Heading

Draft może być jednym z najbardziej ekscytujących dni sezonu NFL, szczególnie jeśli jesteś fanem Cleveland Brown. (Sorry, fani Browns.) Gracze wchodzą do NFL z tak wielką obietnicą i potencjałem. I wielu z nich pójdzie dalej, aby cieszyć się udaną karierą w lidze.

Ale wielu nie. A to dlatego, że draft NFL jest grą w ruletkę – drużyny nigdy nie wiedzą, jakiego zawodnika dostaną, dopóki nie zobaczą, jak wygląda w mundurze NFL i w profesjonalnym środowisku.

To są zawodnicy, których kariery potoczyły się dramatycznie źle. Byli jednymi z najlepiej wybranych w drafcie, a mimo to okazali się albo nie-faktorami, albo, co gorsza, konsekwentnymi rozczarowaniami dla drużyn.

Oto 13 największych wpadek i rozczarowań draftu w historii NFL.

Szczegóły draftu: Cleveland Browns. 2012. Third overall.

Powstała wrzawa, gdy Browns zdecydowali się przerzucić Richardsona do Indianapolis Colts za pierwszorundowy pick. Jak mogli? Potem ludzie przestudiowali statystyki Richardsona i stwierdzili, że Browns oszukali Coltów. Richardson mógł mieć 950 jardów i 11 przyłożeń w swoim debiutanckim sezonie, ale potrzebował do tego absurdalnych 267 podań. W swojej karierze w NFL miał średnio 3,3 jarda na carry. (Był jeszcze gorszy w AFL z 2,9 jarda na carry.) Z Colts, Richardson miał 458 jardów biegowych, 265 jardów odbiorczych i cztery całkowite przyłożenia w 2013 r. i miał 519 jardów biegowych, 229 jardów odradzających i trzy całkowite przyłożenia w 2014 r.

Browns wiedzieli, że nie jest dobry, więc byli szczęśliwi, że mogą za niego poręczyć. Colts musieli czuć, że muszą uzasadnić handel, co zaowocowało jego dużym obciążeniem pracą. W efekcie Richardson ma dużą próbkę opresyjnie złych występów.

Courtney Brown, DE, Penn State

Dane draftu: Browns. 2000. First overall.

Największym problemem Browna były kontuzje. Po obiecującym sezonie debiutanckim, w którym miał 69 tackles i 4.5 sacks, Brown doznał kontuzji w piątym meczu sezonu 2001. Opuścił resztę roku. W kolejnym sezonie opuścił pięć spotkań, a w ostatnim sezonie w Cleveland trzy. Zakończył karierę z Denver Broncos w 2005 roku, kiedy miał 24 tackle i dwa sacki.

Kiedy zakończył karierę po sześciu sezonach, miał 19 sacków i 155 tackli, parę brutalnie małych sum jak na były pick nr 1.

Andre Ware, QB, Houston

Draft details: Detroit Lions. 1990. Siódmy w kolejności.

Zagrał w zaledwie 14 meczach i rozpoczął sześć. W tych meczach miał 1,112 jardów podaniowych, pięć przyłożeń i osiem przechwytów. Jego procent podań wynosił 51,6. Lions miał pewne sukcesy, gdy był w zespole, co mistrzostwa NFC po sezonach 1991. Ale Ware obserwował z linii bocznej, podczas gdy weteran Erik Kramer prowadził ofensywę.

Nie ma wiele do powiedzenia o Ware, ponieważ zrobił tak mało w lidze. Nie mógł zdobyć pozycji rozgrywającego w Detroit, więc po sezonie 1993 został zwolniony. Miał krótkie stinty z Oakland Raiders i Jacksonville Jaguars, ale nigdy nie zagrał meczu dla żadnej z drużyn, a obie organizacje wycięły Ware’a.

Brian Bosworth, LB, Oklahoma

Draft details: Seattle Seahawks. Pierwsza runda. 1987. Supplementary draft.

The Boz miał dość epicki początek swojej kariery. Zaczął od wysłania listów, w których informował drużyny NFL, że nie zgłosi się na obóz treningowy, jeśli go wybiorą. Jego zamiarem było wylądowanie w Oakland Raiders. To nie zadziałało.

Seahawks wybrali go i podpisali z nim rekordową umowę: 10 lat, 11 milionów dolarów. Był to największy kontrakt w historii drużyny i największy kontrakt debiutanta w historii ligi. Zagrał tylko trzy sezony, a odszedł na emeryturę z powodu kontuzji barku po rozegraniu 24 meczów.

Był tylko szumem i kiepską fryzurą.

Blair Thomas, RB, Penn State

Dane draftu: New York Jets. 1990. Second overall.

W swoim debiutanckim sezonie, nie wyglądał strasznie. Miał 123 podania na 620 jardów i jedno przyłożenie przy 5 jardach na podbicie. Jego drugi sezon był jeszcze bardziej produktywny, ale mniej efektywny. Skończył z 728 jardami i trzema przyłożeniami przy 3,9 jarda na akcję i dodał 30 odbiorów na 195 jardów. To były jego najlepsze lata, co nie znaczy, że dużo.

Nigdy nie miał więcej niż 500 jardów w żadnym z kolejnych sezonów, głównie z powodu problemów z kontuzjami. Jets rozstali się z nim po sezonie 1993, a on nie mógł znaleźć żadnego sukcesu w Dallas Cowboys, New England Patriots czy Carolina Panthers. Te trzy drużyny dały mu szansę, ale jego produkcja okazała się niewystarczająca.

Tim Couch, QB, Kentucky

Draft szczegóły: Cleveland Browns. 1999. First overall.

Przez całą swoją karierę był zły. A jednak był na tyle dobry, że Cleveland Browns zostali z nim przez pięć sezonów. Poszedł 22-37 jako starter z 11,131 jardów, 64 przyłożeniami i 67 przechwytami. Jego procent przechwytów wynosił 3,9, a jardów na próbę 6,5. Wytrwał wystarczająco długo – z okazjonalnie solidnymi występami – zanim Browns wycięli go po tym, jak opuścił 18 meczów w ciągu pięciu lat, głównie z powodu kontuzji.

Rick Mirer, QB

Dane draftu: Seattle Seahawks. 1993. Second overall.

Zdążył mieć długą karierę, nawet jeśli nie była ona udana. Ale duży rozmiar próbki (80 meczów) tylko powiększył jego niezdolność do poprawy. Grał dla pięciu różnych drużyn (i spędził czas w siedmiu zespołach) i w każdym z nich odnosił niewielkie sukcesy. Najgorsze jest to, że Mirer wykonał 51.5% swoich podań na 420 jardów, zero przyłożeń i sześć przechwytów w siedmiu meczach z Chicago Bears w 1997 roku.

Największym sukcesem Mirera była prawdopodobnie jego siła przebicia w lidze, jako że był długoletnim rezerwowym dla kilku drużyn.

Tony Mandarich, OT, Michigan State

Dane draftu: Green Bay Packers. 1989. Second overall.

W rzeczywistości zagrał w 86 meczach i rozpoczął 63, co nie wygląda tak źle. Ale jest. Obiecujemy.

Jego pierwszy pobyt w NFL był fatalny. Grał dla Packers przez trzy sezony, zanim go wycięli. Nie pomogło to, że był totalnym kretynem podczas swojej kadencji w Green Bay. Prawdopodobnie nie pomogło też to, że był nałogowym użytkownikiem sterydów. Po odejściu z Packers, wziął pięć lat z dala od futbolu, częściowo po to, by zająć się problemami z narkotykami i alkoholem na odwyku. Jakimś cudem udało mu się wrócić do Indianapolis Colts, gdzie pod koniec swojej trzyletniej kariery był dobrym starterem.

Heath Shuler, QB

Dane draftu: Washington Redskins. 1994. Trzeci na liście.

Jest jednym z wielu rozgrywających na tej liście, którzy nie osiągnęli 50%, kończąc karierę z procentem podań 49,2. Jego stosunek przyłożeń do przechwytów był równie okropny, z 15 punktami i 33 przechwytami. W 29 występach zaliczył 127,3 jarda na mecz, a jego rekord jako startera wynosił 8-14. Wśród braku sukcesów Shulera – włączając w to występ w 1994 roku, kiedy miał pięć przechwytów – Gus Frerotte wyłonił się jako pełnoprawny starter, a w trzecim sezonie Shulera, Frerotte wygrał pracę z dala od byłego trzeciego wyboru. Shuler zakończył karierę z passer rating wyniósł 54,3.

JaMarcus Russell, QB, LSU

Draft details: Oakland Raiders. 2007. First overall.

Russell miał jeden sezon w 2008 roku, kiedy nie był kompletną porażką. W tym sezonie, poszedł 5-10 podczas kończąc 53,8 procent swoich podań na 2,423 jardów, 13 przyłożeń i osiem przechwytów. Bez wątpienia jest to zły sezon. Ale to nie był beznadziejny sezon, jak niektóre z innych lat. Jego procent przechwytów spadł do 2,2. Jego jardy na próbę wzrosły do 6,6.

Ale Russell, który używał przepisanego i nie przepisanego syropu Codeine podczas swojej kariery, miał brutalną parę sezonów w 2007 i 2009 roku. Zakończył karierę z 7-18 rekord podczas rzucania na 4084 jardów, 18 przyłożeń i 23 przechwytywania. Jego porażki zostały spotęgowane przez jego ogromny kontrakt ($61 mln łącznie z $32 mln gwarantowanych), ale nie jest najgorszym wyborem w historii.

Akili Smith, QB, Oregon

Draft details: Cincinatti Bengals. 1999. Third overall.

Zakończył karierę z 46,6 completion percentage. To porażająco źle, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę, że w college’u zaliczył zaledwie 56,6% (co nasuwa pytanie, dlaczego Bengals wybrali go jako trzeciego). Zagrał w 22 meczach i był 3-14 jako starter. W swoich ostatnich dwóch sezonach w Cincinnati zagrał w zaledwie trzech meczach, wspierając koszmarnie złego Jona Kitnę (12 przyłożeń, 22 przechwyty w 2001). Mimo to Smith był na celowniku swojego koordynatora ofensywy za brak etyki pracy.

To mogło być powodem, dla którego nigdy nie utknął w innym miejscu NFL. Po tym jak Cincy go wycięło, został wycięty przez Packers i Buccaneers i uciekł do gry w NFL Europe i CFL.

Charles Rogers, WR, Michigan State

Dane draftu: Detroit Lions. 2003. Second overall.

Jego brak produkcji jest oszałamiający. Wytrzymał tylko trzy sezony. Zagrał w zaledwie 15 meczach. Zaliczył 22 odbiory na 243 jardy i cztery przyłożenia. Jego pierwsze dwa sezony zostały skrócone przez dwie oddzielne kontuzje obojczyka. Trzeci sezon skróciło mu zawieszenie za nadużywanie substancji psychoaktywnych. Po tym, Lwy miały go dość, a on nigdy nie utrzymał innej pracy w NFL.

Jest naprawdę cudem przegapionej – i zaniedbanej – szansy.

Ryan Leaf, QB, Washington State

Draft szczegóły: San Diego Chargers. 1998. Second overall.

Poszedł 4-17 jako starter, rzucając na 14 przyłożeń i 36 przechwytów. Nigdy nie miał więcej przyłożeń niż przechwytów w sezonie. Nigdy nie ukończył więcej niż 51,1 procent swoich podań w sezonie. Nigdy nie wygrał więcej niż trzy mecze w sezonie. Jego procent przechwytów wynosił absurdalne 5,5 podczas jego kariery. W jego ostatnim sezonie, jego procent sacków wynosił 12 procent. Nie zrobił absolutnie nic dobrze jako rozgrywający.

Wiemy teraz, że Leaf miał problemy z narkotykami i uzależnieniami, co z pewnością miało wpływ na jego zdolność do wykonywania na boisku. I to świetnie, że zmienił swoje życie. Mimo to jest najgorszym wyborem w historii draftu NFL.