Geografia
Dżibuti leży w północno-wschodniej Afryce nad Zatoką Adeńską przy południowym wejściu do Morza Czerwonego. Graniczy z Etiopią, Erytreą i Somalią. Kraj ten, wielkości Massachusetts, jest głównie kamienistą pustynią, z rozproszonymi płaskowyżami i wyżynami.
Rząd
Republika z jednoizbową legislaturą.
Historia
Ablowie, imigranci z Arabii, przybyli na tereny dzisiejszego Dżibuti w około III wieku p.n.e. Ich potomkami są Afarowie, jedna z dwóch głównych grup etnicznych tworzących dzisiejsze Dżibuti. Następnie przybyli somalijscy Issowie. Islam pojawił się w tym regionie w 825 r.
Dżibuti zostało nabyte przez Francję w latach 1843-1886 na mocy traktatów z sułtanami somalijskimi. Małe, jałowe i słabo zaludnione, jest ważne głównie ze względu na port w stolicy, terminal kolei Dżibuti – Addis Abeba, która przewozi 60% handlu zagranicznego Etiopii. Kolonia, pierwotnie znana jako Somaliland Francuski, w 1958 i 1967 roku opowiedziała się za pozostaniem pod panowaniem Francji. W 1967 roku przemianowano ją na Terytorium Afarów i Issów, a 27 czerwca 1977 roku przyjęła nazwę swojej stolicy, kiedy to Francja przekazała suwerenność nowemu niepodległemu państwu Dżibuti. 4 września 1992 r. wyborcy zatwierdzili w referendum nową wielopartyjną konstytucję. W 1991 r. wybuchł konflikt między Afarami a zdominowanym przez Issę rządem, a nieustające działania wojenne spustoszyły kraj.
Dyktatorski prezydent, Hassan Gouled Aptidon, który rządził krajem od czasu uzyskania niepodległości, ostatecznie ustąpił w 1999 r., a na prezydenta wybrano Ismaila Omara Guelleha. W marcu 2000 r. główna grupa rebeliantów Afars podpisała z rządem porozumienie pokojowe. Walki, dotkliwa susza i obecność dziesiątek tysięcy uchodźców z ogarniętych wojną sąsiadów, Etiopii i Somalii, poważnie nadwyrężyły możliwości rolnicze Dżibuti.