Privacy & Cookies
Ta strona używa plików cookie. Kontynuując, wyrażasz zgodę na ich użycie. Dowiedz się więcej, w tym jak kontrolować pliki cookie.
Zanim usługi strumieniowe zdominowały rynek konsumpcji mediów, istniały sklepy murowane, gdzie ludzie mogli udać się, aby wypożyczyć DVD i kasety VHS. W 1977 r. otwarto pierwszą wypożyczalnię wideo. Wypożyczalnie wideo szybko zyskały na popularności i stały się ogromnym źródłem dochodów dla przemysłu filmowego. I „do 1992 roku Blockbuster był niekwestionowanym liderem wypożyczalni wideo” (Khanna).
Blockbuster osiągnął swój szczyt we wczesnych latach 2000, prowadząc około 10 000 sklepów. W 2010 roku, Blockbuster złożył wniosek o upadłość i został kupiony przez DISH w następnym roku za 229 milionów dolarów. A w 2013 roku, ogłosił, że będzie zamknięcie jego ostatnie fizyczne lokalizacje.
Jednym z powodów, dla których Blockbuster nie zdołał utrzymać się przy życiu, jest to, że odmówił dokonania jakichkolwiek zmian lub adaptacji w swoim modelu biznesowym w obliczu konkurencji, takich jak model biznesowy Netflixa polegający na wysyłkowej wypożyczalni DVD, który ostatecznie okazał się bardzo destrukcyjny dla biznesu Blockbustera. „To (Netflix) było prawie tak wygodne jak sklep detaliczny w sąsiedztwie, ale za ułamek ceny – i bez opłat za spóźnienia, które denerwowały klientów Blockbuster” (Downes, 2014). W tym czasie jednak Netflix nie był postrzegany jako zagrożenie dla Blockbuster, dopóki nie uruchomili swojej usługi streamingowej.
Netflix kontynuowałby później swoje innowacyjne praktyki biznesowe poprzez pionową integrację w branży filmowej/strumieniowej. W książce Empires of Entertainment, Jennifer Holt definiuje integrację pionową jako „własność wszystkich faz biznesu od produkcji do dystrybucji i sprzedaży”. Netflix osiągnął to, produkując własne oryginalne seriale, a także obsługując dystrybucję/wystawę poprzez swoją usługę streamingu web.
Gdyby Blockbuster podjął jakąś próbę integracji poziomej z Netflixem, być może firma nadal by istniała. Takie jak jak „studia filmowe połączone z sieci nadawczych … tworząc w ten sposób innowacyjne sojusze ponad dawniej odrębnych granic przemysłowych” (Holt). Blockbuster został faktycznie zaoferowany przez CEO Netflixa, Reeda Hastingsa, w 2000 roku. „Hastings chciał 50 milionów dolarów za Netfix. I jako część umowy, zespół Netflixa miał prowadzić markę internetową Blockbustera” (Devaney). Ta umowa oczywiście nigdy nie przeszła, ale jeśli Blockbuster zdecydowałby się na stworzenie jakiejś synergii z Netflixem, Blockbuster mógłby nadal istnieć w jakiejś formie dzisiaj.
Źródła
Devaney, Erik. „3 Things Marketers Can Learn From The Rise Of Netflix (And The Fall Of Blockbuster).” Drift, 30 Aug. 2018, www.drift.com/blog/netflix-vs-blockbuster/ .
Downes, Larry. „Blockbuster Becomes a Casualty of Big Bang Disruption”. Harvard Business Review, 7 Aug. 2014, hbr.org/2013/11/blockbuster-becomes-a-casualty-of-big-bang-disruption.
Holt, Jennifer. Empires of Entertainment: Media Industries and the Politics of Deregulation, 1980-1996. Rutgers University Press, 2011.
Khanna, Derek. „A Look Back At How The Content Industry Almost Killed Blockbuster And Netflix (And The VCR)”. TechCrunch, TechCrunch, 28 Dec. 2013, techcrunch.com/2013/12/27/how-the-content-industry-almost-killed-blockbuster-and-netflix/.