„Byłbym bardzo smutny, gdybym nie walczył. Miałabym wyrzuty sumienia, gdybym była tutaj i patrzyła, jak to wszystko dzieje się ze środowiskiem, a nie była po właściwej stronie”, powiedziała Marjory Stoneman Douglas (Peine, 2002, str. 14). W ciągu swojego długiego życia, Douglas widziała, jak populacja Florydy eksploduje na jej oczach, i użyczyła swojego głosu w celu ochrony kurczących się dzikich miejsc na Florydzie.
Marjory Stoneman Douglas, która stała się znana jako „Matka Everglades” urodziła się i dorastała z dala od dzikich terenów Florydy. Douglas urodziła się w Minneapolis, Minnesota na 7 kwietnia 1890 roku i przeniosła się z rodzicami, Frank i Lillian Stoneman, do Providence, Rhode Island w 1893 roku. Lillian cierpiała na sporadyczne choroby psychiczne i w 1896 r. opuściła Franka i zabrała Marjory, by zamieszkała z własnymi rodzicami w Taunton w stanie Massachusetts. Marjory nie widziała swojego ojca ponownie, aż miała dwadzieścia pięć lat.
Marjory dorastała szczęśliwie w Taunton. Wraz z matką i dziadkami macierzystymi miała w pobliżu ciotkę i wujka. Lubiła czytać i chodzić do szkoły, a wpływ na nią miał legion dobrze wykształconych kobiet, które ją uczyły. Kiedy ukończyła Taunton High School w 1908 roku, talent pisarski Marjory był już oczywisty i poproszono ją o skomponowanie i wyrecytowanie wiersza na zakończenie szkoły.
Ponieważ chciała pozostać blisko swojej matki i rodziny, Marjory zapisała się do Wellesley College w Wellesley, Massachusetts. Studiowała anglistykę, redagowała i współtworzyła magazyn literacki. Chociaż wybrała Wellesley, ponieważ było blisko domu, Marjory wyprowadziła się od dziadków, a zdrowie jej matki pogorszyło się, gdy Marjory była na studiach. Lillian zmarła na raka piersi w 1912 roku, w tym samym roku, w którym Marjory ukończyła Wellesley.
Mimo literackiej obietnicy, którą Marjory pokazała zarówno w szkole średniej, jak i jako studentka college’u, po ukończeniu studiów pracowała w różnych domach towarowych w St. Louis, Missouri i Newark, New Jersey. W 1913 roku wyszła za mąż za Kennetha Douglasa, który był o trzydzieści lat starszy od Marjory. On również był alkoholikiem i spędził sześć miesięcy ich małżeństwa w więzieniu za różne przestępstwa związane z fałszerstwem i kradzieżą. Ich małżeństwo nie przetrwało i we wrześniu 1915 roku Marjory pojechała do Miami, aby połączyć się z ojcem i uzyskać rozwód. Nigdy nie wyszła ponownie za mąż.
Odkąd żona go opuściła i zabrała ze sobą córkę, Frank Stoneman poszedł na studia prawnicze, przeniósł się na Florydę i założył The News Record, pierwszą gazetę codzienną w Miami w 1906 roku. Frank zdobył sławę pisząc artykuły, w których sprzeciwiał się planom gubernatora Napoleona Bonaparte Browarda dotyczącym osuszenia Everglades. Nie uczyniło to gazety Franka Stonemana popularną; w 1910 roku zreorganizował ją i przemianował na Miami Herald, ale stanowiło dobre forum dla Marjory do zapoznania się z palącymi kwestiami środowiskowymi. Floryda rozwijała się w zastraszającym tempie, kiedy Douglas przybył do niej w 1915 roku. Miami było miastem przygranicznym z 5,000 mieszkańców, a plan Browarda, by osuszyć Everglades dla rozwoju i rolnictwa, przyciągnął wszelkiego rodzaju poszukiwaczy, jak każdą inną społeczność z niezagospodarowaną dziczą u swego progu.
Douglas zaczęła pracować jako reporterka w Heraldzie; „praca, którą, jak sama przyznaje, dostała z czystego nepotyzmu” (Peine, str. 18). Ponieważ była jedyną kobietą pracującą w gazecie i ponieważ był to rok 1915, Douglas zajmowała się stronami społecznymi. Wkrótce jednak zaczęła wplatać troskę o środowisko do swoich raportów z przyjęć w ogrodzie i obiadów.
Dzięki swojej pracy Douglas stała się pierwszą kobietą z Florydy, która zaciągnęła się do Marynarki Wojennej. W 1918 roku wstąpiła do Czerwonego Krzyża i pojechała do Europy jako pielęgniarka, która pomagała w czasie wojny. W 1920 roku, Douglas wróciła do Miami i rozpoczęła pracę jako asystentka redaktora w Herald. Na nowym stanowisku, Douglas pisała codzienną kolumnę o nazwie „The Galley”, która coraz bardziej skupiała się na jej rosnącym uznaniu i świadomości bogatej historii ludzkiej i naturalnej Florydy. Douglas użyła słowa „regionalizm” na długo przed tym, jak to słowo i termin stały się powszechne wśród ekologów, zanim jeszcze termin „ekolog” stał się powszechny.
Ponieważ Douglas sama była przesiedleńcem na Florydę, wiedziała z pierwszej ręki, jak nieznana może wydawać się ta ziemia. W swojej kolumnie i innych pismach podjęła się wprowadzenia swoich czytelników w ich nową geografię w każdy możliwy sposób.
Podczas gdy Douglas jest znana przede wszystkim ze swojej pracy nad zachowaniem Everglades, podjęła się wielu mniejszych projektów związanych z ochroną środowiska i sprawiedliwością społeczną w swojej kolumnie i statusie pisarza. Jak przedstawiła to Douglas, było to coś więcej niż tylko ziemia, która wymagała opieki i troski. Pisała o potrzebie bieżącej wody i oczyszczania ścieków w rozwijającym się mieście granicznym, o równym traktowaniu i usługach w afroamerykańskich dzielnicach Miami, o żywieniu niemowląt i dzieci, o parkach miejskich, które zachowywały rodzimą roślinność, jak również otwartą przestrzeń. Jak napisała w listopadzie 1922 roku:
„”Chcemy cywilizacji dla południowej Florydy. I kiedy to mówimy, nie mamy na myśli świateł elektrycznych i bieżącej ciepłej i zimnej wody, jak wiecie. Chcemy miejsca, w którym jednostka może być tak wolna, jak to tylko możliwe, gdzie życie społeczności jest bogate, pełne i piękne, gdzie wszyscy ludzie, nie skrzywdzeni przez nędzę, mogą wspólnie podążać naprzód ku tym celom, które człowiek niewyraźnie odgadł dla siebie. Ponieważ jesteśmy pionierami, odważyliśmy się marzyć, że południowa Floryda może być tego rodzaju miejscem, jeśli wszyscy będziemy tego wystarczająco mocno pragnąć” (Peine, 2002, s. 20-21).
W 1924 roku, stres związany z pisaniem codziennej kolumny doprowadził Douglas do załamania nerwowego. Wyzdrowiała, zaczęła pisać krótkie opowiadania i sprzedawała je do wiodących magazynów epoki. Była w stanie kupić dom w Coconut Grove w 1926 roku i mieszkała tam do końca życia. Jej opowiadania dotyczyły głównie życia na południu Florydy. Pisała o pionierach, nowicjuszach i osadnikach żyjących na granicy Everglades, z huraganami, z rekinami nieruchomości i całą resztą, która składała się na południową Florydę, którą Douglas pokochała.
Przedstawiła prawdziwe wydarzenia, huragany, pożary, mrozy i morderstwa. Historia, którą Douglas opowiedział w „Plumes,” była fikcyjna, udramatyzowana wersja prawdziwego morderstwa Guy Bradley w 1905 roku. Bradley był strażnikiem Audubonu, który pilnował czapli przed myśliwymi zbierającymi upierzenie ptaków na damskie kapelusze. W „Pióropuszach” strażnik zostaje zabity po tym, jak mówi grupie urzędników na łodzi mieszkalnej, że myśliwi planują zabić czaple, gdy urzędnicy odejdą.
Pomiędzy fikcją a rzeczywistością narodził się Park Narodowy Everglades. W 1928 roku Douglas był na wyprawie rozpoznawczej do Everglades z Ernestem Coe, dyrektorem National Park Service (NPS) Horace Albrightem, asystentem dyrektora Arno Cammererem, prezesem Audubon Society Gilbertem Pearsonem, dyrektorem Parku Narodowego Yellowstone Rogerem Tollem, botanikiem Davidem Fairchildem i przedstawicielem Stanów Zjednoczonych Ruth Owen (Peine, 2002, str. 29). Ekspedycja miała na celu określenie możliwości ochrony Everglades jako Parku Narodowego.
Podczas gdy grupa przebywała na pokładzie łodzi mieszkalnej w Everglades, mężczyzna podniósł wiosło i powiedział, że jak tylko komitet opuści teren, wszystkie czaple zostaną zabite. Członkowie komitetu udali się bezpośrednio do myśliwych, ale jak tylko komitet odjechał, dorosłe ptaki zostały zabite, a młode pozostawione na śmierć w upale Florydy. „Myślę, że to właśnie śmierć tych ptaków najbardziej przekonała komisję, że ten obszar musi być chroniony jako park narodowy” – powiedział Douglas (Peine, 2002, s. 30).
Miało minąć prawie dwadzieścia lat zanim Everglades stały się Parkiem Narodowym i zanim Douglas zaczęła być postrzegana jako ekolog. W 1941 roku pracowała nad powieścią, kiedy zwrócił się do niej redaktor z pytaniem, czy byłaby zainteresowana napisaniem książki o Everglades. Jedną z cech charakterystycznych jej beletrystyki były żywe opisy świata przyrody, a w związku z ustawodawstwem mającym na celu utworzenie Parku Narodowego Everglades, naturalnym wydawało się napisanie książki poświęconej wyłącznie naturalnemu pięknu i zagrożeniom tego regionu. Douglas zaakceptował ten pomysł i książka The Everglades: River of Grass została opublikowana w 1947 roku.
Książka ta dotyczyła w dużej mierze budowy Tamiami Trail, głównej autostrady, która została zbudowana wokół i przez Everglades w czasach Douglasa. W tym samym roku, w którym książka została opublikowana, Everglades stały się Parkiem Narodowym. Książka ukazała się w listopadzie i została wyprzedana przed Bożym Narodzeniem – jej natychmiastowa popularność sprawiła, że Douglas weszła w nową, trwającą całe życie rolę rzeczniczki Everglades (Holmes, 2004, str. 88).
The Everglades: River of Grass została opublikowana, gdy Douglas miała 57 lat. Jej druga kariera jako aktywistki, rzeczniczki i wielkiej damy ochrony przyrody trwała przez następne 51 lat. Jej nazwisko stało się znane najpierw w kręgach ochrony przyrody na Florydzie, a następnie w całym kraju. Kontynuowała pisanie, nawet gdy wzrok jej szwankował, i stała się rozchwytywanym mówcą na tematy związane z ochroną przyrody. Pomogła odrzucić propozycje budowy lądowiska w środku Everglades, aby jeszcze bardziej przekierować wodę przepływającą przez łąki, i pomogła w pracy nad przywróceniem naturalnego ekosystemu.
Douglas założyła Friends of the Everglades w 1969 roku. Założyła tę grupę, ponieważ uważała, że jej opinie na temat ochrony, odbudowy i zachowania przyrody będą miały większą wagę, jeśli będą pochodzić od grupy, a nie od jej osoby. Jednak to głównie na jej silną osobowość reagowali zwolennicy i urzędnicy państwowi. „’Jestem starszą panią. Mam białe włosy, jestem tu od zawsze i nikt nie może sobie pozwolić na bycie niegrzecznym wobec mnie. I nie myślcie, że tego nie wykorzystuję. Mówię skandaliczne rzeczy i uchodzi mi to na sucho” – powiedział kiedyś Douglas (Peine, 2002, s. 42). Poprzez wszystkie swoje prace, Douglas zintensyfikowała regionalne, krajowe i międzynarodowe zrozumienie wyjątkowości ekosystemu południowej Florydy. W ciągu jej życia, ekosystem ten przeszedł drogę od dzikiej puszczy na skraju nieodwracalnego rozwoju, do Parku Narodowego, Mokradeł o Międzynarodowym Znaczeniu, Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery i ustawowo wyznaczonego obszaru dzikiej przyrody (Breton, 1998, str. 243). Sama Douglas zachowała pewne dzikie i nieokiełznane cechy, które dzieliła ze swoim ukochanym regionem.
„Ci, którzy krzyżowali się z Douglas, robili to na własne ryzyko; były asystent sekretarza spraw wewnętrznych Nathaniel Reed nazwał ją, 'tą drobną, szczupłą, doskonale ubraną, całkowicie dziką grande dame, która może sprawić, że redneck będzie się trząsł w butach'. Kontynuował: „Kiedy Marjory cię ugryzie, będziesz krwawił. Albo, jak powiedziała reporterowi, 'Nazywają mnie miłą starszą kobietą, ale nią nie jestem'”. (Peine, 2002, str. 47).
Miła czy nie, Douglas umieściła Everglades na mapie, w kategoriach ochrony przyrody. Jej zaciekłe oddanie ziemi przyniosło jej wielką satysfakcję i sławę. Prezydent Bill Clinton przyznał jej Medal Wolności w 1993 roku, mówiąc:
„’Poza Florydą, Marjory Stoneman Douglas jest mentorem dla wszystkich, którzy pragną zachować to, co my, południowcy, czule nazywamy 'poczuciem miejsca'. I, pani Douglas, następnym razem, gdy usłyszę, że ktoś wspomina ponadczasowe cuda i moce Matki Natury, będę o pani myślał” (Peine, 2002, s. 13).
Douglas dożyła 108 lat. Jej duch i wytrwałość pomogły uratować Everglades przed niemal pewną zagładą, na jaką były narażone, gdy Douglas wysiadła z pociągu w Miami w 1915 roku. Jej życie i praca zainspirowały również innych do poszukiwania dzikich miejsc na własnych podwórkach i w bioregionach oraz do walki o ich ochronę i przywrócenie. Jak sama powiedziała:
„”Bądź uciążliwy tam, gdzie to się liczy, ale nie bądź nudziarzem w każdej chwili…. Rób, co do ciebie należy, by informować i stymulować społeczeństwo do przyłączenia się do twojej akcji…. Bądź przygnębiony, zniechęcony i rozczarowany porażką i zniechęcającymi skutkami ignorancji, chciwości, korupcji i złej polityki – ale nigdy się nie poddawaj.” (Breton, 1998, s. 244).
Douglas nigdy nie zrezygnował z dobrej walki, z wielką korzyścią dla wszystkich tych, którzy cieszą się publicznymi ziemiami i dzikimi miejscami we wszystkich niedoszłych zapomnianych zakątkach kraju.