Barry Goldwater, w pełni Barry Morris Goldwater, (ur. 1 stycznia 1909, Phoenix, Arizona, USA – zm. 29 maja 1998, Paradise Valley, Arizona), senator Stanów Zjednoczonych z Arizony (1953-64) i republikański kandydat na prezydenta w 1964 roku. senator z Arizony (1953-64, 1969-87) i republikański kandydat na prezydenta w 1964 roku.
Goldwater porzucił studia i rozpoczął pracę w rodzinnym domu towarowym w Phoenix, Goldwater’s, którego był prezesem od 1937 do 1953 roku. Został wybrany do rady miejskiej Phoenix w 1949 roku, a w 1952 roku z trudem wygrał wybory do Senatu USA. W 1958 roku został wybrany ponownie znaczną większością głosów. Jako konserwatywny republikanin wzywał do ostrzejszej postawy dyplomatycznej wobec Związku Radzieckiego, sprzeciwiał się negocjacjom w sprawie kontroli zbrojeń z tym krajem i oskarżał demokratów o tworzenie quasi-socjalistycznego państwa w kraju.
Po kilku kluczowych zwycięstwach w prawyborach w 1964 roku Goldwater zdobył republikańską nominację prezydencką na pierwszej karcie wyborczej. Stoczył zdecydowaną kampanię przeciwko urzędującemu prezydentowi Lyndonowi B. Johnsonowi, ale dobra koniunktura w kraju działała na korzyść Johnsona, a Goldwater był upośledzony przez zarzut, że jest skrajnym antykomunistą, który może doprowadzić kraj do wojny ze Związkiem Radzieckim. Goldwater i jego kandydat na wiceprezydenta, William E. Miller, zostali zdecydowanie pokonani w wyborach (3 listopada); zdobyli tylko Arizonę i pięć stanów na głębokim Południu.
Biblioteka i Muzeum Lyndona Bainesa Johnsona
W 1968 roku Goldwater został ponownie wybrany do Senatu i był wybierany później aż do przejścia na emeryturę w 1987 roku. Przewodził delegacji starszych polityków republikańskich, którzy 7 sierpnia 1974 roku przekonali prezydenta Richarda M. Nixona do rezygnacji z urzędu. W późniejszych latach Goldwater złagodził wiele ze swoich poglądów i stał się symbolem konserwatywnego republikanizmu o wysokich poglądach. Wśród opublikowanych przez niego dzieł znajdują się m.in. „Sumienie konserwatysty” (1960), „Nadchodzący punkt zwrotny” (1976) i „Bez przeprosin” (1979).