W Stanach Zjednoczonych, najczęstszym słowem używanym do określenia suwerennych podmiotów, które tworzą światowy porządek geopolityczny, jest „kraje”. W języku potocznym kraj jest tym samym, co suwerenne państwo, które może być również nazywane „narodem” lub „państwem narodowym”. Oczywiście, konotacje tych słów czasami się różnią, przy czym „kraj” często kładzie nacisk na obszar geograficzny, „naród” – na ludzi, a „państwo” – na rząd. Ale ogólnie rzecz biorąc, terminy te są używane zamiennie. Jeśli ktoś wpisze w google pytania „jaki jest największy naród świata?” i „jaki jest największy kraj świata?”, większość odpowiedzi będzie precyzować, czy odnoszą się do „największego” pod względem obszaru czy populacji.
Akademickie definicje tych terminów, jednak pozostają odrębne. W efekcie poślizg pojęciowy między potocznym użyciem a formalnym dyskursem może generować nieporozumienia. Ściśle rzecz biorąc, kraj niekoniecznie jest tym samym, co suwerenne państwo, ponieważ kilka obszarów, które są definiowane jako kraje, są w rzeczywistości pododdziałami suwerennych „złożonych królestw”. Tak więc Grenlandia, Wyspy Owcze i Dania są trzema krajami, które razem tworzą Królestwo Danii, tak jak Aruba, Antyle Holenderskie i Holandia są trzema krajami składowymi Królestwa Niderlandów (chociaż Antyle Holenderskie mają zostać zdemontowane i zreorganizowane jeszcze w tym roku). Ale podczas gdy Aruba i Wyspy Owcze są klasyfikowane jako kraje przez ich własne rządy, nie są one suwerennymi państwami.
W odniesieniu do Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Wyspy, zamieszanie w tej kwestii często pozostawia Amerykanów drapiących się po głowach na temat rzeczywistych znaczeń takich terminów jak Anglia, Wielka Brytania i Zjednoczone Królestwo. Anglia pozostaje krajem, ale nie jest królestwem, czyli suwerennym państwem, odkąd połączyła się ze Szkocją w 1707 roku. Trzy składowe kraje: Anglia, Szkocja i Walia razem tworzyły królestwo i suwerenne państwo Wielkiej Brytanii od 1701 do 1801 roku, kiedy to połączyły się z Irlandią, tworząc Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii. To królestwo z kolei przekształciło się w obecne suwerenne państwo Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w 1927 roku, kiedy to Republika Irlandii uzyskała niepodległość. Dodatkowym utrudnieniem jest istnienie terytoriów zależnych od Korony, takich jak Wyspa Man (które nie są częściami Zjednoczonego Królestwa, ale pozostają pod jego suwerennym parasolem), jak również czternaście mniej autonomicznych Brytyjskich Terytoriów Zamorskich.
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej jest zatem suwerennym państwem składającym się z czterech krajów składowych, które rozciąga swoją suwerenność na szereg powiązanych terytoriów. Sytuacja jest jednak bardziej skomplikowana, ponieważ monarcha tego państwa, królowa Elżbieta II, panuje nad jeszcze większym obszarem, pełniąc funkcję oficjalnej głowy państwa dla nie mniej niż szesnastu odrębnych państw. Większość członków tego nieoficjalnego „królestwa Commonwealthu” (nie mylić z większą Wspólnotą Narodów) to małe, niezależne państwa karaibskie, ale w jego skład wchodzą również tak duże kraje jak Kanada, Australia, Nowa Zelandia i Papua Nowa Gwinea.
Kanada, podobnie jak inne królestwa Commonwealthu, nigdy nie jest klasyfikowana jako coś innego niż w pełni niezależne, suwerenne państwo, i nie bez powodu, ponieważ jej związki z brytyjską monarchią są czysto symboliczne. Ale z perspektywy historycznej, ten trwający związek generuje kilka interesujących paradoksów. Na przykład pytanie „Kiedy Kanada uzyskała niepodległość?” jest w zasadzie pytaniem bez odpowiedzi. Kanada stała się samorządna w 1867 roku, ale formalnie nie uzyskała prawa do zmiany własnej konstytucji bez zgody brytyjskiego parlamentu aż do 1982 roku.
Królestwo może zatem obejmować kilka krajów, ale kraj może również obejmować kilka królestw, jak zobaczymy w poniedziałkowym wpisie o Ugandzie.