Wczesnym rankiem, po gorącej filiżance kawy, Jim wspina się na swój traktor, przekręca kluczyk i jedzie na skraj swoich rozległych pól kukurydzy. Ramiona belki rozpylającej rozkładają się, tworząc rozpiętość skrzydeł wynoszącą 120 stóp. Gdy Jim jedzie wzdłuż wyznaczonych rzędów, kombinacja wody i chemikaliów rozpyla się nad jego uprawami, pokrywając wszystko, ale zabijając tylko uciążliwe chwasty („Crop Sprayer”, n.d.). Podczas gdy większość ginie w tych trudnych warunkach, kilka chwastów przeżywa. Aplikacja po aplikacji, sezon po sezonie, więcej chwastów przetrwać. Próbując ocalić plony kukurydzy i jednocześnie osiągnąć zysk, Jim zwiększa dawki i terminy oprysków. Jednak w miarę upływu czasu nic nie wydaje się pomagać. Paskudne chwasty przechytrzyły starego farmera, pozostawiając go w rozpaczy („How Pesticide Resistance Develops”, n.d.).
Jim, podobnie jak tysiące rolników w całym kraju, doświadcza negatywnych aspektów monokultury, czyli praktyki rolniczej polegającej na uprawie jednego gatunku roślin, w której wszystkie rośliny są genetycznie podobne lub identyczne na ogromnych obszarach ziemi („Biodiversity”, n.d.). Pomimo wysokich plonów i stosunkowo niskich cen środków produkcji, uprawa tylko jednego gatunku roślin na wielu akrach ziemi stwarza poważne problemy ze szkodnikami. Obecna amerykańska polityka rolna objęta ustawą rolną (Farm Bill) zachęca do nadprodukcji upraw towarowych, takich jak kukurydza, pszenica, soja i bawełna, w systemach monokulturowych. Jednak kiedy ustawa rolna powstała w czasie Wielkiego Kryzysu, jej celem było zachowanie zróżnicowanego krajobrazu rolniczego. W tym czasie nadwyżka była duża, ale popyt niski, co spowodowało spadek cen upraw. Rolnicy mieli trudności ze spłatą kredytów hipotecznych. Prezydent Roosevelt, obawiając się, że gospodarstwa rolne zostaną zmuszone do zaprzestania działalności, przyjął ustawę o dostosowaniu rolnictwa (Agricultural Adjustment Act), na mocy której płacił rolnikom za nieuprawianie określonego procentu ziemi. To skutecznie zmniejszyło podaż i podniosło ceny, utrzymując rynek na powierzchni (Masterson, 2011). Po ustabilizowaniu się cen zbóż, ustawa o rolnictwie stała się stałym aktem prawnym w 1938 roku. Przez następne czterdzieści lat rolnicy kontynuowali uprawę zarówno roślin podstawowych (kukurydza, pszenica i owies), jak i specjalistycznych (owoce i warzywa), a także zwierząt gospodarskich (Haspel, 2014).
W drugiej połowie XX wieku amerykańskie rolnictwo przeszło gruntowną przebudowę. Zielona rewolucja w latach 60. XX wieku zwiększyła produkcję roślinną poprzez wprowadzenie nawozów syntetycznych, pestycydów, wysokowydajnych odmian roślin uprawnych i mechanizacji sprzętu rolniczego (Mills, n.d.). Wielkość gospodarstw drastycznie wzrosła w czasie; od lat 80. średnia liczba akrów na gospodarstwo wzrosła o ponad 100% (DePillis, 2013). Gospodarstwa się skonsolidowały, w wyniku czego 20% rolników produkuje 80% produkcji rolnej (Mills, b.d.). Nowe praktyki, w połączeniu z nowymi dodatkami do ustawy rolnej, zmieniły sposób, w jaki rolnicy zarządzali ryzykiem (Haspel, 2014). Jednym z takich dodatków był Marketing Loan Program, który obraca się wokół ustalonej ceny uzgodnionej przez Kongres. Jeśli ceny zbiorów spadną poniżej określonego punktu, rząd Stanów Zjednoczonych zwróci rolnikom różnicę. Ten program refundacji zachęca rolników do zwiększenia produkcji bez względu na to, czy jest to konieczne, czy nie. Im więcej uprawiają, tym więcej zarabiają, nawet jeśli powoduje to obniżenie bieżących cen rynkowych (Riedl, 2007). W 1996 roku, na przykład, Kongres podniósł cenę soi z 4,92 do 5,26 dolara za buszel. Aby wykorzystać sytuację, rolnicy obsadzili 8 milionów akrów soi więcej, co spowodowało spadek cen rynkowych soi o 33% (Riedl, 2007). Pomimo spadku cen, rolnicy w rzeczywistości zarobili więcej pieniędzy dzięki programowi refundacji. Ustawa Rolna promuje nadprodukcję, która nasyca rynek produktem i sztucznie obniża ceny.
Oprócz nadprodukcji, monokultura przemysłowa predysponuje gospodarstwa do problemów ze szkodnikami. Aby nadążyć za zintensyfikowaną produkcją, rolnicy zwiększyli zużycie pestycydów i nawozów, gęstość upraw i liczbę cykli upraw w sezonie, ale zmniejszyli różnorodność upraw (Crowder & Jabbour, 2014). Przeludnienie genetycznie jednolitych roślin pozwala szkodnikom rozprzestrzeniać się po polach ze stosunkowo niewielką odpornością, w porównaniu z bardziej zróżnicowanym wachlarzem gatunków („Biodiversity”, n.d.). Prawdopodobnie najbardziej niesławna historia szkodników przemierzających pola miała miejsce w Irlandii w latach 40-tych XIX wieku. Irlandzcy rolnicy uprawiali jedną odmianę ziemniaków. W 1845 r. grzyb późnej zarazy ziemniaka zniszczył prawie połowę upraw ziemniaków i kontynuował zabijanie coraz większej ich liczby przez siedem lat („Irish Potato Famine”, 2017). Podobnie jak pola podczas Irlandzkiego Głodu Ziemniaczanego, współczesne monokultury ryzykują infekcję w każdej chwili.
Właściwe problemy związane z zarządzaniem szkodnikami w systemach monokulturowych będą się nasilać w wyniku skutków zmian klimatycznych. Wzrost średniej temperatury tworzy korzystne środowisko, które wspiera większe populacje szkodników. Wszystkie owady są organizmami zimnokrwistymi, co oznacza, że temperatura ich ciała i procesy biologiczne są bezpośrednio skorelowane z temperaturą środowiska (Petzoldt & Seaman, 2006; Bale & Hayward, 2010). Cykle reprodukcyjne szkodników takich jak omacnica prosowianka, stonka ziemniaczana i kornik drukarz zależą od temperatury (Petzoldt & Seaman., 2006). Ze względu na wyższe średnie temperatury, te cykle reprodukcyjne wymagają mniej czasu (Petzoldt & Seaman, 2006). Na przykład u pluskwiaka jaworowego zaobserwowano drastyczne skrócenie czasu rozwoju jaj. W temperaturze 19˚C, jaja pluskwiaka jaworowego potrzebowały 20 dni do pełnego rozwoju, ale w temperaturze 30˚C, jaja osiągały pełną dojrzałość w 7,6 dnia (Ju i in., 2011, str. 4). Cieplejsze średnie temperatury pozwalają na szybsze tempo reprodukcji szkodników, co prowadzi do znacznego wzrostu ich populacji. Wraz ze wzrostem liczebności populacji szkodników rośnie zagrożenie dla monokulturowego rolnictwa.
Wyższe średnie temperatury nie tylko skrócą cykle reprodukcyjne owadów, ale także ograniczą mechanizmy zwalczania szkodników zimą. Rok 2015 był najcieplejszą zimą w historii, a 2016 nie był dużo chłodniejszy. W dowolnym dniu w całym 2016 roku, stany w całym kraju doświadczały dziennych temperatur do 12,1˚C cieplejszych niż normalnie (Samenow, 2017, wykres II). W wyniku zmian klimatycznych naukowcy spodziewają się, że łagodniejsze zimy będą się utrzymywać. National Weather Service przewiduje, że zima 2017 roku będzie konsekwentnie cieplejsza niż zwykle (Samenow, 2017). Owadom brakuje metody zatrzymywania ciepła, co zmusza szkodniki upraw do opracowania strategii przetrwania podczas zimy. Owady dzielą się na dwie kategorie, odporne na mróz i unikające mrozu, które pozostają w stanie uśpienia przez całą zimę (Bale & Hayward, 2010). Łagodniejsza temperatura zimą będzie miała różny wpływ na gatunki szkodników upraw, ale ogólnie rzecz biorąc wzrost temperatury o 1-5˚C zmniejszy stres termiczny zarówno u owadów tolerujących mróz, jak i unikających go (Bale & Hayward, 2010). Południowo-zachodni omacnica prosowianka jest jednym z gatunków, który korzysta z łagodniejszych zim. Latem 2017 roku rolnicy w Arkansas zgłosili większą liczbę południowo-zachodnich omacnic prosowianek (SWCB) po najłagodniejszej zimie odnotowanej w 2016 roku. Aby zwalczyć SWCB, rolnicy w całym stanie rozmieścili pułapki feromonowe. Pułapki wychwyciły 300% więcej ćm SWCB tygodniowo w sezonie 2017 w porównaniu z poprzednimi latami. (Studebaker, 2017). Łagodne zimy pomogą szkodnikom upraw przetrwać zimę, zwiększając potencjał porażenia upraw i szkód.
Cieplejsze zimy będą również napędzać populacje szkodników na północ, na niezbadane terytoria ziem uprawnych. Departament Rolnictwa Stanów Zjednoczonych (USDA) klasyfikuje podobne regiony klimatyczne w strefy odporności, aby pomóc rolnikom określić, które uprawy będą dobrze prosperować w ich okolicy. W ciągu ostatnich trzydziestu lat wzrost temperatur związany ze zmianami klimatycznymi spowodował przesunięcie stref klimatycznych na północ. Na przykład, USDA klasyfikuje obecnie północno-zachodnią Montanę jako strefę 6a zamiast 5b. Uprawy takie jak imbir i karczochy mogą teraz z powodzeniem rosnąć w tym regionie (Shimizu, 2017). Podobnie, więcej szkodników może rozwijać się w bardziej północnych lokalizacjach. Chrząszcze, mole i roztocza przemieszczają się w kierunku biegunów w tempie 2,7 kilometra rocznie (Barford, 2013). Dodatkowo, grzyby i chwasty przemieszczają się na północ w tempie 7 kilometrów rocznie (Barford, 2013). Wraz z powiększaniem się tych zasięgów, rolnicy muszą opracować nowe strategie zwalczania szkodników, z którymi nigdy wcześniej nie mieli do czynienia. Zmiany klimatu wyzwolą niezliczone zmiany w szkodnikach upraw: ich współczynnik reprodukcji, przeżywalność zimą i zasięg występowania wzrastają wraz ze wzrostem temperatury. Aby dostosować się do tych zmian, rolnicy mają wiele możliwości, z których każda ma swoje ograniczenia.
Najczęściej stosowaną strategią walki ze szkodnikami w monokulturowych uprawach jest zwiększenie dawki pestycydów na akr. Teoretycznie, większa ilość pestycydów zabije więcej szkodników. Jednak to rozwiązanie traci na praktyczności z powodu bardziej subtelnych efektów zmian klimatycznych. Skuteczność pestycydów spada wraz ze wzrostem temperatury na świecie. Szybkość detoksykacji, czyli czas potrzebny do rozłożenia pestycydu, aby uczynić go nieszkodliwym dla chwastów, spada wraz ze wzrostem temperatury (Matzrafi et al., 2016, s. 1223). Badania przeprowadzone w 2016 r. wykazały, że zmiany klimatyczne negatywnie wpływają na skuteczność dwóch popularnych herbicydów, diklofopu metylowego i pinoksadenu. W niskich temperaturach (22-28˚C) diklofop metylowy i pinoksaden uniemożliwiały wzrost jakichkolwiek chwastów. Natomiast w wysokich temperaturach (28-34˚C) 80% chwastów przetrwało aplikację diklofopmetylu, a 100% chwastów przetrwało aplikację pinoksadenu (Matzrafi i in., 2016, s. 1220, 1223). Stosowanie większych ilości pestycydów może początkowo działać, ale wraz ze wzrostem globalnej temperatury, pestycydy będą coraz mniej skuteczne. Rolnicy nie będą w stanie pozwolić sobie na ilości potrzebne do kontroli szkodników.
Podczas gdy obecne pestycydy tracą zdolność do zabijania szkodników upraw, nowe, bardziej skuteczne pestycydy są warte miliony dolarów i lata od opracowania. W 2016 r. opracowanie nowego pestycydu wymagało prawie 11 lat badań i kosztowało 287 milionów dolarów. Postęp technologiczny nie będzie rozwijany wystarczająco szybko, aby obronić monokultury przed ryzykiem zmian („Cost of Crop”, 2016). W konsekwencji, rolnicy będą stosować większe ilości tych samych pestycydów w nadziei, że uda im się opanować problem szkodników. Szacunki kosztów pestycydów w modelu zmian klimatycznych na rok 2090 przewidują, że istnieje bezpośrednia korelacja pomiędzy wzrostem temperatury a wzrostem kosztów pestycydów dla upraw takich jak kukurydza, bawełna, ziemniaki i soja. Na niektórych obszarach koszty stosowania pestycydów wzrosną aż o 23,17% do roku 2090, agresywnie zmniejszając marże zysku (Chen & McCarl, 2001, Tabela VII).
Podczas gdy rolnicy próbują złagodzić negatywne skutki zmian klimatu dla pestycydów poprzez zwiększenie ich stosowania, pojawiają się kolejne problemy. Odporność na pestycydy pojawia się po wielokrotnym stosowaniu tego samego pestycydu na danym polu. Przy każdym zastosowaniu pestycydów, przetrwa tylko kilka wybranych szkodników. Przekazują one geny odporności swojemu potomstwu, a w kolejnym pokoleniu więcej osobników przeżywa aplikację pestycydów. W końcu pestycyd przestaje zwalczać szkodniki i dochodzi do zniszczenia upraw („How Pesticide Resistance Develops”, n.d.). Obecnie na świecie odnotowano ponad 500 przypadków odporności na pestycydy i ponad 250 przypadków odporności na insektycydy (Gut, Schilder, Isaacs, & McManus, n.d.; „International Survey”, 2017). Najbardziej niesławny przypadek odporności na pestycydy występuje w uprawach Roundup Ready. Naukowcy zmodyfikowali genetycznie uprawy takie jak bawełna, kukurydza i soja, aby tolerowały glifosat, który jest nazwą rodzajową popularnego domowego środka chwastobójczego Roundup. Rolnicy mogą spryskiwać całe pola glifosatem i zabijać wszystko poza samą uprawą (Hsaio, 2015). W Stanach Zjednoczonych 90% upraw soi i 70% upraw kukurydzy to uprawy Roundup ready. Powszechność upraw Roundup ready obnaża wady systemów monokulturowych. Na przykład, ponad 10 milionów akrów ziemi uprawnej w Stanach Zjednoczonych zostało dotkniętych przez szkodniki odporne na Roundup, takie jak chwasty (Neuman & Pollack, 2010). Rosnący wskaźnik odporności na Roundup ma potencjał, aby drastycznie zakłócić bezpieczeństwo żywnościowe Stanów Zjednoczonych.
Jak zmiany klimatyczne zwiększają powszechność i zasięg występowania szkodników oraz zmniejszają skuteczność pestycydów, amerykańscy rolnicy zaczną tracić zdolność do kontrolowania i utrzymywania obecnego poziomu produkcji. Gospodarstwa monokulturowe narażają się na większe ryzyko inwazji szkodników, jak również na odporność na pestycydy. Najlepszą strategią dla utrzymania stabilnego zaopatrzenia w żywność jest przekształcenie amerykańskiego rolnictwa z systemów monokulturowych w zrównoważone, zdywersyfikowane gospodarstwa z różnorodnymi uprawami specjalistycznymi. Ogólnie rzecz biorąc, im bardziej zróżnicowana jest ziemia rolna, tym bardziej jest ona odporna na zmiany klimatu i inne zakłócenia (Walpole, et. al, 2013). Polom monokulturowym brakuje bioróżnorodności, co utrudnia naturalną kontrolę szkodników. Niepożądane gatunki mogą stosunkowo łatwo rozprzestrzeniać się na całych polach ze względu na obfitość gatunków żywicieli i brak naturalnych drapieżników. Natomiast na polach zróżnicowanych szkodniki napotykają na większy opór podczas prób inwazji na pole; więcej naturalnych szkodników i drapieżników, znanych jako kontrole biologiczne, ogranicza ich przemieszczanie się (Brion, 2014).
Zróżnicowane gospodarstwa mogą już mieć naturalne kontrole biologiczne w swoim ekosystemie, chociaż można je również wprowadzić do gospodarstw. Kontrole biologiczne okazują się być bardziej opłacalne i świadome ekologicznie niż kontrola chemiczna. Opracowanie obu metod zajmuje około dziesięciu lat, ale kontrole biologiczne są znacznie tańsze. W 2004 r. opracowanie skutecznej kontroli biologicznej kosztowało tylko dwa miliony dolarów amerykańskich, podczas gdy opracowanie skutecznej kontroli chemicznej zajęło 180 milionów dolarów amerykańskich. Co więcej, rozwój kontroli biologicznej jest 10 000 razy bardziej skuteczny niż rozwój kontroli chemicznej, co w dużej mierze wynika z ukierunkowanych poszukiwań czynników biologicznych w porównaniu z szerszymi poszukiwaniami czynników chemicznych. Co najważniejsze, kontrole biologiczne wykazują bardzo małe lub żadne ryzyko odporności i szkodliwych skutków ubocznych, podczas gdy kontrole chemiczne mają wysokie ryzyko odporności i wiele skutków ubocznych (Bale, van Lenteren, & Bigler, 2008).
Oprócz zwiększenia bioróżnorodności i kontroli biologicznych, zróżnicowane gospodarstwa stosują inne praktyki zarządzania niż gospodarstwa monokulturowe. Według badań National Resource Council (Walpole, et. al., 2013), gospodarstwa zróżnicowane mają tendencję do stosowania mniejszej ilości syntetycznych pestycydów chemicznych na jednostkę produkcji niż gospodarstwa konwencjonalne. Produkują one również więcej na hektar niż wielkoobszarowe plantacje. Jak stwierdzono w raporcie ze spisu rolnego z 1992 roku, zdywersyfikowane gospodarstwa uprawiały ponad dwukrotnie więcej żywności na akr niż duże gospodarstwa, uprawiając więcej roślin i więcej rodzajów upraw na hektar (Montgomery, 2017).
Aby złagodzić skutki zmian klimatu dla amerykańskiego rolnictwa, rząd USA musi zmienić swoją politykę rolną, aby promować zdywersyfikowane rolnictwo. Usunięcie dotacji do upraw towarowych i ponowne przydzielenie tych pieniędzy gospodarstwom, które praktykują zróżnicowane techniki rolnicze, zmniejszy nadprodukcję w operacjach monokulturowych, które polegają na dużym zużyciu pestycydów. Rolnicy nie będą już w stanie produkować jednej uprawy w maksymalnej ilości i nadal przynosić zyski, ponieważ programy takie jak Marketing Loan Program nie będą już istniały. To z kolei pomoże zmniejszyć oporność na pestycydy spowodowaną nadmiernym stosowaniem i zmianami klimatycznymi. Rolnicy uprawiający różnorodne rośliny specjalistyczne będą nagradzani za dbałość o środowisko poprzez rekompensaty pieniężne, podobnie jak w przypadku gospodarstw prowadzących uprawy monokulturowe, które otrzymywały dotacje.
Stany Zjednoczone nie byłyby pierwszym krajem, który zlikwidowałby dotacje do upraw. W 1984 r. Nowa Zelandia usunęła swój program subsydiowania upraw. Podobnie jak Stany Zjednoczone, Nowa Zelandia subsydiowała aż 40% dochodów rolników w latach 70. i na początku lat 80. (Imhoff, 2012, s. 103). Rolnicy korzystali z programów rządowych podobnych do Marketing Loan Program w Stanach Zjednoczonych, produkując więcej, dzięki czemu otrzymywali więcej dotacji. Jednak podczas wyborów w 1984 r. zwycięska partia wystąpiła z programem likwidacji subsydiów. Wyeliminowanie subsydiów z budżetu nie spowodowało poważnych niedoborów żywności, jak twierdzili zwolennicy amerykańskiej ustawy rolnej. Zamiast tego Nowa Zelandia odnotowała wzrost wydajności. Na przykład, całkowita liczba owiec spadła po 1984 roku, ale przyrost wagi i wydajność jagniąt wzrosły. Przemysł mleczarski w Nowej Zelandii również odnotował drastyczny wzrost wydajności, sprowadzając koszty produkcji bydła do najniższego poziomu na świecie (Imhoff, 2012, s. 104).
Oprócz bardziej wydajnych gospodarstw rolnych, w przypadku Nowej Zelandii pojawił się interesujący aspekt zniesienia dotacji. Po zniesieniu dopłat w 1984 r. zużycie pestycydów zmniejszyło się o 50% (William, 2014). Gdyby Stany Zjednoczone przyjęły podobną praktykę jak Nowa Zelandia, ale zamiast tego przesunęły dotacje do upraw towarowych w kierunku zróżnicowanych praktyk rolniczych, nastąpiłby napływ bardziej wydajnych i produktywnych gospodarstw, które mogłyby wyżywić naród, jednocześnie zużywając mniej pestycydów.
Wiele stanów zaczęło wdrażać programy grantowe w celu promowania zróżnicowanego rolnictwa. W 2017 r. Massachusetts przyznało ponad 300 000 USD na rzecz przedsiębiorstw i gospodarstw promujących dywersyfikację poprzez produkcję roślin specjalnych. W zbieżności z USDA, Boston zaoferował dotacje na projekty mające na celu poprawę upraw specjalnych Massachusetts, które obejmują owoce i warzywa, suszone owoce, orzechy drzewne oraz produkty ogrodnictwa i szkółkarstwa. Ogólnie rzecz biorąc, dotacje te wspierają projekty, które pomagają zwiększyć możliwości rynkowe dla lokalnych rolników i promują zrównoważone praktyki produkcyjne, dając zróżnicowanym gospodarstwom więcej funduszy. Community Involved in Sustainable Agriculture (CISA), na przykład, otrzymała część tej dotacji. Dzięki tym pieniądzom CISA planuje zapewnić wsparcie finansowe dla rolników uprawiających rośliny specjalne w zachodnim Massachusetts. Organizacja Zrównoważonego Biznesu również otrzymała część dotacji, dzięki której ma nadzieję budować relacje między rolnikami uprawiającymi rośliny specjalne a kupcami. Poprzez usunięcie barier, które uniemożliwiają rolnikom i klientom prowadzenie działalności gospodarczej, Sustainable Business Organization ma nadzieję na zwiększenie sprzedaży upraw specjalistycznych w całej Nowej Anglii („Baker-Polito”, 2017).Rząd federalny Stanów Zjednoczonych często patrzy na stany, aby upewnić się, że programy działają na mniejszą skalę, zanim cały kraj weźmie się za nie na większą skalę. Jeśli Stany Zjednoczone usuną subsydia, które zachęcają do monokultury i ponownie przeznaczą te pieniądze na dywersyfikację upraw w gospodarstwach, amerykańscy rolnicy mogliby naśladować programy takie jak te w Massachusetts. W ten sposób problemy związane ze szkodnikami i zmianami klimatycznymi zostaną złagodzone.
W obliczu negatywnych skutków monokulturowych systemów rolnych i zmian klimatycznych, rolnicy i ustawodawca muszą współpracować w celu dywersyfikacji gospodarstw w całych Stanach Zjednoczonych. Obecna monokultura nadmiernie produkuje żywność, co prowadzi do zwiększonego zużycia pestycydów, nawet przez sam wzrost powierzchni gruntów rolnych. Ponadto, rosnące temperatury związane ze zmianami klimatycznymi również zagrażają amerykańskiemu rolnictwu. Cieplejsze temperatury zwiększają populacje szkodników i zmniejszają skuteczność pestycydów. Co więcej, nadmierne stosowanie pestycydów pozwala szkodnikom na rozwinięcie odporności na pestycydy, tworząc efekt kuli śnieżnej pomiędzy szkodnikami, stosowaniem pestycydów i odpornością na pestycydy. Aby zachować bezpieczeństwo żywnościowe i złagodzić skutki zmian klimatycznych, Stany Zjednoczone muszą zlikwidować dopłaty do upraw towarowych i przeznaczyć środki na zróżnicowane praktyki rolnicze. W ten sposób zmniejszy się zapotrzebowanie na pestycydy, a jednocześnie zwiększą się plony. Walka ze zmianami klimatycznymi okaże się trudnym procesem, ale współpraca pomiędzy rolnikami i rządem pomoże ułatwić ten proces i stworzyć pozytywne zmiany.
AUTORZY
Julia Anderson – Animal Science and Sustainable Food and Farming
Emily Hespeler – Environmental Science
Steven Zwiren – Building and Construction Technology
Różnorodność biologiczna i rolnictwo. (n.d.). Retrieved from https://chge.hsph.harvard.edu/biodiversity-and-agriculture
Jak działa opryskiwacz. (n.d.). Retrieved from http://lethamshank.co.uk/sprayer.htm
Hsaio, J. (2015). GMO i pestycydy: Szkodliwe czy pomocne? Dostępne pod adresem: sitn.hms.harvard.edu/flash/2015/gmos-and-pesticides/.
Imhoff, Dan (2012). Walka o żywność: przewodnik obywatela po kolejnej ustawie o żywności i gospodarstwie. Healdsburg, Kalifornia: Watershed Media
International Survey of Herbicide Resistant Weeds. (2017). Retrieved from www.weedscience.org/.
Irish Potato Famine. (2017). Retrieved from http://www.history.com/topics/irish-potato-famine
Mills, R. (n.d.). Surowa rzeczywistość. Retrieved from http://aheadoftheherd.com/Newsletter/2011/A-Harsh-Reality.html
Mills, R. (nd.).