Ten rozdział zawiera omówienie ostatnich osiągnięć, w kontekście poliploidyzacji roślin. Poliploidalność odgrywa bardzo ważną rolę w ewolucji roślin. Duże postępy w analizie genomicznej umożliwiły ponowne zbadanie niektórych z tych zagadnień w nowym świetle. Poliploidalność roślin reprezentuje genetyczna praca Hugo de Vries nad Oenothera lamarckiana mut. Gigas (Onagraceae), która okazała się być tetraploidem, oraz hipotezę Kuwady dotyczącą starożytnej duplikacji chromosomów u kukurydzy (Zea mays). Od dawna znane są dwa ogólne typy poliploidów: te, które polegają na zwielokrotnieniu jednego zestawu chromosomów oraz te, które powstają w wyniku połączenia różnych strukturalnie zestawów chromosomów. Poliploidalność roślin ma również istotne znaczenie dla człowieka, ponieważ wiele z głównych upraw rolnych na świecie ma pochodzenie poliploidalne. Ostatnie badania genomiczne sugerują, że nawet gatunki, które wcześniej uważano za diploidalne (drobnoustroje Arabidopsis thaliana) doświadczyły jednej lub więcej starożytnych rund duplikacji genomu, tak jak kręgowce, drożdże i inne linie eukariotyczne. W tym sensie wyjaśnienie przyczyn i konsekwencji poliploidalności wydaje się fundamentalne dla badań nad eukariotycznymi formami życia. Niezależnie od przyszłych kierunków badań nad poliploidalnością roślin, jest oczywiste, że lepsze zrozumienie różnorodności genetycznych i wyższego rzędu konsekwencji poliploidalności znacznie przyspieszy zrozumienie procesów, które generują, utrzymują i zmieniają poliploidalne lineaże w przyrodzie – a przez to wpływają na ewolucję globalnej flory jako całości.