Papiamentu, również pisany jako Papiamento, język kreolski oparty na portugalskim, ale pod silnym wpływem hiszpańskiego. Na początku XXI wieku posługiwało się nim około 250 000 osób, głównie na karaibskich wyspach Curaçao, Aruba i Bonaire. Jest to język urzędowy na Curaçao i Arubie.
Papiamentu rozwinął się na Curaçao po tym, jak Holandia przejęła wyspę od Hiszpanii w 1634 roku. W 1659 roku, po wypędzeniu z Brazylii, kilku portugalskojęzycznych holenderskich kolonistów i ich sefardyjskich żydowskich sojuszników wyemigrowało na Curaçao. Zabrali oni ze sobą nie tylko swoich niewolników, ale także portugalski język wernakularny. Jeśli ten język nie został jeszcze uznany za kreolski, to stał się nim w ciągu następnych dziesięcioleci, po przejęciu i modyfikacji przez afrykańskich niewolników, którzy byli stale przywożeni na wyspę, która była wykorzystywana jako centrum handlu niewolnikami lub „magazyn niewolników”. Wzmożone kontakty z hiszpańskojęzycznymi kupcami niewolników z kontynentalnej części Ameryki Południowej wprowadziły element hiszpański do rozwijającego się wówczas Papiamentu. W 18 wieku kreolski najwyraźniej rozprzestrzenił się na siostrzanych wyspach Curaçao Aruba i Bonaire.
Z powodu strukturalnych podobieństw między portugalskim i hiszpańskim, które utrudniają rozróżnienie ich wpływów, Papiamentu jest często identyfikowany po prostu jako kreol iberyjski. Jest to jeden z nielicznych kreolów atlantyckich, który wyraźnie używa tonów dla kontrastów leksykalnych (słownictwo) i gramatycznych, jak w pápá 'papież' versus pápá 'tata' lub biáhá 'podróż' (rzeczownik) versus biáhá 'podróżować', w którym akcent ostry reprezentuje ton wysoki, a akcent grobowy ton niski. Papiamentu jest również jednym z niewielu karaibskich kreolów, które zostały dobrze zintegrowane z systemami szkół podstawowych i średnich oraz środkami masowego przekazu, jak również z życiem politycznym wysp.