Co to jest obwinianie ofiar?
Obwinianie ofiar to postawa, która sugeruje, że to ofiara, a nie sprawca ponosi odpowiedzialność za napaść. Zjawisko to występuje wtedy, gdy zakłada się, że dana osoba zrobiła coś, co sprowokowało przemoc poprzez swoje działania, słowa lub ubiór. Wielu ludzi wolałoby wierzyć, że ktoś spowodował swoje nieszczęście, bo dzięki temu świat wydaje się bezpieczniejszy, ale obwinianie ofiar jest głównym powodem, dla którego osoby, które przeżyły przemoc seksualną i domową, nie zgłaszają swoich napaści. Wiele osób, które przeżyły, już zmaga się z poczuciem winy i wstydu z powodu tego, co się stało. Istotne jest, by administratorzy nie wzmacniali tych uczuć. Bez względu na to, w co były ubrane, ile wypiły, czy też czy pozostawały ze sprawcą we wcześniejszym związku za obopólną zgodą, nie należy obwiniać ofiary. To nigdy nie jest wina ofiary.
Obwiniająca ofiary rada, by mniej pić, jeśli w ogóle działa w kierunku zmniejszenia zagrożenia przemocą dla jednej osoby, jedynie wypiera przemoc. Jest to odpowiednik powiedzenia „Nie musisz uciekać przed niedźwiedziem, musisz tylko uciec przed swoim najwolniejszym przyjacielem”. Jest to zasadniczo mówienie potencjalnej ofierze, aby upewniła się, że gwałciciel zgwałci kogoś innego.
Ogólne statystyki:
- Ponad 20% studentek zgłasza doświadczenie napaści seksualnej i niewłaściwego zachowania podczas pobytu w szkole (AAU Campus Survey on Sexual Assault and Sexual Misconduct, 2015)
- 90% napaści seksualnych na kampusach jest popełnianych przez osoby znane ofierze.(Bonnie S. Fisher, Francis T. Cullen, Michael G. Turner, „The Sexual Victimization of College Women”, National Institute of Justice, 2000)
- Tylko 12% studentów, którzy przeżyli, zgłasza napaść na policję. Liczba ta spada do 7%, jeśli doświadczyły one napaści na tle seksualnym bez zdolności do czynności prawnych. (Dean G. Kilpatrick, Heidi S. Resnick, Kenneth J. Ruggiero, Lauren M. Conoscenti, Jenna McCauley, „Drug-facilitated, Incapacitated, and Forcible Rape: A National Study,” 2007)
- Tylko 2-10% gwałtów to fałszywe zgłoszenia – mniej więcej tyle samo, co w przypadku innych przestępstw. Liczba ta obejmuje również zgłoszenia „bezpodstawne”, w przypadku których organy ścigania odmawiają wszczęcia postępowania z jakiegokolwiek powodu. (David Lisak, Lori Gardinier, Sarah C. Nicksa, Ashley M. Cote, „False Allegations of Sexual Assault: An Analysis of Ten Years of Reported Cases,” 2010)
- Na każde 100 gwałtów, około dwóch gwałcicieli odsiedzi dzień w więzieniu. (Department of Justice, Felony Defendants in Large Urban Counties: 2009)
- 34% studentów, którzy przeżyli, doświadcza zespołu stresu pourazowego (PTSD) w porównaniu z 9% osób, które nie przeżyły. („Drug-facilitated, Incapacitated, and Forcible Rape: A National Study,” 2007)
- 33% studentów, którzy przeżyli, doświadcza depresji w porównaniu z 11% osób, które nie przeżyły.(„Drug-facilitated, Incapacitated, and Forcible Rape: A National Study,” 2007)
- 40% studentów, którzy przeżyli, zgłasza nadużywanie narkotyków lub alkoholu, często w celu samoleczenia, w porównaniu z 17% osób, które tego nie zrobiły. („Drug-facilitated, Incapacitated, and Forcible Rape: A National Study,” 2007)
Pamiętajcie: Niektóre problematyczne zachowania ze strony ofiary (słabe wyniki w nauce, nadużywanie alkoholu lub narkotyków itp. Nie obwiniaj jej za te zachowania ani nie pozwól, by wpłynęło to na sposób, w jaki traktujesz ją i jej historię.
Podważanie powszechnych mitów o gwałcie:
- Sama się o to prosiła. – Nikt nie prosi się o gwałt. To jest obwinianie ofiar w czystej postaci.
- To nie był prawdziwy gwałt. – Najwyraźniej ludzie wciąż czują potrzebę rozróżniania między „uzasadnionym gwałtem” a przypuszczalnie „nieuzasadnionym gwałtem”. Ten błędny sentyment ma uciszający wpływ na ocalałych, z których wielu powie, że zdecydowali się nie zgłaszać, ponieważ nie sądzili, że to było wystarczająco poważne lub że im uwierzą.
- Nie chciał. – Nie ma „rozmytych linii”, jeśli chodzi o zgodę. Badania sugerują, że większość gwałtów na kampusach jest popełniana przez recydywistów.
- Chciała tego. – To jest odmiana #1.
- Kłamała. – Ponownie, najlepsze badania umieszczają wskaźniki fałszywych zgłoszeń gdzieś pomiędzy 2-5%. Oznacza to, że 95-98% zgłoszeń gwałtów jest prawdziwych.
- Gwałt jest trywialnym wydarzeniem. – Gwałt i inne formy przemocy ze względu na płeć mogą mieć ogromny wpływ na jednostkę. Efekty mogą być widoczne w wynikach w nauce, używaniu substancji, depresji i innych.
- Gwałt jest wydarzeniem dewiacyjnym. – Tak bardzo jak byśmy chcieli, aby tak nie było, przemoc seksualna jest powszechna na kampusach uniwersyteckich. Zawstydzanie i uciszanie ofiar prowadzi do poczucia bezkarności dla sprawców, którzy często popełniają wielokrotne napaści podczas pobytu na kampusie. To jest właśnie kultura gwałtu w dzisiejszej Ameryce.
(Diana L. Payne, Kimberly A. Lonsway, and Louise F. Fitzgerald, „Rape Myth Acceptance: Exploration of Its Structure and Its Measurement Using the Illinois Rape Myth Acceptance Scale,” Journal of Research in Personality 33 (1999): 27-68)
Rzeczy, które powodują gwałt:
- Gwałciciele
- Jaka jest jedna rzecz, która łączy każdy pojedynczy gwałt? Gwałciciel, który decyduje się na gwałt.
Rzeczy, które NIE powodują gwałtu:
- Picie lub zażywanie narkotyków (zamierzone lub niezamierzone – np. date rape drugs)
- Ubranie lub makijaż
- Flirt lub wcześniejsze spotkania za obopólną zgodą
–
Unikanie interpersonalnego oczerniania ofiar, DOs:
- Upewnij się, że osoba, która przeżyła czuje się komfortowo i ma kontrolę.
- Pamiętaj, że opowiadanie swojej historii może być niezwykle wyzwalające. Daj ocalałej osobie tyle czasu, ile potrzebuje.
- Poinformuj ją o możliwościach i odpowiednich zasobach.
- Zrozum, że częścią reakcji mózgu na traumę jest zablokowanie pewnych wspomnień.
- Zadbaj o własne samopoczucie emocjonalne.
NIE:
Nie zadawaj oskarżycielskich pytań, takich jak:
Nie zadawaj pytań, które mogą być oskarżeniem.