Obchodzone w Stanach Zjednoczonych Święto Dziękczynienia zwykle koncentruje się wokół obfitego posiłku. Typowe potrawy to farsz do chleba, ziemniaki, sos żurawinowy, ciasto z dyni, a przede wszystkim indyk. Jak to się stało, że indyk stał się centralnym punktem tej uczty?
Często zakłada się, że dzisiejsze menu Święta Dziękczynienia wywodzi się z wydarzenia powszechnie nazywanego „pierwszym Świętem Dziękczynienia”. Rzeczywiście istnieją dowody na to, że pod koniec 1621 r. osadnicy pielgrzymów z kolonii Plymouth (na terenie dzisiejszego Massachusetts) i Wampanoagowie zjedli wspólny posiłek. Ale nic nie wskazuje na to, że podano indyka. Na mięso Wampanoagowie przynieśli jelenie, a Pielgrzymi dostarczyli dzikie „ptactwo”. Ściśle rzecz biorąc, tym „ptactwem” mogły być indyki, które pochodziły z tego obszaru, ale historycy uważają, że prawdopodobnie były to kaczki lub gęsi.
Co więcej, nie wydaje się, by Pielgrzymi uznali ten posiłek za kamień milowy wart szczególnego upamiętnienia. Żadne XVII-wieczne odniesienie do niego nie istnieje poza listem napisanym przez kolonistę z Plymouth, Edwarda Winslowa. Dla Pielgrzymów dziękczynienie za jesienne zbiory nie było nowym pomysłem. Jako tradycja mająca swoje korzenie w europejskich świętach zbiorów i chrześcijańskich obrzędach religijnych, „dni dziękczynienia” były dość powszechne wśród kolonistów Nowej Anglii. Przez całą epokę kolonialną społeczności amerykańskie organizowały własne nieoficjalne obchody Święta Dziękczynienia i niewiele osób kojarzyło je z osadnikami z Plymouth.
Do przełomu XIX i XX wieku indyk stał się jednak popularnym daniem serwowanym przy takich okazjach. Było ku temu kilka powodów. Po pierwsze, ptak ten był dość obfity. Jeden z ekspertów oszacował, że w czasach kontaktu z Europą w Ameryce żyło co najmniej 10 milionów indyków. Po drugie, indyki na rodzinnej farmie były prawie zawsze dostępne na ubój. Podczas gdy żywe krowy i kury były użyteczne tak długo, jak produkowały mleko i jajka, indyki były hodowane tylko dla mięsa i dlatego mogły być łatwo zabite. Po trzecie, jeden indyk był zazwyczaj wystarczająco duży, by nakarmić rodzinę.
Niemniej jednak indyki nie były jeszcze synonimem Święta Dziękczynienia. Niektórzy przypisują Charlesowi Dickensowi, że jego „Opowieść wigilijna” (1843) umocniła ideę indyka jako świątecznego posiłku. Jednak inna pisarka, Sarah Josepha Hale, odegrała prawdopodobnie ważniejszą rolę. W swojej powieści Northwood z 1827 roku poświęciła cały rozdział opisowi Święta Dziękczynienia w Nowej Anglii, z pieczonym indykiem „umieszczonym u wezgłowia stołu”. Mniej więcej w tym samym czasie rozpoczęła również kampanię na rzecz ustanowienia Święta Dziękczynienia świętem narodowym w Stanach Zjednoczonych, co, jak wierzyła, pomogłoby zjednoczyć kraj, który chylił się ku wojnie domowej. Jej wysiłki ostatecznie opłaciły się w 1863 roku, kiedy Abraham Lincoln ogłosił proklamację prezydencka.
Jak Święto Dziękczynienia stało się oficjalnym świętem amerykańskim, uformowała się wokół niego narodowa mitologia. Zbiór pism pielgrzymów z 1841 r. odnosił się do posiłku opisanego przez Winslowa jako „pierwsze Święto Dziękczynienia”. Chociaż Winslow nie wspomniał konkretnie o indyku, jego kolega z kolonii William Bradford odniósł się do „wielkiego magazynu dzikich turków” w Plymouth tej jesieni, w dzienniku, który został ponownie wydrukowany w 1856 roku. Wkrótce kulturowe powiązania między Pielgrzymami, indykami i Świętem Dziękczynienia stały się nierozerwalną i integralną częścią edukacji amerykańskich uczniów.
Z bardziej praktycznej perspektywy, indyk pozostał również stosunkowo niedrogi. Chociaż na początku XX wieku dziki indyk był uważany za zagrożony, jego populacja znów liczy się w milionach sztuk. Ponadto nowoczesne praktyki hodowlane sprawiły, że indyki są większe i tańsze niż kiedykolwiek, co zapewnia im stałe miejsce na stole w Święto Dziękczynienia.