Hildegard Peplau jest pamiętana przez pielęgniarki na całym świecie jako „matka pielęgniarstwa psychiatrycznego”. Zakres jej wpływów wykraczał poza jej specjalizację pielęgniarstwa psychiatrycznego i miał głęboki wpływ na zawód pielęgniarki, naukę o pielęgniarstwie i praktykę pielęgniarską. Peplau odegrała wiodącą rolę, wpływając i podkreślając rozwój standardów zawodowych, edukacyjnych i praktycznych, a także znaczenie samoregulacji zawodowej poprzez przyznawanie uprawnień. Wniosła znaczący wkład w naukę o pielęgniarstwie, pielęgniarstwo zawodowe i oczywiście w specjalizację pielęgniarstwa psychiatrycznego poprzez rozwój paradygmatu relacji interpersonalnych, teorii średniego zasięgu, która wpłynęła na znaczenie, z jakim traktuje się relację pielęgniarka-pacjent. Istotny charakter relacji pielęgniarka-pacjent i jej znaczenie jako metody terapeutycznej stanowi podstawę działalności naukowej Peplau oraz podstawę zarówno sztuki, jak i nauki pielęgniarskiej. Peplau wezwałby pielęgniarki psychiatryczne do rozwoju w nowym tysiącleciu poprzez ciągłe zaangażowanie w znaczenie relacji pielęgniarka-pacjent, zaangażowanie w praktykę opartą na dowodach naukowych, wspieranie kompetencji w zakresie technologii informacyjnej oraz zapewnianie przywództwa w zakresie wpływania na zmianę paradygmatu opieki zdrowotnej w kierunku świadczenia opieki zdrowotnej opartej na społeczności lokalnej.