Wprowadzenie
Kinezjolodzy stosowani testują mięśnie przed i po wyzwaniach oraz zabiegach i mogą dokonywać ocen klinicznych na podstawie natychmiastowych zmian w testach mięśniowych.1 Mięśnie są testowane zgodnie z podobnymi metodami opisanymi przez Kendalla i wsp.2 z pozycji skurczonej z naciskiem w kierunku wydłużenia. Jeśli badany jest w stanie utrzymać pozycję wobec stopniowo wzrastającego nacisku, jest ona oceniana jako „ułatwiona” lub „silna” (stopień 5). Jeśli mięsień osłabia się podczas procedury, ocenia się go jako „zahamowany” lub „słaby” (stopień 4 lub niższy). Autorzy kinezjologii stosowanej (AK) sugerują, że manualna próba mięśniowa (MMT) mierzy złożoną proprioceptywną odpowiedź na zmieniający się nacisk, a nie siłę samego mięśnia.1,3 Zakres parametrów, które dają podobne wyniki w tej binarnej ocenie nie jest obecnie znany. Informacja ta jest ważna w szkoleniu dokładnych testerów mięśni oraz w ocenie wiarygodności i ważności innych procedur AK opartych na odpowiedzi mięśni na różne bodźce i wyzwania.
W literaturze fizjoterapeutycznej rozróżnia się testy „make” lub „active strength” oraz „break” lub „passive strength” zarówno w MMT jak i w dynamometrii ręcznej. W obu stylach, mięsień jest testowany względnie izometrycznie, albo w pobliżu jego najbardziej skróconej pozycji, albo w środku zakresu ruchu. W teście przerywania występuje również wydłużanie ekscentryczne w miarę zrywania mięśnia. Oba te rodzaje testów różnią się od testów izokinetycznych, takich jak Cybex,4 które testują mięsień w całym zakresie ruchu ze stałą prędkością.
Testy aktywne lub „make” są podobne do testów maksymalnego izometrycznego skurczu dobrowolnego – osoba badana naciska na nieruchomy dynamometr, używany jest pasek z przetwornikiem siły lub badający działa jako punkt stały.4,5 Przy nienaruszonej kontroli neurologicznej, własna inicjatywa osoby badanej i wielkość mięśnia określają maksymalną generowaną siłę. W przeciwieństwie do tego, w testach na zerwanie, osoba badana opiera się rosnącemu naciskowi egzaminatora do momentu zerwania mięśnia. Wymaga to bardziej złożonej propriocepcji niż zwykłe naciskanie na stały opór. Osoba badana musi nieustannie dostosowywać siłę mięśniową do siły wywieranej przez egzaminatora. Testy siły zrywania są często cytowane jako dające wyższe pomiary siły szczytowej niż testy wysiłkowe. Jeśli siła zrywająca mięśnia ma być mierzona dynamometrem podczas każdego testu, badający musi być silniejszy od badanego.5 Kluczowym rozróżnieniem pomiędzy „make” a „break” w literaturze fizjoterapeutycznej jest to, czy opór, z którym kurczy się badany mięsień jest stały w ustalonym miejscu, czy też stopniowo wzrasta i jest ruchomy. To rozróżnienie może być czysto akademickie, z wyjątkiem prawdopodobieństwa, że te 2 style w pewnym stopniu monitorują różne aspekty kontroli nerwowo-mięśniowej.
Porównanie wyników pomiarów siły mięśniowej w różnych warunkach jest skomplikowane przez szeroki zakres wielkości i sprawności fizycznej między badanymi. Dlatego przydatne jest normalizowanie wyników dynamometrii poprzez porównanie do maksymalnego skurczu dla każdego uczestnika.6 Nie było to robione w poprzednich badaniach AK.
Maksymalny dobrowolny skurcz izometryczny (MVIC) jest testowany, z definicji, jako test skurczu „make” lub „active”. Osoba badana naciska na względnie stacjonarne urządzenie rejestrujące siłę, które zapewnia stabilny opór. Metody pomiaru MVIC zostały opisane w wielu opracowaniach. W niektórych z nich stosuje się tensometry, a w innych badany naciska bezpośrednio na jakąś formę przetwornika siły.7-10
W badaniu dotyczącym wartości normatywnych MVIC u osób zdrowych Meldrum i wsp.11 opisali metodę pomiaru MVIC. Podsumowują doniesienia porównujące MVIC i MMT, dochodząc do wniosku, że generalnie MVIC wykazuje lepszą czułość niż MMT w odniesieniu do niewielkich zmian ilościowych siły mięśniowej w kontekście monitorowania pacjentów z chorobami nerwowo-mięśniowymi. Ręczna ocena testu mięśniowego w 5-punktowej skali numerycznej nie pozwala na precyzyjną, obiektywną gradację, która może być dokonana przy pomiarze jednostek siły. Mięsień może mieścić się w jednym stopniu przy różnych siłach, więc małe zmiany interwałowe mogą zostać przeoczone. Jest to ważne dla oceny postępu lub pogorszenia stanu pacjenta w trakcie rehabilitacji lub z patologią nerwowo-mięśniową. Test maksymalnego dobrowolnego skurczu izometrycznego jest odpowiedni do badania wielkości samego mięśnia lub zmian w mięśniu w przebiegu choroby neurologicznej lub rekonwalescencji. Jest to metoda wymagająca dużego nakładu sprzętu i nie jest łatwa do zaadaptowania w praktyce klinicznej lub do pomiaru szybkich zmian funkcji mięśni w krótkim okresie czasu.
W przypadku szczególnie silnych mięśni i słabszych testerów, możliwe jest, że klinicyści mogą przeoczyć niewielkie krótkotrwałe zmiany w sile przy użyciu AK MMT.
Schmitt12 zaobserwował, że subtelne różnice w czasie wydawały się dawać różne wyniki w AK MMT. Opisał on test „inicjowany przez lekarza”, w którym badany jest proszony o przeciwstawienie się stopniowo zwiększającej się sile lekarza. Test „inicjowany przez pacjenta” rozpoczyna się w tej samej pozycji, ale pacjent jest proszony o jak najsilniejsze naciskanie na rękę badającego. Ten styl testu zazwyczaj zawiera słowną zachętę do kontynuowania parcia. W obu testach badacz próbuje przerwać skurcz pacjenta, a różnica polega na czasie. Schmitt postulował, że różnice czasowe umożliwiają dostęp do różnych ścieżek neurologicznych. Model ten jest podobny, ale nie identyczny z kontrastem make/break.
Conable i wsp.13 nie byli w stanie wykazać spójnej różnicy w tym, czy skurcz mięśnia rozpoczynał się najpierw u pacjenta, czy u egzaminatora, kiedy 41 doświadczonych testerów AK próbowało wykonać zarówno rozpoczęte przez pacjenta, jak i rozpoczęte przez lekarza testy mięśniowe środkowej części mięśnia deltoidalnego. W badaniu tym stwierdzono, że średni czas trwania testu mięśniowego AK wynosił 1,3 sekundy (zakres, .325-3,5 sekundy). Istniała sugestia dwumodalnego rozkładu czasów trwania powyżej i poniżej około 1,5 sekundy, gdy egzaminatorzy próbowali wykonać różne style testów mięśniowych. Doprowadziło to do pytania, czy różnica, którą zaobserwował Schmitt, była kwestią czasu trwania, a nie tego, czyj skurcz rozpoczął się jako pierwszy.
Jest to o tyle ważne, że przynajmniej jedno badanie, które miało na celu porównanie wiarygodności tych dwóch stylów testowania mięśni, nie podawało czasu trwania. Hsieh i Phillips14 przeprowadzili badanie wiarygodności z użyciem dynamometru komputerowego porównując testowanie 3 mięśni z inicjatywy lekarza i pacjenta przez 3 testerów w ciągu 2 sesji na 2 oddzielnych grupach 15 osób. Autorzy doszli do wniosku, że badanie inicjowane przez pacjenta było bardziej wiarygodne niż badanie inicjowane przez lekarza przy użyciu tego urządzenia. Jednakże, kiedy przyjrzymy się szczegółom tego badania, ujawnią się problemy z tym wnioskiem. Rejestrowano jedynie siłę szczytową, a nie ciągłą rejestrację siły w czasie, co uniemożliwiło określenie rzeczywistego czasu wykonania każdej z metod. Ponieważ badający mieli swobodę przerwania testu „inicjowanego przez lekarza”, kiedy tylko byli przekonani, że mięsień został „zablokowany” lub „zerwany”, nie jest zaskakujące, że testy te wykazały dość duże zróżnicowanie w sile szczytowej. Testy „inicjowane przez pacjenta” wymagały od badającego utrzymania nacisku do momentu osiągnięcia pozornego maksimum. Wydaje się prawdopodobne, że ten punkt byłby bardziej podobny u każdego badanego i w każdym teście. Osoby badane były testowane jednym lub drugim stylem testowania, a nie obydwoma, co czyni porównanie pomiędzy stylami problematycznym. Ilustruje to potrzebę lepszego zdefiniowania parametrów testów mięśniowych stosowanych w badaniach AK.
Ręczne testy mięśniowe w praktyce klinicznej AK wykorzystują bezpośredni kontakt dłoni z badanym. Wprowadzenie instrumentu do badania zmienia jakość testu mięśniowego i delikatność percepcji badającego. W niniejszym badaniu pilotażowo zastosowano cienkowarstwowy przetwornik siły do rejestracji MMT. Podobne czujniki były stosowane w badaniach z zakresu protetyki, ergonomii i medycyny fizykalnej.15,16
W niniejszym badaniu porównano wyniki (silne/słabe) pomiędzy krótkimi (1 sekunda) i długimi (3 sekundy) testami MMT tego samego uczestnika. Hipotezą zerową była dobra zgodność między testami mięśniowymi o długim i krótkim czasie trwania, innymi słowy, że czas trwania testu nie ma wpływu na wynik. Hipotezą badawczą jest, że te 2 warunki są przynajmniej częściowo niezależne od siebie i dlatego wykazałyby niski poziom κ.
Po drugie, niniejsze badanie porównało szczytową siłę testów MVIC pomiędzy silnymi i słabymi testami oraz szczytową siłę MMT pomiędzy silnymi i słabymi testami w wartościach bezwzględnych i jako procent szacowanego maksymalnego dobrowolnego skurczu, aby dokładniej określić obiektywne różnice pomiędzy stanami określanymi przez kinezjologów jako „silne” i „słabe”.