Heading

Gatunki

Kiwi są bezgrzebieniowcami. Najbliższym krewnym kiwi jest dziś ptak słoniowy z Madagaskaru. Są one również spokrewnione z emusami i sutenerami z Australii oraz wymarłymi moa z Nowej Zelandii.

Istnieje pięć gatunków kiwi:

• Kiwi brązowe
• Kiwi wielkie/roroa
• Kiwi małe
• Rowi
• Tokoeka

Kiwi mogą żyć od 25 do 50 lat. Pisklęta wykluwają się w pełni opierzone. Wychodzą z gniazda na żer w wieku około pięciu dni i nigdy nie są karmione przez rodziców. Młode rosną powoli, potrzebując od trzech do pięciu lat, aby osiągnąć dorosłe rozmiary.

Znaczenie kulturowe

Kiwi są ważną narodową ikoną, jednakowo cenioną przez wszystkie kultury w Nowej Zelandii. Kiwi są symbolem wyjątkowości dzikiej przyrody Nowej Zelandii i wartości naszego naturalnego dziedzictwa.

Ptak sam w sobie jest taonga (skarbem) dla Maorysów, którzy mają silne kulturowe, duchowe i historyczne związki z kiwi. Jego pióra są cenione w tkaniu kahukiwi (płaszcz z piór kiwi) dla ludzi o wysokiej randze.

Dzięki znaczeniu kulturowemu dla Maorysów i tradycyjnej wiedzy o ptaku, tangata whenua są kluczowym interesariuszem w zarządzaniu kiwi. Dla wielu lokalnych iwi i hapu w całej Nowej Zelandii, ten związek pomiędzy tangata whenua i kiwi został formalnie uznany jako część ich roszczeń wynikających z Traktatu z Waitangi, które zawierają konkretne odniesienia do pracy nad odbudową gatunku. Obejmuje to ustawę Ngai Tahu Claims Settlement Act 1998.

Zaangażowanie społeczności

Kiwi stały się sztandarowymi gatunkami dla ochrony i są często używane jako miernik stanu naszego środowiska naturalnego oraz wyników i wartości projektów ochrony społeczności.

Dzisiaj ponad 90 grup kierowanych przez społeczności i iwi aktywnie chroni kiwi na łącznym obszarze szacowanym na 230 000 ha – bardzo podobnym do powierzchni publicznych gruntów chronionych przez DOC dla kiwi. Grunty są zarządzane pod kątem dzikich populacji, jak również w ogrodzonych miejscach zabezpieczonych przed drapieżnikami oraz na wyspach wolnych od drapieżników

Zagrożenia dla kiwi

Kiwi nie potrafią latać, mają słabo rozwinięte skrzydła i mięśnie klatki piersiowej oraz brak im mostka (mostka). To czyni je szczególnie podatnymi na urazy miażdżące, takie jak te spowodowane przez ugryzienia psów.

Największym zagrożeniem dla piskląt kiwi są szczury, a dla dorosłych kiwi – psy. Koty również zabijają pisklęta kiwi, a fretki często zabijają dorosłe kiwi.

Wprowadzone ssaki mogą mieć również szerszy wpływ na kiwi. Konkurencja gryzoni o podobne pożywienie wydaje się opóźniać wzrost piskląt kiwi, co zwiększa presję na całą populację w niektórych miejscach. Szczury są pożywieniem dla szczurów – kiedy jest ich dużo, jest też dużo szczurów.

Na obszarach, gdzie kontrolujemy drapieżniki, liczba kiwi rośnie. Na przykład na Coromandel populacja kiwi podwaja się co dekadę dzięki intensywnej kontroli drapieżników.

Inne zagrożenia obejmują modyfikację/utratę siedlisk i uderzenia pojazdów mechanicznych, a także niewielką liczebność populacji i rozmieszczenie niektórych gatunków. Nowe ptasie choroby i pasożyty, które mogą dotrzeć do Nowej Zelandii stanowią dalsze zagrożenie dla populacji kiwi.

Stoats

W większości części kraju, stoats są odpowiedzialne za około połowę śmierci piskląt kiwi na kontynencie. Bez odpowiedniego zarządzania tylko 10% piskląt kiwi przeżywa do wieku sześciu miesięcy. Młode pisklęta kiwi są podatne na drapieżnictwo steków do momentu osiągnięcia wagi około jednego kilograma, kiedy to zazwyczaj są w stanie obronić się przed stekami.

Psy

Psy często zabijają dorosłe kiwi i mogą powodować katastrofalne spadki w lokalnych populacjach.

Wszystkie psy, niezależnie od wielkości, rasy, tresury czy temperamentu są potencjalnymi zabójcami kiwi. Pies może zabić kiwi przez zwykłe figlarne popchnięcie.

W Northland, średnia długość życia dorosłych brązowych kiwi została skrócona do zaledwie 14 lat z powodu psów.

Mała wielkość populacji

Zagrożenia dla małych populacji kiwi obejmują utratę różnorodności genetycznej, chów wsobny i podatność na lokalne dramatyczne wydarzenia, takie jak pożar, choroby lub wzrost liczebności drapieżników.

Ograniczona dyspersja i związane z nią mniejsze szanse na znalezienie partnera w zmniejszających się, małych populacjach mogą również prowadzić do niższych wskaźników reprodukcji, pogarszając efekt spadku liczebności.