Historycznie skupiony w Libanie i Syrii, Kościół Maronicki został utworzony przez syryjskich chrześcijan, którzy rozwinęli swoją własną hierarchię i tradycje od połowy IV wieku. Podczas podboju islamskiego, Maronici wycofali się w góry Libanu. Choć odcięci od łączności z Rzymem przez 500 lat przed wyprawami krzyżowymi i przez długi czas po nich, maronici nie uważają się za Kościół, który ostatecznie „zjednoczył się” z Rzymem, będąc wcześniej prawosławnym, lecz raczej za taki, który zawsze był zjednoczony teologicznie i duchowo z Rzymem, i który „potwierdził” to zjednoczenie, gdy kontakt został ponownie nawiązany. Nie istnieje prawosławny odpowiednik Kościoła maronickiego.
Migracja w ciągu ostatnich 125 lat sprawiła, że większość maronitów żyje dziś poza regionem, w którym Kościół się narodził i ukształtował swoją kulturę i praktykę. Szczególnie licznie uciekli oni w czasie libańskiej wojny domowej w latach 1975-1990.1 Annuario Pontificio z 2015 r. podaje, że na świecie żyje około 3,36 mln katolików maronickich, w tym około 1,5 mln w Libanie i 64 tys. w Syrii. Największe liczby poza Libanem mieszkają w Argentynie (720 tys.), Brazylii (493 tys.), Meksyku (156 tys.) i Australii (150 tys.).2 Liczba maronitów na całym świecie jest trudna do dokładnego określenia, ponieważ wielu z tych, którzy mieszkają poza Libanem, oddaje cześć w kościołach łacińskich lub innych kościołach katolickich, jeśli nie mieszkają w pobliżu parafii maronickiej.
Wiele ideałów życia maronickiego zostało ukształtowanych przez tradycje monastyczne i historię wycofywania się w góry w sytuacji zagrożenia. Imiennik kościoła, św. Maron (czasami Maroun), był mnichem-pustelnikiem. Kościoły i święte miejsca w Libanie są często położone powyżej miast, na wzgórzach i w górach. Inni święci tej tradycji – Jan Maron, św. Rafka (Rafqua) i św. Charbel są wśród nich najbardziej znani, poza świętymi biblijnymi – wszyscy byli czczeni za ich skrajną ascezę monastyczną. Mimo to, nie-monastyczni księża maroniccy mogą być żonaci.
Długi okres powiązań z Rzymem wprowadził wiele łacińskich praktyk, takich jak Różaniec, i sprzyjał silnemu nabożeństwu do Niepokalanego Poczęcia. Od Soboru Watykańskiego II, a zwłaszcza za czasów papieża Jana Pawła II, reformy liturgiczne mają na celu przywrócenie ważnych tradycji maronickich, które uległy latynizacji. Kościół jest kierowany, pod przewodnictwem papieża, przez Patriarchę Antiochii i Całego Wschodu, który ma swoją siedzibę w Libanie.
- 1. Dane i obszerne omówienie kosztów i konsekwencji wojny domowej dla wszystkich libańskich chrześcijan, zob. Boutros Labaki, „The Christian Communities and the Economic and Social Situation in Lebanon”, w Christian Communities in the Arab Middle East: the Challenge of the Future, red. Andrea Pacini (Oxford: Clarendon, 1998), 222-258.
- 2. Vatican City, Libreria Editrice Vaticana, 2015, zestawione przez ks. Ronalda G. Robersona, CSP, i dostępne na stronie , 4. Strona zawiera również informacje o liczbie duchownych i parafii według obszaru jurysdykcji. Dostęp 22 kwietnia 2016 r.
.