa małżeńskiego.
Powrócił do Hiszpanii (1236) i w 1238 r. został wybrany mistrzem generalnym zakonu dominikanów. Chociaż zrezygnował po zaledwie dwóch latach, dokonał rewizji konstytucji zakonu. Pozostałą część życia poświęcił różnym komisjom papieskim i działalności misyjnej. Później zorganizował szkoły arabskiego i hebrajskiego dla misjonarzy w Tunisie i w Murcji (ok. 1255), niezależnym królestwie muzułmańskim w Hiszpanii. To na jego prośbę św. Tomasz z Akwinu napisał Summa contra gentiles, teologiczną wykładnię przeciwko poganom.