Heading

Wczesne działania antyniewolniczeEdit

Jak większość kwakrów, Mott uważała niewolnictwo za zło. Zainspirowana częściowo przez ministra Eliasa Hicksa, ona i inni kwakrzy odmawiali używania tkanin bawełnianych, cukru trzcinowego i innych towarów produkowanych przez niewolników. W 1821 roku Mott została kwakierską pastorką. Dzięki wsparciu męża wiele podróżowała jako pastor, a jej kazania podkreślały kwakierskie wewnętrzne światło, czyli obecność boskości w każdym człowieku. Jej kazania zawierały także poglądy wolnomularskie i antyniewolnicze. W 1833 r. jej mąż pomógł założyć American Anti-Slavery Society. Będąc już wtedy doświadczonym pastorem i abolicjonistką, Lucretia Mott była jedyną kobietą, która przemawiała na spotkaniu organizacyjnym w Filadelfii. Przetestowała język konstytucji towarzystwa i wzmocniła poparcie, gdy wielu delegatów było niepewnych. Kilka dni po zakończeniu konwencji, za namową innych delegatów, Mott oraz inne białe i czarne kobiety założyły Philadelphia Female Anti-Slavery Society. Zintegrowana od samego początku organizacja sprzeciwiała się zarówno niewolnictwu, jak i rasizmowi, i nawiązała bliskie kontakty z czarną społecznością Filadelfii. Sama Mott często wygłaszała kazania w czarnych parafiach. W tym samym czasie szwagierka Motta, Abigail Lydia Mott, i szwagier Lindley Murray Moore pomagali w założeniu Rochester Anti-Slavery Society (zob. Julia Griffiths).

Pomimo prześladowań społecznych ze strony przeciwników abolicji i bólu z powodu niestrawności, Mott kontynuowała swoją pracę na rzecz sprawy abolicjonistycznej. Zarządzała ich budżetem domowym, aby zapewnić gościnę gościom, w tym zbiegłym niewolnikom, i przekazywała datki na cele charytatywne. Mott była chwalona za umiejętność utrzymania gospodarstwa domowego i jednocześnie przyczyniania się do sprawy. Według jednego z redaktorów: „Jest ona dowodem na to, że kobieta może poszerzyć swoją sferę, nie porzucając jej”. Mott i inne aktywistki organizowały również targi antyniewolnicze, aby podnieść świadomość i dochody, zapewniając większość funduszy dla ruchu.

Udział kobiet w ruchu antyniewolniczym stanowił zagrożenie dla norm społecznych. Wielu członków ruchu abolicjonistycznego sprzeciwiało się publicznej działalności kobiet, zwłaszcza wystąpieniom publicznym. Pawła, aby kobiety zachowywały ciszę w kościele (1 Tymoteusza 2:12). Inni sprzeciwiali się przemawianiu kobiet do mieszanych tłumów mężczyzn i kobiet, co nazywali „rozwiązłością”. Jeszcze inni nie byli pewni, co jest właściwe, ponieważ rosnąca popularność sióstr Grimké i innych kobiet mówców przyciągała poparcie dla abolicji.

Mott uczestniczyła we wszystkich trzech krajowych Konwencjach Antyniewolniczych Amerykańskich Kobiet (1837, 1838, 1839). Podczas konwencji w Filadelfii w 1838 r. tłum zniszczył Pennsylvania Hall, nowo otwarte miejsce spotkań zbudowane przez abolicjonistów. Mott oraz białe i czarne delegatki połączyły ręce, by bezpiecznie wyjść z budynku przez tłum. Potem tłum obrał sobie za cel jej dom oraz czarnoskóre instytucje i dzielnice w Filadelfii. Gdy przyjaciel przekierował tłum, Mott czekała w swoim salonie, gotowa stawić czoła brutalnym przeciwnikom.

Mott była zaangażowana w szereg organizacji antyniewolniczych, w tym Philadelphia Female Anti-Slavery Society, Pennsylvania Anti-Slavery Society (założone w 1838 roku), American Free Produce Association i American Anti-Slavery Society.

Światowa Konwencja AntyniewolniczaEdit

W czerwcu 1840 roku Mott wziął udział w General Anti-Slavery Convention, lepiej znanej jako World’s Anti-Slavery Convention, w Londynie, w Anglii. Pomimo statusu Mott jako jednej z sześciu kobiet delegatów, przed rozpoczęciem konferencji, mężczyźni głosowali, aby wykluczyć Amerykanki z udziału w niej, a delegatki musiały siedzieć w wydzielonej strefie. Przywódcy antyniewolniczy nie chcieli, aby kwestia praw kobiet została powiązana ze sprawą zakończenia niewolnictwa na całym świecie i osłabiła nacisk na abolicję. Ponadto ówczesne obyczaje społeczne nie pozwalały kobietom na pełne uczestnictwo w publicznym życiu politycznym. Kilku amerykańskich mężczyzn uczestniczących w konwencji, w tym William Lloyd Garrison i Wendell Phillips, protestowało przeciwko wykluczeniu kobiet. Garrison, Nathaniel Peabody Rogers, William Adam i afroamerykański aktywista Charles Lenox Remond siedzieli razem z kobietami w wydzielonej strefie.

Aktywistka Elizabeth Cady Stanton i jej mąż Henry Brewster Stanton uczestniczyli w konwencji podczas miesiąca miodowego. Stanton podziwiała Mott, a obie kobiety zjednoczyły się jako przyjaciółki i sojuszniczki.

Jeden z irlandzkich reporterów uznał ją za „Lwicę Konwencji”. Mott znalazła się wśród kobiet umieszczonych na pamiątkowym obrazie z konwencji, na którym znalazły się również brytyjskie aktywistki: Elizabeth Pease, Mary Anne Rawson, Anne Knight, Elizabeth Tredgold i Mary Clarkson, córka Thomasa Clarksona. Benjamin Haydon, twórca obrazu, zamierzał nadać Mott poczesne miejsce na obrazie. Jednak podczas posiedzenia 29 czerwca 1840 r., które miało na celu uchwycenie jej lekkości, nie spodobały mu się jej poglądy i postanowił nie wykorzystywać jej portretu w widocznym miejscu.

Zachęcona aktywnymi debatami w Anglii i Szkocji, Mott powróciła z nową energią do sprawy antyniewolnictwa w Stanach Zjednoczonych. Kontynuowała aktywny program wykładów publicznych, których celem były główne miasta Północy, Nowy Jork i Boston, a także kilkutygodniowe podróże do stanów będących właścicielami niewolników, z przemówieniami w Baltimore, Maryland i innych miastach Wirginii. Umówiła się na spotkania z właścicielami niewolników, by dyskutować o moralności niewolnictwa. W Dystrykcie Kolumbii Mott zgrała swój wykład w czasie z powrotem Kongresu z przerwy świątecznej; uczestniczyło w nim ponad 40 kongresmenów. Mott miała osobistą audiencję u prezydenta Johna Tylera, który, będąc pod wrażeniem jej wystąpienia, powiedział: „Chciałbym przekazać pani pana Calhouna”, odnosząc się do senatora i przeciwnika abolicji.