Mamy nadzieję, że wizyta na tdahytu.com będzie dla Ciebie pomocna, że będziesz tu wracał kiedy tylko zechcesz. Jeśli uważasz, że może to być przydatne dla kogoś innego, podziel się tym z nim. Dzięki Tobie nasza praca i cel pójdą dalej.
Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) to skrót od Attention Deficit Hyperactivity Disorder (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi). Jest to zaburzenie o charakterze neurobiologicznym powstałe w dzieciństwie, które obejmuje zaburzenia uwagi, nadpobudliwość i/lub impulsywność i często wiąże się z innymi zaburzeniami towarzyszącymi.1-2
Do rozpoznania ADHD niezbędna jest ocena, czy te podstawowe objawy, o których mówiliśmy (deficyt uwagi, nadpobudliwość i impulsywność) są obecne:
- 1. w młodym wieku: przed 12 rokiem życia1.
- 2. Z intensywnością i częstotliwością większą niż normalnie dla wieku dziecka i etapu rozwoju.
- 3. które znacznie upośledzają lub zakłócają funkcjonowanie dziecka w dwóch lub więcej domenach życia dziecka: szkoła lub praca, rodzina, i społeczne. 1-2
- 4. nie jest spowodowany przez inny problem medyczny, toksyczny, lekowy lub psychiatryczny.3
Chociaż może istnieć kliniczne podejrzenie u dzieci poniżej 6 roku życia, rozpoznanie ADHD wymaga diagnozy wykraczającej poza ten wiek. Ponadto, ADHD jest często rozpoznawane u dzieci, gdy rozpoczynają one naukę w szkole podstawowej, co zbiega się z trudnościami w osiągnięciach szkolnych i prezentacją dysfunkcji społecznych.
Różne prezentacje
Objawy podstawowe ADHD są niezależne od siebie. Nie wszystkie dzieci z tym zaburzeniem przejawiają takie same objawy lub z takim samym nasileniem. Oznacza to, że dziecko z ADHD może przejawiać tylko jeden z tych trzech objawów.
Z różnorodności objawów ADHD wyróżnia się trzy prezentacje według DSM-5 Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders:
Prewalentna prezentacja nieuwagi
Prewalentnym zachowaniem jest deficyt uwagi
(częstszy wśród dziewcząt)
Prewalentna prezentacja nadpobudliwości/impulsywności
Deficyt uwagi
(częstszy wśród dziewcząt)
Prewalentna prezentacja nadpobudliwości/impulsywności
.
Powszechnym zachowaniem jest nadpobudliwość
i/lub impulsywność
Połączona prezentacja deficytu uwagi i nadpobudliwości/impulsywności
Prezentują trzy podstawowe objawy
(deficyt uwagi, nadpobudliwość i impulsywność)
Powszechność ADHD
Powszechność zaburzenia odnosi się do częstotliwości występowania zaburzenia w populacji ogólnej. ADHD jest jednym z najczęstszych zaburzeń psychicznych wieku dziecięcego, plasując się powyżej innych, takich jak schizofrenia czy choroba dwubiegunowa.4
Ogólne rozpowszechnienie ADHD szacuje się na 5,29%5 u dzieci w wieku szkolnym.
Oszacowano, że w Unii Europejskiej 5% (3,3 mln) dzieci i młodzieży w wieku 6-17 lat cierpi na ADHD.6
Ostatnie badania sugerują, że częstość występowania w Hiszpanii wynosi 6,8%.7
Ponieważ rozpoznanie opiera się na kryteriach klinicznych i może zmieniać się w czasie, dane będą ulegać wahaniom w zależności od: kryteriów diagnostycznych, metody oceny, rodzaju próby, wykorzystywanych źródeł informacji oraz cech socjokulturowych ocenianej populacji.8
Ponieważ rozpoznanie opiera się na kryteriach klinicznych i może zmieniać się w czasie, dane będą ulegać wahaniom w zależności od: kryteriów diagnostycznych, metody oceny, rodzaju próby, wykorzystywanych źródeł informacji oraz cech socjokulturowych ocenianej populacji.
Origin
Ze względu na złożoność ADHD, nie można zidentyfikować jednej przyczyny. Uważa się, że jest to zaburzenie heterogenne z różnymi podtypami, wynikającymi z różnych kombinacji różnych czynników ryzyka działających razem.
Jednakże przyczyny ADHD zostały zidentyfikowane jako spowodowane głównie czynnikami genetycznymi i środowiskowymi (prenatalnymi, perinatalnymi i postnatalnymi).
Za czynniki środowiskowe dla ADHD (między innymi) uważa się: urazy głowy w dzieciństwie, infekcje ośrodkowego układu nerwowego, wcześniactwo, encefalopatię niedotlenieniowo-niedokrwienną, niską masę urodzeniową i stosowanie substancji toksycznych, takich jak alkohol lub tytoń w czasie ciąży.
ADHD ma dziedziczność 76% (tzn. w przeciętnej populacji, 76% czynników związanych z ADHD jest związanych z genami, a reszta z czynnikami niegenetycznymi).
Badania wykazały, że krewni osób z ADHD są pięć razy bardziej zagrożeni niż osoby bez historii rodzinnej ADHD.
Współchorobowość
Kiedy mówimy, że ADHD często występuje z innymi zaburzeniami współistniejącymi, mamy na myśli, że ADHD często nie występuje samo, ale pojawia się z innymi zaburzeniami psychicznymi. Jest to prawdą w 70% przypadków ADHD. 3
W rzeczywistości prawdopodobieństwo wystąpienia u osoby z ADHD innego zaburzenia psychicznego lub zaburzenia uczenia się jest 6 do 7 razy większe.11
Najczęstsze choroby współistniejące obejmują: zaburzenia opozycyjno-obsesyjne, zaburzenia zachowania, zaburzenia lękowe, zaburzenia nastroju, tiki, zaburzenia uczenia się… i mogą mieć dodatkowy wpływ na jakość życia.12
Gdy ADHD współwystępuje z innymi zaburzeniami, diagnoza jest często skomplikowana, ewolucja pogarsza się, a odpowiedź na leczenie jest mniejsza.
*Zaadaptowano z GPCM Ministerstwa Zdrowia, Polityki Społecznej i Równości, 2010.
Rzeczywistość społeczna
Mimo wysokiego rozpowszechnienia ADHD, mamy do czynienia z rzeczywistością społeczną niewiedzy na temat tego zaburzenia. W badaniu przeprowadzonym w Hiszpanii, którego celem było poznanie stopnia wiedzy na temat ADHD w populacji ogólnej, tylko 4% respondentów rozpoznało termin ADHD, a 33% uznało, że ADHD wynika z dezorganizacji środowiska rodzinnego lub szkolnego.13
Brak edukacji, informacji i uwagi na temat ADHD ma bezpośrednie negatywne konsekwencje dla pacjentów, ich rodzin, przyjaciół i innych osób z ich otoczenia, które cierpią z powodu stygmatyzacji, niewrażliwości i braku szacunku dla zaburzenia.
W związku z tym, projekt PANDAH: Sytuacja ADHD w Hiszpanii ma na celu upowszechnienie aktualnej sytuacji ADHD, jakie działania są prowadzone w naszym kraju i jakie potrzeby są wykrywane przez zaangażowane podmioty w zakresie zarządzania u dzieci, młodzieży i dorosłych.
1. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne. DSM-5 Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders-5.
2. Clinical Practice Guidelines on Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) in Children and Adolescents. Wytyczne praktyki klinicznej w NHS. Ministerstwo Zdrowia, Polityki Społecznej i Równouprawnienia. Wydanie: 2010. Wydane przez Ministerstwo Nauki i Innowacji.
3. Soutullo Esperón C., Guía esencial de psicofarmacología del niño y del adolescente. Madryt: Editorial Médica Panamericana.2011.
4. Casas M. et al, Zrozumieć ADHD u dorosłych. Barcelona: Editorial Amat..2009.
5. Polańczyk G et al. The worlwide prevalence of ADHD: a systematic review and metaregression analysis. Am J Psychiatry. 2007;164:942-8
6. Wittchen HU, Jacobi F, Rehm J, et al. The size and burden of mental disroders and other disorders of the brain in Europe 2010. Eur Neuropsycho Pharmacol. 2011;21:655-79.
7. Catalá-López F, Periró S, Ridao M et al. Prevalence of attention déficit hyperactivity disorder among children and adolescnets in Spain: a systematic review and meta-analysis of epidemiological studies. BMC Psychiatry. 2012;12:168.
8. Cardo E. et al. Wpływ różnych kryteriów diagnostycznych i kultury na rozpowszechnienie zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Rev Neurol.2011;52(1):S109-S17.
9. Faraone SV. et al. Molecular genetics of attention-deficit/hiperactivity disorder. Biol Psychiatry. 2005 Jun ;57(11):1313-23. Epub 2005 Jan 21.
10. Biederman J. et al,. Dalsze dowody na rodzinne-genetyczne czynniki ryzyka w zespole nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Patterns of comorbidity in probands and relatives psychiatrically and pediatrically referred samples. Arch Gen Psychiatry.1992 Sep;49(9):728-38.
11. Kessler RC. et al. The world mental healyh (WMH) survey initiative versión of the world health organization (WHO) composite international diagnostic interview (CIDI). Int J Methods Psychiatr Res. 2004;13(2):93-121.
12. Steinhausen HC. et al. Co-existing ppsychiatric problems in ADHD in the ADORE cohort. Eur Child Adolesc Psychiatry. 2006 Dec; 15 Suppl 1:125-9. Fe de erratas en: Eur Child Adolesc Psychiatry. 2009 Mar;18(3):194-6.
13. Rodríguez Hernández P.J. et al, Conocimiento de la población general sobre el TDAH presentado en 62º Congreso de la Asociación Española de Pediatría (AEP), 2013.