W pierwszym wieku naszej ery, Nîmes, dobrze prosperująca kolonia rzymska, odnotowała wzrost populacji do 20 000 osób. U podnóża góry Cavalier, źródło Nemausus nie było już wystarczające, aby zapewnić miastu codzienne zapotrzebowanie na wodę pitną, nie mówiąc już o zasilaniu łaźni, fontann i wielu ogrodów. Podjęto decyzję o budowie akweduktu, który poprowadziłby wodę ze źródła Eure w Uzés aż do Nîmes: 50 kilometrów kanałów wykopanych w ziemi, aby zainstalować rury. Po drodze rzeka Gardon okazała się trudną przeszkodą, pokonaną dzięki budowie Pont du Gard.
Projekt użyteczności publicznej Pont du Gard był również dziełem prestiżu, mającym pokazać wyższość rzymskiej cywilizacji miejskiej, będącej wówczas u szczytu potęgi i dobrobytu.
Główne prace trwały od 10 do 15 lat, za panowania Klaudiusza i Nerona, przy czym Pont du Gard zajął mniej niż pięć lat. Akwedukt w całości składa się z kilkuset metrów tuneli, trzech basenów i około dwudziestu mostów, z których Pont du Gard pozostaje najbardziej spektakularnym.
Awedukt sam w sobie jest arcydziełem inżynierii, świadczącym o niezwykłym mistrzostwie starożytnych budowniczych: nachylenie wynosi zaledwie 12 metrów na łącznej długości 50 kilometrów, lub średnie nachylenie 24 cm/km lub 0,24 mm/metr.
Te wymowne liczby pomogą Ci docenić wyczyn techniczny rzymskich inżynierów, którzy musieli zastosować ogromną precyzję, aby mieć pewność, że woda popłynie siłą grawitacji aż do Nîmes.
Aquedukt wił się przez zarośla przez prawie 50 kilometrów, omijając wzgórza lub przechodząc przez nie w podziemnych kanałach i przecinając doliny za pomocą podwyższonych konstrukcji.
Budowa Pont du Gard wymagała 21 000 m3 kamieni, skał wapiennych wydobytych z rzymskich kamieniołomów w pobliżu starożytnego miejsca. Wszystkie fundamenty, zakotwiczone w skalnym podłożu, pozwoliły mu oprzeć się naporom czasu i straszliwym wylewom rzeki Gardon, znanym jako niesławne gardonnady.
Wiele śladów akweduktu pozostało w okolicznych krajobrazach. Oznakowane szlaki wokół Pont du Gard pozwalają na ich odkrycie.