Piosenki były popularnymi utworami, które jej mąż rozpoznawał, gdy je śpiewała lub nuciła. Ale ona sama nie potrafiła ich zidentyfikować.
Jest to pierwszy znany przypadek pacjentki mającej halucynacje muzyczne, które były znane osobom z jej otoczenia, ale których ona sama nie rozpoznawała, według dr Danilo Vitorovic i dr José Biller z Loyola University Medical Center. Neurolodzy opisują ten wyjątkowy przypadek w czasopiśmie Frontiers in Neurology.
Przypadek ten rodzi „intrygujące pytania dotyczące pamięci, zapominania i dostępu do utraconych wspomnień”, piszą autorzy.
Halucynacje muzyczne są formą halucynacji słuchowych, w których pacjenci słyszą piosenki, muzykę instrumentalną lub melodie, mimo że w rzeczywistości taka muzyka nie jest odtwarzana. Większość pacjentów zdaje sobie sprawę, że mają halucynacje i uważają, że muzyka jest natrętna i czasami nieprzyjemna. Nie ma na to lekarstwa.
Halucynacje muzyczne występują zazwyczaj u osób starszych. Kilka warunków jest możliwymi przyczynami lub czynnikami predysponującymi, w tym upośledzenie słuchu, uszkodzenie mózgu, padaczka, zatrucia i zaburzenia psychiczne, takie jak depresja, schizofrenia i zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Upośledzenie słuchu jest najczęstszym stanem predysponującym, ale samo w sobie nie jest wystarczające do wywołania halucynacji.
Vitorovic i Biller opisują pacjentkę z upośledzeniem słuchu, która początkowo miała halucynacje muzyczne, kiedy próbowała zasnąć. W ciągu czterech miesięcy, słyszała muzykę cały czas. Na przykład, przez trzy tygodnie słyszała w kółko jedną piosenkę, po czym zaczynała grać inna. Głośność nigdy się nie zmieniała, a ona była w stanie słyszeć i śledzić rozmowy podczas halucynacji muzycznych.
Pacjentka była leczona karbamazepiną, lekiem przeciwpadaczkowym, i doświadczyła pewnej poprawy w swoich objawach.
Unikalną cechą pacjentki była jej zdolność do nucenia części niektórych utworów i przypominania sobie fragmentów tekstów niektórych piosenek, których nawet nie rozpoznawała. To rodzi możliwość, że piosenki były zakopane w jej pamięci, ale nie mogła uzyskać do nich dostępu, z wyjątkiem sytuacji, gdy miała halucynacje.
„Konieczne są dalsze badania nad mechanizmami zapominania”, piszą Vitorovic i Biller. „Innymi słowy, czy zapomniane informacje są tracone, czy po prostu niedostępne?”
Vitorovic jest byłym głównym rezydentem neurologii, a Biller jest profesorem i przewodniczącym w Departamencie Neurologii Loyola University Chicago Stritch School of Medicine.