Konwencja Hartfordzka, (15 grudnia 1814 – 5 stycznia 1815), w historii Stanów Zjednoczonych, tajne spotkanie w Hartford, Connecticut, federalistycznych delegatów z Connecticut, Rhode Island, Massachusetts, New Hampshire i Vermont, którzy byli niezadowoleni z polityki merkantylistycznej prezydenta Jamesa Madisona i postępów w wojnie 1812 roku („Wojna Pana Madisona”), a także od dawna urażeni równowagą sił politycznych, która dawała Południu, a zwłaszcza Wirginii, możliwość wyboru na drodze do osiągnięcia sukcesu. Jamesa Madisona i postępów w wojnie 1812 r. („Wojna Pana Madisona”), jak również od dawna czuli się urażeni równowagą sił politycznych, która dawała Południu, a zwłaszcza Wirginii, skuteczną kontrolę nad rządem krajowym.
Biblioteka Kongresu, Waszyngton, D.C. (digital id: ppmsca 10755)
Bardziej skrajni delegaci podnosili możliwość secesji, ale inni dążyli jedynie do podyktowania poprawek do Konstytucji, które chroniłyby ich interesy. Ostatecznie konwencja przyjęła zdecydowane stanowisko w kwestii praw stanów i wyraziła swoje żale w serii rezolucji przeciwko poborowi wojskowemu i regulacjom handlowym (wraz z ostrą krytyką administracji Madisona), które zostały przyjęte 4 stycznia 1815 r.
Nawet gdy konwencja kończyła swoje prace, brytyjski okręt wojenny pokonywał drogę przez Atlantyk z depeszami zawierającymi warunki pokojowe, które zostały uzgodnione w traktacie gandawskim, kończącym wojnę. Ponadto, gdy emisariusze konwencji zbliżali się do Waszyngtonu, dotarła do nich wiadomość o niespodziewanym zwycięstwie gen. Andrew Jacksona w bitwie pod Nowym Orleanem. Kiedy emisariusze dotarli na miejsce, nie było już możliwe postawienie ultimatum, jakie zawierał raport konwencji. Wojna, wraz z kryzysem narodowym, który wywołała, dobiegła końca. Tajemniczość obrad w Hartford przyczyniła się do zdyskredytowania konwencji, a jej niepopularność przyczyniła się do upadku Partii Federalistycznej.