Filmowa wersja życia Fridy Kahlo była początkowo wspierana przez Nancy Hardin, byłą redaktorkę książek i hollywoodzką agentkę literacką, która w połowie lat 80. chciała „przejść na produkcję niezależną”. Dowiedziawszy się o biografii Kahlo autorstwa Hayden Herrery, Hardin uznała życie Kahlo za bardzo współczesne, a jej „historię (…) za emblematyczną opowieść dla kobiet rozdartych między małżeństwem a karierą”. Kupując książkę w 1988 roku, Hardin „próbował sprzedać ją jako epicką historię miłosną w tradycji „Out of Africa”, wzbudzając nieśmiałe zainteresowanie takich aktorek jak Meryl Streep i Jessica Lange, ale otrzymując odmowę ze strony wytwórni filmowych”. Jednak w miarę jak sztuka Kahlo zyskiwała na znaczeniu, „w maju 1990 roku jeden z autoportretów Kahlo został sprzedany w Sotheby’s za 1,5 miliona dolarów, co było najwyższą ceną, jaką kiedykolwiek zapłacono na aukcji za obraz latynoamerykański”. Madonna „ogłosiła swoje plany zagrania w filmie opartym na życiu Fridy”, a Tribeca Productions Roberta De Niro podobno „przewidziała wspólną biografię Rivery i Kahlo”. Wiosną 1991 roku reżyser Luis Valdez rozpoczął produkcję filmu fabularnego New Line o Fridzie Kahlo, w którym główną rolę zagrała Laura San Giacomo. Obsadzenie San Giacomo spotkało się ze sprzeciwem ze względu na jej niehiszpańskie pochodzenie etniczne, a New Line spełniło żądania protestujących i zrezygnowało z realizacji filmu pod tytułem Frida i Diego w sierpniu 1992 roku, powołując się na finanse. Projekt Hardina znalazł się w natłoku podobnych:
Kiedy po raz pierwszy próbowałem sprzedać projekt … nie było zainteresowania, ponieważ nikt nie słyszał o Fridzie. Kilka lat później usłyszałem coś zupełnie przeciwnego – że jest zbyt wiele projektów Fridy w fazie rozwoju i nikt nie chciał mojego.
Valdez wcześnie skontaktował się z – wtedy jeszcze nieznaną w USA – Salmą Hayek, która wysłała „swoją rolkę do reżysera i zadzwoniła do jego biura”, ale ostatecznie powiedziano jej, że jest za młoda do tej roli. Do 1993 roku Valdez zmienił tytuł filmu na Dwie Fridy, w którym San Giacomo i Ofelia Medina zagrali portrecistów. W roli Diego Rivery obsadzono Raúla Juliá, ale jego śmierć jeszcze bardziej opóźniła realizację filmu. W tym samym czasie Hardin nawiązał kontakt z HBO i wraz z „młodą, wschodzącą producentką i kierowniczką rozwoju” Lizz Speed (byłą asystentką Sherry Lansing) zamierzał zrealizować film telewizyjny, mając nadzieję, że Brian Gibson (reżyser „Co wspólnego ma miłość z historią Tiny Turner” i „The Josephine Baker Story”) zajmie się reżyserią. Trudności z obsadą okazały się nie do pokonania, ale Speed dołączył do Hardina, który wspierał projekt i po czterech latach prac nad nim, obaj przenieśli go z HBO do Trimark i producenta Jaya Polsteina (z asystentką Darlene Caamaño). W Trimark rolą zainteresowała się Salma Hayek, która „była zafascynowana twórczością Kahlo od czasu, gdy miała 13 lub 14 lat” – choć nie od razu była jej fanką:
W tamtym wieku nie lubiłam jej twórczości… Uważałem je za brzydkie i groteskowe. Ale coś mnie zaintrygowało i im więcej się dowiadywałem, tym bardziej zaczynałem doceniać jej prace. Było w nich wiele pasji i głębi. Niektórzy ludzie widzą tylko ból, ale ja dostrzegam też ironię i humor. Myślę, że to, co mnie do niej przyciąga, to to, co widział w niej Diego. Była wojowniczką. Wiele rzeczy mogło osłabić jej ducha, jak wypadek czy niewierności Diega. Ale ona nie była przez nic zdruzgotana.
Hayek była tak zdeterminowana, by zagrać tę rolę, że poszukała Dolores Olmedo Patino, wieloletniej kochanki Diega Rivery i (po jego śmierci) administratorki praw do sztuki Fridy i Rivery, które Rivera „zapisał (…) narodowi meksykańskiemu”, przekazując powiernictwo Olmedo. Salma Hayek osobiście zapewniła sobie dostęp do obrazów Kahlo i zaczęła kompletować obsadę drugoplanową, zwracając się w 1998 roku do Alfreda Moliny z propozycją zagrania roli Rivery. Według Moliny, „Pojawiła się za kulisami raczej owczo i zapytała, czy chciałbym zagrać Diego”. Molina przytył 35 funtów, aby zagrać Riverę. Kiedy jednak producent Polstein odszedł z Trimarku, produkcja znów się załamała, Hayek zwróciła się do Harveya Weinsteina i Miramaxu, a ten odkupił film od Trimarku; Julie Taymor zajęła się reżyserią. W sierpniu 2000 roku ogłoszono, że Jennifer Lopez wystąpi w filmie Valdeza „The Two Fridas”, produkowanym przez American Zoetrope. Niemniej jednak, to Hayek i Miramax rozpoczęli wiosną 2001 roku produkcję filmu, który miał nosić tytuł Frida. Edward Norton przepisał scenariusz co najmniej raz, ale nie został uznany za pisarza.
W grudniu 2017 roku w op-edzie dla The New York Times, Hayek stwierdziła, że Weinstein próbował udaremnić realizację filmu, ponieważ Hayek odmówiła udzielenia mu przysług seksualnych, a także zagroził zamknięciem filmu, chyba że Hayek zgodziła się zawrzeć scenę seksu nago z pełnym frontem z sobą i inną kobietą. W odpowiedzi Weinstein stwierdził, że żaden z zarzutów Hayek nie był prawdziwy i że nie przypomina sobie, aby naciskał na Hayek, aby „zrobiła nieuzasadnioną scenę seksu”.