Kiedy I wojna światowa dobiegała końca, w Stanach Zjednoczonych Ameryki zaczął rozprzestrzeniać się napędzany strachem, antykomunistyczny ruch znany jako Pierwszy Czerwony Strach. W 1917 roku Rosja przeszła rewolucję bolszewicką. Bolszewicy ustanowili komunistyczny rząd, który wycofał rosyjskie wojska z działań wojennych. Amerykanie uważali, że wycofując się z wojny Rosja zawiodła swoich sojuszników, w tym Stany Zjednoczone. Ponadto komunizm był w teorii ideologią ekspansjonistyczną, rozpowszechnianą przez rewolucję. Sugerował, że klasa robotnicza obali klasę średnią.
Od kiedy Stany Zjednoczone nie musiały już koncentrować swoich wysiłków na wygraniu I wojny światowej, wielu Amerykanów zaczęło się obawiać, że komunizm może rozprzestrzenić się w Stanach Zjednoczonych i zagrozić ich demokratycznym wartościom. Podsycała ten strach masowa imigracja południowych i wschodnich Europejczyków do Stanów Zjednoczonych, a także niepokoje pracownicze pod koniec 1910 roku, w tym Wielki Strajk Pracowników Przemysłu Stalowego z 1919 roku. Zarówno rząd federalny, jak i rządy stanowe zareagowały na ten strach, atakując potencjalne zagrożenia komunistyczne. Wykorzystały one ustawy uchwalone w czasie wojny, takie jak Espionage Act i Sedition Act, do ścigania podejrzanych o komunizm. Legislatura Ohio uchwaliła ustawę znaną jako Criminal Syndicalism Act, która zezwalała stanowi na ściganie ludzi, którzy używali lub popierali działalność przestępczą lub przemoc w celu uzyskania zmian politycznych lub wpływu na warunki przemysłowe.
Ogromny patriotyzm, który pojawił się po I wojnie światowej, czego dowodem były antyniemieckie nastroje w Ohio, pomógł napędzić Czerwony Strach. Zapał rządu federalnego w wykorzenianiu komunistów doprowadził do poważnych naruszeń swobód obywatelskich. Ostatecznie, naruszenia te doprowadziły do spadku poparcia dla działań rządu.