Hebrajskie słowo אמן amen (wymawiane jako „ah-men” lub, w wymowie aszkenazyjskiej, „uh-main”) znajduje się w wielu miejscach w Biblii.1
Talmud 2 wyjaśnia, że w słowie amen zawarte są trzy intencje (w zależności od kontekstu):
Jako takie, kiedy sąd dawał przysięgę, osoba odpowiadała „Amen” i było to uważane tak, jakby sama przysięgała. Podobnie, odpowiadamy „Amen” po usłyszeniu, jak inni recytują modlitwy lub błogosławieństwa.
Słowo amen jest uniwersalne i jest używane do odpowiedzi na błogosławieństwa i modlitwy ku chwale Boga, jak również po usłyszeniu prośby lub błagania do Boga.
Mówiąc „Amen” po usłyszeniu pochwały Boga, intencją osoby byłoby „błogosławieństwo, które zostało wyrecytowane jest prawdziwe i wierzę w nie”, ponieważ słowo amen oznacza potwierdzenie wiary.Litery słowa amen są literami źródłowymi słowa emunah, oznaczającego wiarę lub ufność.
Po usłyszeniu prośby lub błagania, intencja człowieka będzie skierowana bardziej ku przyszłości – aby wypowiedzi i prośby mówcy zostały potwierdzone i szybko spełnione.
Wielokrotne błogosławieństwa zawierają oba elementy, dlatego też mówiąc „Amen” najlepiej mieć na uwadze obie intencje – intencję, aby wypowiedź była prawdziwa oraz życzenie, aby wypowiedzi mówcy zostały potwierdzone i szybko spełnione.6
Talmud7 wyjaśnia, że mówiąc „Amen” należy uważać, aby przedłużyć słowo tak długo, jak długo trwa wypowiedzenie słów E-l Melech ne’eman („Boże, wierny Królu”). Bo w końcu takie jest znaczenie terminu אמן – amen – akronimu hebrajskich słów א-ל מלך נאמן, El Melech ne’eman.