Zbadano ilościowo natriuretyczne i diuretyczne działanie skojarzonego leczenia furosemidem i metolazonem. 15 hospitalizowanych pacjentów z ciężką retencją płynów, u których nie stwierdzono zmniejszenia masy ciała pomimo leczenia furosemidem, otrzymywało dodatkowo metolazon przez 3 dni. 11 pacjentów miało obustronną niewydolność serca z obrzękami, a 4 miało marskość wątroby z wodobrzuszem. Po dodaniu metolazonu w dawce początkowej 2,5 mg/d, u wszystkich pacjentów leczonych wstępnie dobową dawką 40-370 mg furosemidu (średnio 122 mg/d) zaobserwowano bardzo istotne zwiększenie diurezy i natriurezy, z odpowiadającym im zmniejszeniem masy ciała. W pierwszym dniu tego skojarzonego leczenia średnie wydalanie sodu zwiększyło się z 131 do 303 mval/d (2 p mniej niż 0,01), a średnia objętość moczu zwiększyła się z 1677 do 2940 ml/d (2 p mniej niż 0,01). Średnie zmniejszenie masy ciała wynosiło 6,1 kg (2 p mniej niż 0,001) w ciągu 7 dni ciągłego leczenia. Nawet w małych dawkach metolazon znacznie nasila działanie moczopędne furosemidu i dlatego upraszcza leczenie retencji płynów. W wielu przypadkach można uniknąć stosowania dużych dawek furosemidu, co jest szczególnie korzystne w przypadku długotrwałej terapii ambulatoryjnej oraz u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek. Może to również obniżyć koszty terapii. U 3 pacjentów konieczne było zmniejszenie dawki furosemidu po włączeniu metolazonu, aby uniknąć nadmiernego ujemnego bilansu płynów. Przypadki te wyraźnie wskazują, jak ważna jest codzienna kontrola masy ciała pacjenta po rozpoczęciu terapii skojarzonej furosemidem i metolazonem.