Barnburnersi byli frakcją radykalną. Termin barnburner wywodził się z idei kogoś, kto spaliłby własną stodołę, aby pozbyć się plagi szczurów. W tym przypadku odnosił się do ludzi, którzy byli skłonni zniszczyć wszystkie banki i korporacje, aby wykorzenić ich nadużycia.
Barburnersi sprzeciwiali się powiększaniu długu publicznego i byli przeciwni władzy wielkich korporacji państwowych. Generalnie sprzeciwiali się też rozszerzaniu niewolnictwa. Opowiadali się również za lokalną kontrolą Regencji Albany, w przeciwieństwie do politycznej machiny Polka, którą nowa administracja starała się zbudować w Nowym Jorku. Wśród prominentnych Barnburnersów byli Martin Van Buren, Silas Wright i John A. Dix.
Podczas wyborów prezydenckich w 1848 roku Barnburnersi opuścili Partię Demokratyczną, odmawiając poparcia nominowanemu na prezydenta Lewisowi Cassowi. Połączyli się z innymi grupami antyniewolniczymi, głównie z abolicjonistyczną Partią Wolności (Liberty Party) i niektórymi antyniewolniczymi Partiami Sumienia (Conscience Whigs) z Nowej Anglii i Środkowego Zachodu, tworząc Partię Wolnej Ziemi (Free Soil Party). Grupa ta nominowała byłego prezydenta Van Burena do ponownego ubiegania się o prezydenturę. Ich głos podzielił siły Demokratów. Zachary Taylor, nominowany przez Whigów, został wybrany na urząd.
Po tym, jak Kompromis z 1850 roku tymczasowo zneutralizował kwestię niewolnictwa i podciął stanowisko partii, która nie dążyła do kompromisu, większość Barnburnersów, którzy przyłączyli się do Free Soil Party, powróciła do Demokratów. W 1854 r. niektórzy Barnburnersi pomogli w utworzeniu Partii Republikańskiej.