Wprowadzenie
Niedojrzały szkielet jest podatny na urazy podczas uprawiania sportu, zwłaszcza gdy nie zachowuje się ostrożności przy układaniu i przestrzeganiu odpowiedniego reżimu treningowego. Około 15% wszystkich młodzieńczych urazów dotyczy kości i apofiz. Apofiza jest wtórnym centrum kostnienia, zlokalizowanym w miejscu przyczepu głównych ścięgien do kości, które nadaje kształt i kontur rosnącej kości, ale nie przyczynia się znacząco do wzrostu podłużnego. Apophysitis to bulwka poddana trakcji; epiphysitis to uraz ściskający lub ścinający, podczas gdy epiphyseolysis to poszerzenie płytki wzrostowej pod wpływem stresu. Apofiza kulszowa jest wtórnym ośrodkiem kostnienia tworzącym guzowatość kulszową, pojawia się między 13 a 15 rokiem życia, a w pełni łączy się z resztą miednicy między 15 a 25 rokiem życia. Urazy i powtarzające się mikrourazy są podstawą do zapalenia wyrostka rylcowatego kości kulszowej, najczęstszego z urazów apofyzalnych miednicy. U niedojrzałego szkieletowo sportowca, płytka nasadowa jest 2-5 razy słabsza niż przylegające do niej ścięgno lub kość i dlatego jest podatna na urazy spowodowane trakcją mięśniowo-ścięgnistą podczas aktywności sportowej wymagającej gwałtownych lub powtarzających się, intensywnych skurczów mięśni. Kompleks ścięgien, który składa się z długich, silnych mięśni dwustawowych, rozpoczyna się poprzez silne kostne umocowanie do guzowatości kulszowej i wstawia się dystalnie poniżej kolana. Mięsień półścięgnisty (semitendinosus) i głowa długa mięśnia dwugłowego (biceps femoris) rozpoczynają się wspólnym proksymalnym ścięgnem z półksiężycowatym odciskiem stopy w środkowej części kości kulszowej, a mięsień półbłoniasty (semimembranosus) rozpoczyna się bocznie i przednio spłaszczonym ścięgnem, które kontynuuje się w równie spłaszczonym mięśniu. Dla uściślenia, apophysitis, a nawet złamania awulsyjne mogą wystąpić przy skurczach ścięgien przy zgiętym biodrze i wyprostowanym kolanie podczas fazy wymachu w chodzie, przy biernym wydłużaniu ścięgien. Z drugiej strony, po zamknięciu apofizy u dorosłych, ten sam mechanizm urazu spowoduje poważne naderwanie mięśnia, a nie awulsję.
Prezentacja rzadko jest dramatyczna. Zazwyczaj wyczuwalne jest pęknięcie, po którym następuje silny ból. Pacjent przyjmuje pozycję antalgiczną z biodrem w wyproście, skarży się na trudności w chodzeniu i siedzeniu przez dłuższy czas. W badaniu klinicznym obecne są: utrata funkcji mięśni, krwiak, obrzęk i tkliwość w okolicy guzowatości kulszowej .
Na zdjęciach radiologicznych typowa jest asymetria guzowatości kulszowej w apophysitis; zajęty obszar apofizy staje się sklerotyczny, szerszy niż apofiza bezobjawowa, a w późniejszym okresie pojawiają się płaty osteoporotyczne i dolny brzeg guzowatości kulszowej staje się nieregularny. Pacjenci z awulsją zgłaszają ostry uraz na początku objawów, a fragment awulsji jest widoczny na zdjęciach radiologicznych bezpośrednio po urazie lub później. Niewielki kostny lub okostnowy fragment awulsji czasami rozrasta się do pseudotumor calcification . Gojące się awulsje mogą mieć agresywny wygląd, w tym zmiany lityczne i obszary zniszczenia. W celu uzyskania bardziej czułej diagnostyki stosuje się obrazowanie rezonansem magnetycznym (MRI), scyntygrafię kości, a nawet biopsję.
W MRI zapalenie wyrostka robaczkowego zwykle objawia się poszerzeniem wyrostka robaczkowego i zwiększoną intensywnością sygnału w wyrostku robaczkowym i przyległym szpiku kostnym oraz tkance miękkiej. Wyniki scyntygrafii jądrowej w zapaleniu kości śródręcza są niespecyficzne. Opisano zwiększony wychwyt radioterapeutyku w apofizie na obrazach puli krwi i obrazach opóźnionych. Wyniki badań histologicznych w zapaleniu kości śródręcza są opisywane jako zwiększona aktywność osteoblastyczna, obrzęk, proliferacja łagodnych komórek wrzecionowatych i małych naczyń w przestrzeniach międzykostnych oraz naciek komórek zapalnych.
Sporty z gwałtownymi przyspieszeniami i hamowaniami, wyczynowe uprawianie sportu, zmniejszona elastyczność mięśnia czworogłowego, większy rozkrok, niski stosunek ścięgna do mięśnia czworogłowego, zmęczenie mięśni, napięcie ścięgna, wcześniejsze urazy i okresy szybkiego wzrostu są kilkoma czynnikami ryzyka dla apophysitis i złamań awulsyjnych guzowatości kulszowej.
Diagnoza różnicowa obejmuje ostre i stare kostne lub okostnowe awulsje guzowatości kulszowej, apofizjolizę guzowatości kulszowej, bolesną niezgiętą apofizę kulszową, zapalenie apofizy połączenia kulszowo-udowego (choroba Van Necka), zespół ścięgna szyjnego, tendinopatia proksymalnego ścięgna szyjnego, zapalenie kaletki maziowej, a w rzadkich przypadkach infekcja lub nowotwór, taki jak mięsak Ewinga, chłoniak lub mięsak kościopochodny.