Około 2000-500 r. p.n.e. Babilon był stolicą imperium babilońskiego i ważnym ośrodkiem religijnym i handlowym. Było to również miejsce legendarnej Wieży Babel i budowy Ogrodów, uważanych za jeden z siedmiu cudów świata starożytnego.
Miasto Babilon było znane w całym świecie starożytnym. Kiedy grecki pisarz Herodot odwiedził ją, około 450 r. p.n.e. -Po podbiciu go przez Persów powiedział, że „przewyższa ono wspaniałością każde miasto w znanym świecie”. Do wspaniałości stolicy należały ogromne, zdobione świątynie i pałace, a także ceglany ziggurat, który miał być rzekomo wspomnianą w Biblii Wieżą Babel.
Babylon leży w Iraku, 88 kilometrów na południe od Bagdadu. W latach 1899-1913 Babilon był wykopywany przez niemieckiego archeologa Roberta Kolde-weya i jego zespół. Cegła po cegle, powoli rekonstruowali obraz starożytnego miasta. Ich badania ukazały Babilon w jego ostatnich latach, za panowania króla Nabuchodonozora II. Pod ruinami Babilonu Nabuchodonozora leżą pozostałości miasta z dawnych czasów.
Do XVII wieku p.n.e. Babilon stał się centrum ogromnego imperium, za panowania Hammurabiego. Zespół Koldewey’a odkrył, że Babilon Hammurabiego miał piękne świątynie i pałace, a także skomplikowany labirynt wąskich uliczek otoczonych domami. Wszystkie budynki wykonane były z cegły mułowej, na fundamentach z wypalanej cegły. Stolica Hammurabiego była chroniona przez silne mury.
Po panowaniu Hammurabiego Babilon przeszedł w ręce Kassytów, którzy rządzili nim od 1660 r. p.n.e. do 1150 r. p.n.e. Następnie, w VII w. p.n.e., Asyryjczycy zdobyli i splądrowali miasto.
Miasto Nabuchodonozora
Nie do czasu, gdy babiloński generał Nabopolassar pokonał Asyryjczyków w 626 r. p.n.e., Babilon odzyskał dawną świetność. On i jego syn Nabuchodonozor odbudowali stolicę i przekształcili ją w najpiękniejsze miasto starożytnego Bliskiego Wschodu. Stolica Nabuchodonozora zajmowała obszar 850 hektarów, większy niż wiele współczesnych miast. W szczytowym okresie zamieszkiwało go 250 000 ludzi.
Prostokątne miasto otoczone było podwójną linią murów. Zewnętrzna miała 26 metrów grubości. Wewnętrzna była równie masywna, bo Herodot mówi, że dwa rydwany zaprzężone w cztery konie każdy mogły razem przejechać przez obwodnicę.
Cechy Nabuchodonozora
Osiem bram z brązu prowadziło do miasta. Najwspanialszą z nich była Brama Isztar. Jego ściany i wejście były ozdobione błękitnymi, glazurowanymi cegłami, a także reliefami zwierząt przedstawiających babilońskich bogów. Isztar, bogini miłości i wojny, była reprezentowana przez lwa; Adad, bóg burz, był reprezentowany przez byka. Gryf reprezentował Marduka, który był ważnym bogiem, a także patronem miasta.
W czasach Nabuchodonozora przez miasto przepływała rzeka Eufrat, dzieląc je na dwie części. Obie połówki połączone były kamiennym mostem. W zachodniej części znajdowały się domy większości mieszkańców, natomiast we wschodniej świątynie i pałace.
Pałac Nabuchodonozora znajdował się w pobliżu Bramy Isztar. Znany jako „cud ludzkości”, został zbudowany wokół pięciu dziedzińców, a jego ściany były ozdobione glazurowanymi cegłami. Na posadzce jednego z dziedzińców archeolodzy znaleźli ogromną rzeźbę przedstawiającą lwa depczącego ciało człowieka. Posąg symbolizował triumf Babilonu nad jego sąsiadami.
Świątynia Marduka
Na południe od pałacu znajdowała się świątynia Marduka, połączona z Bramą Isztar szeroką ulicą zwaną Aleją Procesyjną. Świątynia ta była centrum najważniejszego festiwalu w mieście, który odbywał się podczas nowego roku i trwał 11 dni. W kulminacyjnym momencie król poprowadził procesję niosącą posąg Marduka przez Bramę Isztar do świątyni na obrzeżach miasta. Na północ od świątyni Marduka znajdował się murowany ziggurat, czyli piramida-świątynia, mająca być początkiem wspomnianej w Biblii Wieży Babel. Wznosiły się na wysokość 91 m, a na ich szczycie znajdowała się mała świątynia Marduka.
Zaginione Ogrody
Mimo że były wielokrotnie poszukiwane, archeologom nie udało się do tej pory odnaleźć żadnych pozostałości po Wiszących Ogrodach Babilonu. Zgodnie z zachowanymi opisami autorów starożytnych, ogrody zostały zbudowane przez Nabuchodonozora, aby zadowolić swoją żonę, medyjską księżniczkę, która tęskniła za lasami i łąkami swojej ojczyzny. Ogrody rosły prawdopodobnie na tarasach, które dawno się zawaliły.
Upadek Nabuchodonozora
Po Nabuchodonozorze, Potęga Babilonu zniknęła. Miasto po raz pierwszy padło łupem Imperium Perskiego w 539 r. p.n.e., a w 331 r. p.n.e. zostało ponownie podbite, tym razem przez macedońskiego generała Aleksandra Wielkiego. Aleksander uczynił go swoją stolicą, ale kiedy Aleksander zmarł, region ten przeszedł w ręce jego generała Seleucusa, który wolał zbudować nową stolicę, Seleucję, wzdłuż rzeki Tygrys, a Babilon został opuszczony.