Urodzony jako Charles Lutwidge Dodgson, pisarz znany jako Lewis Carroll był człowiekiem renesansu epoki wiktoriańskiej. Był znakomitym matematykiem, poetą, satyrykiem, filozofem, wynalazcą i fotografem w najwcześniejszych czasach tej formy sztuki. Jednak większość z nas zna go najlepiej jako autora książek dla dzieci z powodu Alicji i jej przygód w nonsensownej i herbacianej Krainie Czarów.
Jeśli widziałeś go tylko przez szybę, ta lista 10 faktów powinna poszerzyć twoje zrozumienie wyjątkowego literackiego głosu.
1. WYNALAZŁ SPOSÓB NA PISANIE W CIEMNOŚCI.
Jak wielu pisarzy, Dodgson był sfrustrowany utratą doskonałych pomysłów, które niewygodnie przychodzą w środku nocy, więc w 1891 roku wymyślił nyktograf. Urządzenie to jest kartą z 16 kwadratowymi otworami (dwa rzędy po osiem), które stanowią dla użytkownika przewodnik do wprowadzania skróconego kodu kropek i kresek. Dodgson uważał je również za użyteczne dla niewidomych.
2. Cierpiał z powodu wągrów przez większość swojego życia.
Dodgson miał ciężkie dzieciństwo. Nazywając to swoim „wahaniem”, rozwinął jąkanie w młodym wieku, które utknęło z nim przez całe dorosłe życie i ostatecznie stało się częścią jego osobistego mitu – w tym pozbawione dowodów twierdzenie, że jąkał się tylko wokół dorosłych, ale mówił bez problemu do dzieci. Gorączka w dzieciństwie sprawiła, że ogłuchł na jedno ucho, a koklusz w wieku 17 lat osłabił jego klatkę piersiową na resztę życia. Pod koniec życia rozwinęły się u niego wyniszczające, halucynujące migreny i to, co lekarze zdiagnozowali jako epilepsję.
3. BYŁ DODO W ALICE W KRAINIE CZARÓW.
Dodgson przedstawił oryginalną koncepcję fabularną Alicji w Krainie Czarów podczas jednej ze swoich wycieczek łodzią z Liddellami – dziećmi swojego szefa, Henry’ego Liddella, dziekana Christ Church w Oksfordzie – a wydarzenie z 4 lipca 1862 roku w samej książce oznaczył jako Wyścig Kaukaski. Alice to Alice Liddell, Lory to Lorina Liddell, Eaglet to Edith Liddell, kaczka to kolega wielebnego Robinsona Duckwortha, a dodo to sam Dodgson. Popularna opowieść głosi, że użył on ptaka jako karykatury, ponieważ jego jąkanie sprawiło, że czasami przedstawiał się jako „Do-Do-Dodgson”, ale nie ma dowodów na poparcie tego twierdzenia.
4. DODGSON WYPEŁNIŁ SWOJĄ INSPIRACJĘ DLA ALICE W OSTATNIM ROZDZIALE KSIĄŻKI PRZEZ LŚNIĄCE SZKŁO.
Przez całe swoje życie Dodgson zaprzeczał, że Alicja była oparta na jakiejkolwiek prawdziwej osobie, ale „A boat beneath a sunny sky”, wiersz na końcu Through the Looking-Glass, jest akrostychem, który wymawia Alice Pleasance Liddell.
5. NAPISAŁ 11 KSIĄŻEK O MATEMATYCE.
Mistrz logiki, na uwagę zasługują prace Dodgsona w dziedzinie algebry liniowej, geometrii i układania puzzli. Napisał prawie tuzin książek, od An Elementary Treatise on Determinants, With Their Application to Simultaneous Linear Equations and Algebraic Equations, przez The Game of Logic, po The The Theory of Committees and Elections. Jego zainteresowania i wiedza były bardzo zróżnicowane; napisał również pierwszy drukowany dowód twierdzenia Kroneckera-Capellego oraz koncepcyjny system lepszej reprezentacji rządowej.
6. OPOWIEŚCI O ALICE SĄ MOŻLIWE SATYRYCZNE Z NIE-EUCLIDEAN MATH.
Jak w przypadku kilku elementów jego życia, Dodgson był konserwatywnym matematykiem, żyjącym i pracującym w epoce, w której dyscyplina ta ulegała dramatycznym zmianom. W opublikowanym w 2010 roku artykule dla „The New York Times” Melanie Bayley przedstawiła przekonujące argumenty za tym, że przygody Alicji parodiowały początki matematyki konceptualnej, w której występowały liczby urojone i kwaterniony, co Dodgson wyśmiewał. Kot z Cheshire może reprezentować rosnącą abstrakcję w tej dziedzinie, a ogólny absurd Krainy Czarów może mieć na celu dopasowanie do „absurdu”, który konwencjonalny Dodgson dostrzegał w swojej dyscyplinie.
7. JEDNA ABSURDALNA OSOBA UWAŻAŁA, ŻE DODGSON TO JACK THE RIPPER.
Lista osób podejrzewanych o bycie Kubą Rozpruwaczem jest długa, i, z jakiegoś powodu, umysł stojący za Alicją jest na niej. Kuba Rozpruwacz i Dodgson byli rówieśnikami; morderstwa miały miejsce w 1888 roku, kiedy Dodgson był w połowie lat 50. Autor Richard Wallace teoretyzował, że Dodgson, po surowym religijnym wychowaniu i potencjalnym zastraszaniu podczas nieszczęśliwych lat szkolnych, wyrósł na seryjnego mordercę po udanej karierze nauczyciela i pisarza. Większa część tej teorii wywodzi się od Wallace’a, który zmienił układ pism Dodgsona w „wyznania”. Podczas gdy Dodgson zakopywał kody i wskazówki w swoich książkach, układanie przypadkowych akapitów w niezręczne składniowo stwierdzenia o zabijaniu jest więcej niż naciągane.
8. BYŁ DOSKONAŁYM FOTOGRAFEM.
Zaczął w połowie lat dwudziestych i kontynuował przez ponad dwie dekady, Dodgson stworzył ponad 3000 obrazów fotograficznych, w tym portrety przyjaciół i znaczących postaci (jak Alfred, Lord Tennyson), krajobrazy, szkielety, lalki, posągi, obrazy i wiele innych. Według Lewis Carroll: A Biography, biografii artysty autorstwa Mortona N. Cohena, Dodgson miał własne studio i krótko rozważał zarabianie na życie jako fotograf w latach 50. XIX wieku.
9. HE WAS A LIFELONG BACHELOR, WHICH HAS LED TO SOME SPECULATION ABOUT HIS ROMANTIC INTERESTS.
Fotografia Dodgsona znalazła się również w centrum współczesnych rozważań na temat seksualności Dodgsona. Autor był przez całe życie kawalerem, którego zachowane prace fotograficzne w 50 procentach składają się z przedstawień młodych dziewcząt, w tym Alice Liddell, a także kilku odbitek, na których dziewczyny są nagie. Najsłynniejszą z nich jest portret córki jednego z oksfordzkich kolegów, Beatrice Hatch. Niewiele jest bezpośrednio wiadomo o osobistych związkach Dodgsona, co doprowadziło do spekulacji – zwłaszcza przez Cohena – że żywił romantyczne uczucia do 11-letniej Alice, ale autorka Karoline Leach zasugerowała, że przedstawianie Dodgsona jako pedofila jest mitem zrodzonym z ignorancji wiktoriańskiej moralności i popularności w tamtym czasie nagich dzieci w sztuce w połączeniu z rodziną Dodgsona, która zakopywała informacje o związkach pisarza z dorosłymi kobietami.
10. ZOSTAŁ DIAKONEM, ALE NIGDY KSIĘDZEM.
Tak wiele z życia Dodgsona zachęca do spekulacji, w tym jego odmowa zostania księdzem, wbrew regułom Christ Church podczas jego rezydencji tam. Został wyświęcony na diakona 22 grudnia 1861 roku, ale musiał złożyć petycję do dziekana Liddella, aby uniknąć zostania księdzem. Po raz kolejny, jego jąkanie wydaje się być jednym z możliwych wyjaśnień, dlaczego odmówił kapłaństwa, ale nie ma dowodów na to, że mogło to przeszkadzać mu w głoszeniu kazań. Inne możliwe powody to zamiłowanie do teatru (przeciwko któremu wypowiedział się biskup Oksfordu), słabe zainteresowanie Kościołem Anglikańskim i rosnące zainteresowanie alternatywnymi religiami.