Przeciwwskazania
Zabieg zmniejszenia warg sromowych jest względnie przeciwwskazany u kobiet z czynną chorobą ginekologiczną, taką jak infekcja lub nowotwór złośliwy; u kobiet palących tytoń, które nie chcą go rzucić, czasowo lub na stałe, aby zoptymalizować zdolność do gojenia się ran; oraz u kobiet nierealistycznie myślących o celach estetycznych. Tej ostatniej należy udzielić porady lub wykluczyć ją z zabiegu labioplastyki. Davison i wsp. piszą, że nie powinno się jej wykonywać, gdy pacjentka miesiączkuje, aby zmniejszyć potencjalne efekty hormonalne i zwiększone ryzyko infekcji.
Chirurgia zmiany płci
W operacji zmiany płci, w przypadku pacjentki transseksualnej typu mężczyzna-kobieta, labiaplastyka jest zazwyczaj drugim etapem dwuetapowej operacji waginoplastyki, w której stosuje się techniki labiaplastyczne w celu wytworzenia warg sromowych mniejszych (labia minora) i kapturka łechtaczki. W tej procedurze labiaplastyka jest zwykle wykonywana kilka miesięcy po pierwszym etapie waginoplastyki.
Znieczulenie
Zmniejszenie warg sromowych może być wykonywane w znieczuleniu miejscowym, w świadomej sedacji lub w znieczuleniu ogólnym, albo jako oddzielny, pojedynczy zabieg, albo w połączeniu z inną procedurą chirurgii ginekologicznej lub kosmetycznej. Właściwa resekcja jest ułatwiona przez podanie roztworu znieczulającego (lidokaina + epinefryna w roztworze soli fizjologicznej), który jest infiltrowany do warg sromowych mniejszych w celu uzyskania tumescencji (obrzęku) tkanek i zwężenia odpowiedniego układu krążenia wargowego, hemostazy, która ogranicza krwawienie.
Procedury
Technika resekcji brzegów
Pierwotną techniką labiaplastyki była prosta resekcja tkanek na wolnym brzegu warg sromowych mniejszych. Jedna z odmian techniki resekcji polega na założeniu zacisku na obszar tkanki warg sromowych, który ma być poddany resekcji, w celu uzyskania hemostazy (zatrzymania przepływu krwi), po czym chirurg wycina tkanki, a następnie zszywa przecięte wargi sromowe mniejsze lub wargi sromowe mniejsze. Ta procedura jest stosowana przez większość chirurgów, ponieważ jest najłatwiejsza do wykonania. Wadą techniczną techniki resekcji brzegów warg sromowych jest utrata naturalnej gładkości (zmarszczek) wolnych brzegów warg sromowych mniejszych, co z estetycznego punktu widzenia powoduje nienaturalny wygląd sromu, a także stwarza większe ryzyko uszkodzenia istotnych zakończeń nerwowych. Co więcej, istnieje również możliwość evertingu (wywinięcia na zewnątrz) wewnętrznej wyściółki warg sromowych, co uwidacznia normalnie ukryte wewnętrzne, różowe tkanki warg sromowych. Do zalet resekcji brzegowej należy usunięcie hiperpigmentowanych (zaciemnionych) nieregularnych brzegów warg sromowych z linijną blizną. Inną wadą metody przycięcia lub „amputacji” jest to, że nie jest ona w stanie wyciąć zbędnych tkanek kapturka łechtaczki, jeśli są one obecne. W przypadku tej techniki częściej dochodzi do całkowitej amputacji warg sromowych mniejszych, co często wymaga dodatkowych zabiegów chirurgicznych. Ponadto metoda trymowania nie uwzględnia kapturka łechtaczki. Deformacje kaptura łechtaczki są powszechne przy tym podejściu, co również wymaga dodatkowej operacji korygującej. Niektóre kobiety skarżą się na „małego penisa”, gdy wykonywana jest procedura trymowania, ze względu na nieuwzględnioną tkankę kapturka łechtaczki i całkowicie usunięte (amputowane) wargi sromowe mniejsze. Większość chirurgów plastycznych nie wykonuje tej procedury, a zamiast tego preferuje metodę rozszerzonego klina, która jest bardziej wymagająca technicznie, ale daje bardziej naturalny efekt i jest w stanie stworzyć naturalny i proporcjonalny wygląd sromu. Po przycięciu (amputacji) warg sromowych często wymagane są zabiegi rekonstrukcyjne.
Technika centralnej resekcji klinowej
Zmniejszenie warg sromowych za pomocą centralnej resekcji klinowej polega na przecięciu i usunięciu klina tkanki o częściowej grubości z najgrubszej części warg sromowych mniejszych. W przeciwieństwie do techniki resekcji brzegowej, schemat resekcji w technice środkowego klina zachowuje naturalną gładkość („pomarszczony” brzeg) warg sromowych mniejszych. Jeśli resekcja jest wykonywana na całej grubości, istnieje potencjalne ryzyko uszkodzenia istotnych nerwów wargowych, co może skutkować bolesnymi nerwiakami i drętwieniem. Częściowe usunięcie błony śluzowej i skóry, z pozostawieniem nienaruszonej błony podśluzowej, zmniejsza ryzyko tego powikłania. F. Giraldo i wsp. udoskonalili proceduralnie technikę centralnej resekcji klinowej o dodatkową technikę Z-plasty pod kątem 90 stopni, która pozwala na uzyskanie wyrafinowanej blizny chirurgicznej, która jest mniej skrępowana i zmniejsza fizyczne napięcie wywierane na ranę po nacięciu chirurgicznym, a tym samym zmniejsza prawdopodobieństwo powstania blizny karbowanej (o falistym brzegu). Technika centralnej resekcji klinowej jest wymagającym zabiegiem chirurgicznym i mogą pojawić się trudności z oceną właściwej ilości skóry wargowej do resekcji, co może skutkować niedostateczną korekcją (utrzymująca się redundancja tkanek) lub nadmierną korekcją (nadmierne napięcie rany chirurgicznej) i zwiększonym prawdopodobieństwem rozejścia się rany chirurgicznej. Zaletą tej techniki jest to, że przedłużony klin może być podniesiony ku górze w kierunku napletka w celu leczenia uwypuklonego kapturka łechtaczki bez oddzielnego nacięcia. Prowadzi to do uzyskania naturalnego konturu końcowego rezultatu i pozwala uniknąć bezpośrednich nacięć w pobliżu bardzo wrażliwej łechtaczki.
Technika deepitelializacji
Zmniejszenie warg sromowych poprzez deepitelializację tkanek polega na przecięciu nabłonka centralnego obszaru na przyśrodkowej i bocznej stronie każdej wargi sromowej mniejszej (wargi małej), albo za pomocą skalpela, albo lasera medycznego. Ta technika labiaplastyki redukuje pionowy nadmiar tkanki, zachowując naturalną gładkość (pofałdowaną wolną krawędź) warg sromowych mniejszych, a tym samym właściwości czuciowe i erekcyjne warg sromowych. Jednak techniczną wadą deepitelializacji jest to, że szerokość poszczególnych warg sromowych może się zwiększyć, jeśli duża powierzchnia tkanki wargowej musi zostać zdepitelializowana w celu uzyskania redukcji warg sromowych.
Labiaplastyka z odsłonięciem łechtaczki
Zmniejszenie warg sromowych obejmuje niekiedy resekcję napletka łechtaczki (kapturka łechtaczki), gdy grubość jego skóry przeszkadza kobiecie w reakcjach seksualnych lub jest estetycznie niezadowalająca.
Chirurgiczne odsłonięcie łechtaczki polega na przesunięciu tkanek miękkich w kierunku V do Y, co uzyskuje się poprzez przyszycie kapturka łechtaczki do kości łonowej w linii pośrodkowej (w celu uniknięcia nerwów węzłów chłonnych); w ten sposób odsłonięcie łechtaczki powoduje dalsze zaciśnięcie warg sromowych mniejszych.
Laserowa technika labiaplastyki
Zmniejszenie warg sromowych za pomocą laserowej resekcji warg sromowych mniejszych polega na ich deepitelializacji. Wadą techniczną labiaplastyki laserowej jest to, że usunięcie nadmiaru naskórka warg sromowych grozi wystąpieniem naskórkowych torbieli wtrętowych.
Labiaplastyka przez deepitelializację
Zmniejszenie warg sromowych przez deepitelializację polega na wycięciu i usunięciu niechcianej tkanki oraz zachowaniu naturalnej szorstkości (pomarszczonej wolnej krawędzi) warg sromowych mniejszych, a także zdolności do tumescencji i czucia. Jednak gdy pacjentka ma dużo tkanki wargowej, połączenie deepitelializacji i resekcji klamrowej jest zwykle bardziej skuteczne w osiąganiu efektu estetycznego ustalonego przez pacjentkę i jej chirurga. W przypadku kobiet z taśmami wargowymi (zbędne fałdy) pomiędzy wargami mniejszymi i większymi, labiaplastyka z deepitelializacją obejmuje dodatkową technikę resekcji – taką jak plastyka z pięcioma klapkami („jumping man plasty”) – w celu uzyskania regularnego i symetrycznego kształtu zredukowanych warg mniejszych.
Opieka pooperacyjna
Ból pooperacyjny jest minimalny, a kobieta zazwyczaj jest w stanie opuścić szpital tego samego dnia. Nie jest wymagane opakowanie do pochwy, chociaż może ona zdecydować się na noszenie podpaski dla wygody. Lekarz informuje kobietę, że zmniejszone wargi sromowe są często bardzo obrzęknięte we wczesnym okresie pooperacyjnym, z powodu obrzęku spowodowanego roztworem znieczulającym wstrzykiwanym w celu spęcznienia tkanek.
Poinstruowano ją również, jak prawidłowo oczyszczać miejsce rany operacyjnej oraz jak stosować miejscowo maść z antybiotykiem na zredukowane wargi sromowe, przestrzegając tej zasady dwa do trzech razy dziennie przez kilka dni po zabiegu.
Pierwsza wizyta kontrolna kobiety po zabiegu labiaplastyki jest zalecana w ciągu tygodnia po zabiegu. W przypadku pojawienia się krwiaka, czyli nagromadzenia się krwi poza układem naczyniowym (żylnym i tętniczym), zaleca się powrót do gabinetu konsultacyjnego chirurga. W zależności od postępów, kobieta może podjąć nieuciążliwą pracę fizyczną trzy do czterech dni po operacji. Aby rany mogły się zagoić, nie powinna używać tamponów, nosić obcisłych ubrań (np. stringów) i powstrzymać się od stosunków płciowych przez cztery tygodnie po zabiegu.
Powikłania medyczne zabiegu labioplastyki są rzadkie, ale sporadyczne komplikacje – krwawienie, infekcja, asymetria warg sromowych, złe gojenie się ran, niedokorekcja, nadkorekcja – zdarzają się i mogą wymagać operacji rewizyjnej. Zbyt agresywna resekcja może uszkodzić nerwy, powodując bolesne nerwiaki. Wykonywanie labioplastyki techniką płatową niekiedy wiąże się z większym ryzykiem martwicy tkanek warg sromowych mniejszych.