Większą część Liturgii Słowa stanowią czytania z Pisma Świętego. W niedziele i święta są trzy czytania z Pisma Świętego. Przez większą część roku pierwsze czytanie pochodzi ze Starego Testamentu, a drugie z jednego z listów Nowego Testamentu. W okresie wielkanocnym pierwsze czytanie pochodzi z Dziejów Apostolskich, które opowiadają historię Kościoła w jego najwcześniejszych dniach. Ostatnie czytanie pochodzi zawsze z jednej z czterech Ewangelii.
W Liturgii Słowa Kościół karmi lud Boży ze stołu Jego Słowa (por. Sacrosanctum Concilium, nr 51). Pismo Święte jest słowem Bożym, napisanym pod natchnieniem Ducha Świętego. W Piśmie Świętym Bóg przemawia do nas, prowadząc nas drogą do zbawienia.
Psalm responsoryjny jest śpiewany pomiędzy czytaniami. Psalm ten pomaga nam rozważać słowo Boże.
Wysokim punktem Liturgii Słowa jest czytanie Ewangelii. Ponieważ Ewangelia opowiada o życiu, posłudze i przepowiadaniu Chrystusa, otrzymuje ona kilka specjalnych znaków czci i szacunku. Zgromadzeni stoją, aby usłyszeć Ewangelię, a wprowadza ją aklamacja pochwalna. Poza okresem Wielkiego Postu, tą aklamacją jest „Alleluja”, wywodzące się z hebrajskiego zwrotu oznaczającego „Chwalcie Pana!”. Ewangelię odczytuje diakon (lub, jeśli nie ma diakona, kapłan).
Po czytaniach z Pisma Świętego celebrans wygłasza homilię. W homilii kaznodzieja koncentruje się na tekstach Pisma Świętego lub innych tekstach liturgicznych, wyciągając z nich wnioski, które mogą nam pomóc żyć lepiej, wierniej Chrystusowemu wezwaniu do wzrastania w świętości.
W wielu Mszach Świętych po homilii następuje Wyznanie Wiary, albo Credo Nicejskie, albo Wyznanie Wiary Apostołów. Credo Nicejskie jest wyznaniem wiary pochodzącym z IV wieku, natomiast Credo Apostolskie jest starożytnym wyznaniem wiary Kościoła rzymskiego dotyczącym chrztu. Jeśli odnawia się przyrzeczenia chrzcielne, na podstawie formuły opartej na Credo Apostołów, zajmuje ono miejsce Credo.
Liturgia Słowa kończy się Modlitwą powszechną, zwaną też Modlitwą wiernych. Zgromadzeni wstawiają się do Boga w imieniu Kościoła, świata i własnym, powierzając swoje potrzeby wiernemu i kochającemu Bogu.