Albert Henry Woolson przeżył ponad dwa miliony towarzyszy z Armii Unii Wojny Domowej, kiedy zmarł w Duluth 2 sierpnia 1956 roku, w wieku 106 lat. W chwili śmierci uznano go za ostatniego żyjącego weterana Armii Unii. Historycy wojny secesyjnej uznają go jednak obecnie za ostatniego żyjącego weterana zarówno armii Unii, jak i Konfederacji.
Albert Woolson urodził się w Jefferson County, w stanie Nowy Jork, 11 lutego 1850 roku. Jego rodzicami byli Caroline Baldwin Woolson i Willard Paul Woolson – producent krzeseł, malarz i muzyk. Spis ludności z 1850 r. podaje jego wiek jako sześciomiesięczny, a spis ludności z 1855 r. jako pięcioletni; dlatego często podawany rok urodzenia (1847) i wiek śmierci (109) są błędne. Jego wiek w oficjalnych zapisach zmieniał się na przestrzeni lat.
W 1861 roku Willard Woolson wyemigrował do południowej Minnesoty bez rodziny. 9 listopada tego samego roku zaciągnął się do Kompanii I, Czwartego Pułku Piechoty Ochotniczej Minnesoty; później był członkiem pułkowej orkiestry dętej. Powszechnym błędem jest twierdzenie, że jego noga została zraniona w bitwie pod Shiloh, a on sam dochodził do zdrowia w szpitalu w Windom. Jego kompania nie była w Shiloh, ani Windom wtedy nie istniało. Jego noga została uszkodzona w wypadku parowca Gladiator na rzece Tennessee 13 maja 1862 roku.
Willard otrzymał zwolnienie z wojska 19 lipca 1862 roku. Jego rodzina przeniosła się do Minnesoty, aby do niego dołączyć i do czerwca 1865 roku mieszkała w Blue Earth County. Wkrótce potem zmarł w Elysian po amputacji nogi.
Artykuł kontynuowany po reklamie
Kiedy Albert zaciągnął się do Armii Unii jako szeregowiec w Okaman 10 października 1864 roku, miał czternaście lat. Mógł skłamać na temat swojego wieku lub otrzymać zgodę rodziców na zaciągnięcie się, ponieważ minimalny wiek zaciągnięcia się do wojska wynosił osiemnaście lat. Służył w Kompanii C, Pierwszego Pułku Artylerii Ciężkiej Minnesoty. Z racji młodego wieku został chłopcem bębniarzem i hejnalistą. Jako szeregowiec zarabiał szesnaście dolarów miesięcznie.
30 października 1864 roku członkowie Kompanii C rozpoczęli podróż do Chattanooga, Tennessee, gdzie ich pierwszym zadaniem było zbudowanie kwater zimowych. Pełnili tam służbę garnizonową do jesieni 1865 roku i nie widzieli walki. Woolson został zwolniony 27 września 1865 roku i wrócił do Minnesoty.
W 1868 roku Albert grał na kornecie i gitarze w wędrownej grupie minstreli – białych wykonawców, którzy czernieli na twarzach, by naśladować Afroamerykanów w prześmiewczy i poniżający sposób. Jego grupa składała się z kapeli, szkockiego tancerza Highland i akrobaty. W tym samym roku ożenił się z Sarą Sloper, która zmarła w 1901 roku. W 1904 roku ożenił się z Anną Haugen, która zmarła w 1949 roku. W spisie ludności Minnesoty z czerwca 1905 roku podano jego wiek jako pięćdziesiąt sześć lat (w rzeczywistości miał pięćdziesiąt trzy lata); Anna miała dwadzieścia trzy lata. Ośmioro dzieci z tych dwóch małżeństw dożyło dorosłości.
Woolson wykonywał kilka różnych prac, gdy on i jego rodzina przemieszczali się po południowej Minnesocie. Kiedy był w Windom, służył w państwowej radzie inspektorów kotłów i był miejskim inspektorem robót wodnych i elektrowni. Uczył inżynierii mechanicznej i muzyki w Breck School w pobliskim Wilder. W 1905 roku wraz z rodziną przeniósł się do Duluth, gdzie pracował jako elektryk, mechanik i inżynier stacjonarny.
W marcu 1911 roku Woolson złożył pozew przeciwko gubernatorowi A. O. Eberhartowi, gdy nie został mianowany inspektorem kotłów dla obszaru trzech hrabstw. Oprócz swojego trzydziestopięcioletniego doświadczenia w kotlarstwie, twierdził, że prawo stanowe dawało mu preferencje jako weteranowi wojennemu. Sędzia orzekł, że prawo było niekonstytucyjne w swoich preferencjach dla weteranów, ponieważ ograniczało uprawnienia nominacyjne gubernatora.
Woolson był aktywnym członkiem Wielkiej Armii Republiki (GAR) i dumnie nosił jej niebieski mundur. Był zaangażowany w działalność weteranów w całym kraju i brał udział w wielu paradach. Gdy weterani wojny domowej starzeli się i umierali, stał się znaną w całym kraju postacią i otrzymał wiele dowodów uznania. Był wzorem dla pomnika pamięci GAR „Last Survivor”, znajdującego się w Gettysburg National Military Park, i otrzymał 8000 kartek i listów w swoje 104 urodziny (obchodzone jako 107 urodziny).
Gdy zmarł w 1956 roku, Woolson został pochowany z pełnymi honorami wojskowymi. W pogrzebie w zbrojowni w Duluth wzięło udział ponad 1500 osób, w tym senatorowie Hubert Humphrey i Edward Thye oraz gubernator Orville Freeman. Honorowym chorążym był Ulysses S. Grant III, wnuk generała armii amerykańskiej z czasów wojny secesyjnej. Pochówek odbył się na Park Hill Cemetery w Duluth.
Więcej informacji na ten temat można znaleźć w oryginalnym wpisie na MNopedii.