Georges Pompidou, właściwie Georges-Jean-Raymond Pompidou, (ur. 5 lipca 1911, Montboudif, Francja – zm. 2 kwietnia 1974, Paryż), francuski mąż stanu, dyrektor banku i nauczyciel, który był premierem V Republiki Francuskiej w latach 1962-1968 i prezydentem od 1969 do śmierci.
Syn nauczycielki, Pompidou ukończył École Normale Supérieure, a następnie uczył w Marsylii i Paryżu. Podczas II wojny światowej walczył w stopniu porucznika i został odznaczony Croix de Guerre. Pod koniec 1944 roku został przedstawiony Charles’owi de Gaulle’owi, który stał wówczas na czele tymczasowego rządu francuskiego. W tym czasie Pompidou nie znał się zupełnie na polityce, ale szybko udowodnił, że potrafi doskonale interpretować i przedstawiać politykę de Gaulle’a. W latach 1944-1946 Pompidou był członkiem osobistego personelu de Gaulle’a, a po nagłej rezygnacji de Gaulle’a z premierostwa w styczniu 1946 roku pozostał członkiem jego „gabinetu cieni”. Następnie był asystentem generalnego komisarza ds. turystyki (1946-49), a także zajmował stanowisko maître des requêtes w Conseil d’État, najwyższym sądzie administracyjnym Francji (1946-57).
W 1955 roku rozpoczął pracę w banku Rothschilda w Paryżu, gdzie, również bez kwalifikacji zawodowych, szybko awansował na dyrektora generalnego (1959). De Gaulle nigdy nie stracił kontaktu z Pompidou, a po powrocie do władzy, w czasie kryzysu algierskiego (czerwiec 1958), przyjął Pompidou jako swojego osobistego asystenta (czerwiec 1958-styczeń 1959). Pompidou odegrał ważną rolę w tworzeniu konstytucji V Republiki i w przygotowaniu planów odbudowy gospodarczej Francji. Gdy de Gaulle został prezydentem (styczeń 1959), Pompidou powrócił do swoich prywatnych zajęć. W 1961 roku Pompidou został wysłany do prowadzenia tajnych negocjacji z algierskim Front de Libération Nationale (FLN), misji, która ostatecznie doprowadziła do zawieszenia broni między wojskami francuskimi a partyzantką algierską w Algierii.
Kryzys algierski został zażegnany, de Gaulle postanowił zastąpić Michela Debré na stanowisku premiera i mianował na jego miejsce Pompidou, wówczas praktycznie nieznanego opinii publicznej (kwiecień 1962). Odrzucony w głosowaniu nad wotum nieufności w Zgromadzeniu Narodowym (październik 1962), Pompidou wznowił urzędowanie po zwycięstwie de Gaulle’a w tym samym miesiącu w plebiscycie dotyczącym wyboru prezydenta w wyborach powszechnych. Po drugim rządzie Pompidou (grudzień 1962 – styczeń 1966) nastąpił trzeci (styczeń 1966 – marzec 1967) i czwarty (kwiecień 1967 – lipiec 1968). Pompidou był więc premierem przez sześć lat i trzy miesiące, co, jak zauważył de Gaulle, było zjawiskiem nieznanym we francuskiej polityce od czterech pokoleń.
Pompidou miał prawdopodobnie najwyższą pozycję w czasie rewolty studentów i robotników we Francji w maju 1968 roku, kiedy to uczestniczył w negocjacjach z pracownikami i pracodawcami, przekonał de Gaulle’a do przeprowadzenia niezbędnych reform i zawarł porozumienie z Grenelle (27 maja), które ostatecznie zakończyło strajki. Wezwania Pompidou do przywrócenia prawa i porządku pozwoliły mu poprowadzić gaullistów do uzyskania bezprecedensowej większości w wyborach do Zgromadzenia Narodowego 30 czerwca 1968 roku. Mimo niespodziewanej dymisji z urzędu premiera przez de Gaulle’a w lipcu 1968 roku, Pompidou zachował prestiż i wpływy w partii gaullistowskiej. Kiedy de Gaulle gwałtownie zrezygnował z prezydentury w kwietniu 1969 roku, Pompidou ubiegał się o urząd i został wybrany 15 czerwca 1969 roku, otrzymując ponad 58 procent głosów w drugiej turze.
Podczas swojej kadencji jako prezydent, Pompidou w dużej mierze kontynuował politykę zapoczątkowaną przez de Gaulle’a. Utrzymał przyjaźń i więzi gospodarcze z krajami arabskimi, ale miał mniejsze sukcesy z Niemcami Zachodnimi i nie poprawił znacząco stosunków ze Stanami Zjednoczonymi. Przez prawie pięć lat zapewnił Francji stabilny rząd i wzmocnił jej gospodarkę. Popierał też przystąpienie Wielkiej Brytanii do EWG. Jego śmierć była niespodziewana, mimo że coraz więcej wskazywało na jego szybko pogarszający się stan zdrowia.