Zbiory sztuki XIX wieku w Kunsthalle należą do najznakomitszych kolekcji tego rodzaju w Niemczech. Ważne pojedyncze dzieła i kluczowe grupy obrazów umożliwiają zwiedzającym śledzenie centralnych wydarzeń tego burzliwego okresu w historii sztuki. W przypadku malarstwa niemieckiego udało się to osiągnąć prawie bez żadnych luk. Począwszy od początków okresu nowożytnego w klasycyzmie i romantyzmie, poprzez realizm i naturalizm, impresjonizm, współczesne malarstwo salonowe, aż do symbolizmu. Muzeum posiada wyjątkowo bogate zbiory obrazów Caspara Davida Friedricha, Philippa Otto Rungego, Adolpha Menzla, Wilhelma Leibla i Maxa Liebermanna, w tym wiele znaczących dzieł. Innym szczególnym punktem XIX-wiecznej kolekcji jest malarstwo francuskie, z dziełami Jean-Baptiste Camille Corot, Gustave Courbet, Édouard Manet, Edgar Degas, Claude Monet, Pierre-Auguste Renoir, Paul Cézanne i Paul Gauguin.
W pierwszych latach istnienia Hamburger Kunsthalle, która została otwarta w 1869 roku, nie było systematycznego planu budowania kolekcji. Zmieniło się to w 1886 roku, kiedy Alfred Lichtwark został pierwszym dyrektorem muzeum i zaczął realizować politykę pozyskiwania zbiorów, która nadała istotne kontury XIX-wiecznym zbiorom Kunsthalle. Pod wieloma względami charakter ten definiuje ją do dziś. Lichtwark odkrył na nowo postacie założycieli wczesnego północnoniemieckiego romantyzmu – Philippa Otto Runge’a i Caspara Davida Friedricha – i pozyskał do kolekcji wiele ich obrazów. Równocześnie poszukiwał dzieł francuskiej awangardy swoich czasów, wspierał niemiecki impresjonizm i zgromadził obszerną kolekcję dzieł Maxa Liebermanna. Nie ograniczał się jednak tylko do kolekcjonowania, zapraszając do Hamburga niemieckich artystów, takich jak Liebermann, oraz znanych twórców z zagranicy, jak Édouard Vuillard, aby badali miejscowe sceny i motywy. Jego dalekosiężną wizją było sprowadzenie do Hamburga sztuki nowoczesnej.
Następca Lichtwarka, Gustav Pauli, przyjął ten profil i nieco go zmodyfikował, wprowadzając do galerii kilka arcydzieł. Poza nabyciem wielkich dzieł niemieckich artystów w Rzymie, zabezpieczył zapisy Oskara i Gertrudy Troplowitz (1920) oraz Erdwina i Antonie Amsinck (1921), dzięki którym do Kunsthalle trafiły kluczowe obrazy francuskie. Wreszcie przewrotem Pauliego był zakup w 1924 roku Nany Édouarda Maneta z hamburskiej kolekcji Theodora Behrensa. Po II wojnie światowej Carl Georg Heise zdołał włączyć do kolekcji kilka obrazów Nazareńczyków, a jego następca Alfred Hentzen dodał pojedyncze dzieła artystów niemieckich i francuskich. W 1970 roku, rok po przejęciu kierownictwa Kunsthalle, Werner Hofmann przekonał Stiftung für die Hamburger Kunstsammlungen do nabycia opus magnum Caspara Davida Friedricha: Wędrowiec nad morzem mgieł. W ciągu następnych dziesięcioleci obraz ten stał się ikoną sztuki romantycznej, a jego obecność jako pamiętnego motywu trwa niezmiennie w medialnym krajobrazie. Nazwisko Hofmanna jest również nierozerwalnie związane z jego pionierskim cyklem wystawienniczym Kunst um 1800 (Sztuka około 1800), który z powodzeniem zwrócił uwagę publiczności na wyjątkowo różnorodny okres artystycznych przemian. Zidentyfikowanie przez Hofmanna ważnych pozycji w sztuce XIX wieku kształtowało inicjatywy kuratorskie muzeum w następnych latach – aż po dzień dzisiejszy.
Kolekcje pasują do siebie w dynamiczny, płynny sposób i mogą w pełni rozwinąć swój efekt tylko wtedy, gdy wciąż ewoluują – co uwidacznia się w ciągłych nabytkach z ostatnich lat i dziesięcioleci. Po drodze ważne grupy dzieł mogły zostać uzupełnione, a wiele luk zostało wypełnionych. Nowa instalacja w wyremontowanych pomieszczeniach prezentuje XIX-wieczną kolekcję muzeum w nowym świetle, stosując różnorodne kryteria porządkowania dzieł. I tak konstelacje dzieł jednego artysty przeplatają się z koncentracjami tematycznymi i układami gatunkowymi, a regionalne akcenty uzupełnione są perspektywami bardziej międzynarodowymi. Nowe aranżacje umożliwiają zwiedzającym bezpośrednie obcowanie ze sztuką tego burzliwego stulecia, ukazując nie tylko jej ogólny rozwój, ale także subtelne kontynuacje, płynne przejścia i dramatyczne rozłamy. Z pewnością jest to wiek, który nadal stanowi wyzwanie dla naszego nowoczesnego, zaabsorbowanego spojrzenia.