W początkach Kościoła, poprzez średniowiecze, bierzmowanie było ściśle związane z chrztem i często było dokonywane na niemowlętach przed ich pierwszymi urodzinami, ale w niektórych kościołach wchodzi w grę minimalny wiek 10 lat. Podobnie jak chrzest, konfirmacja była aktem, za który odpowiedzialność ponosili rodzice. Dwa synody, które odbyły się w Anglii w XIII wieku różniły się w kwestii tego, czy bierzmowanie powinno być udzielane w ciągu jednego roku po urodzeniu, czy też w ciągu trzech lat. Bierzmowanie stało się o wiele ważniejszym obrzędem, gdy wzrosły obawy dotyczące zrozumienia i wiary, zwłaszcza po reformacji.
Po Soborze Laterańskim IV, Komunia, która nadal była udzielana tylko po bierzmowaniu, miała być udzielana tylko po osiągnięciu wieku rozumu. Po upływie XIII wieku wiek bierzmowania i Komunii zaczął się jeszcze bardziej wydłużać: z siedmiu, przez dwanaście, do piętnastu lat. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r., zalecając opóźnienie bierzmowania do około siódmego roku życia, zezwolił na udzielanie go w młodszym wieku. Dopiero 30 czerwca 1932 roku wydano oficjalne pozwolenie na zmianę tradycyjnego porządku trzech sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego: Święta Kongregacja Sakramentów zezwoliła wówczas, w razie potrzeby, na udzielanie bierzmowania po pierwszej Komunii Świętej. Ta nowość, początkowo postrzegana jako wyjątkowa, stawała się coraz bardziej przyjętą praktyką. W ten sposób, w połowie XX wieku, bierzmowanie zaczęło być postrzegane jako okazja do wyznania osobistego zaangażowania w wiarę ze strony kogoś, kto zbliża się do dorosłości.
Jednakże Katechizm Kościoła Katolickiego, 1308 ostrzega: „Chociaż bierzmowanie jest czasem nazywane 'sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej', nie wolno nam mylić dorosłej wiary z wiekiem dojrzałym naturalnego wzrostu, ani zapominać, że łaska chrztu jest łaską wolnego, niezasłużonego wybrania i nie potrzebuje 'ratyfikacji', aby stać się skuteczną.”
Co do kanonicznego wieku bierzmowania w Kościele katolickim łacińskim lub zachodnim, obecny (z 1983 r.) Kodeks Prawa Kanonicznego, który utrzymuje w niezmienionej formie zasadę zawartą w Kodeksie z 1917 r., precyzuje, że sakrament ten ma być udzielany wiernym w wieku ok. 7-18 lat, chyba że konferencja episkopatu postanowiła inny wiek, albo istnieje niebezpieczeństwo śmierci lub, w ocenie szafarza, poważna racja wskazuje inaczej (kanon 891 KPK). Kodeks nakazuje wiek dyskrecji także dla sakramentów pokuty i pierwszej komunii świętej.
Od czasu Soboru Watykańskiego II w niektórych miejscach zrezygnowano z ustalania późniejszego wieku, np. w połowie lat trzydziestych w Stanach Zjednoczonych, we wczesnych latach trzydziestych w Irlandii i Wielkiej Brytanii, na rzecz przywrócenia tradycyjnego porządku trzech sakramentów inicjacji chrześcijańskiej. Nawet tam, gdzie został ustalony późniejszy wiek, biskup nie może odmówić udzielenia sakramentu młodszym dzieciom, które o to proszą, pod warunkiem, że są ochrzczone, mają władzę rozumu, są odpowiednio pouczone oraz są właściwie usposobione i zdolne do odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych (list Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów opublikowany w biuletynie z 1999 r., s. 537-540).