Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) jest utożsamiana z przewlekłym zapaleniem oskrzeli i rozedmą płuc jako jedna jednostka chorobowa. W POChP ograniczenie przepływu powietrza jest względnie trwałe – inaczej niż w astmie. Testy na „chorobę małych dróg oddechowych” nie należą do rutynowej praktyki, ponieważ ich dokładność w wykrywaniu zmian patologicznych jest dyskusyjna. Proteolityczna teoria patogenezy rozedmy płuc podkreśla rolę elastazy neutrofilowej, antyelastaz, oksydantów, antyoksydantów, a tym samym potencjalnych nowych metod leczenia. Kliniczne cechy POChP to duszność, kaszel i plwocina, z obturacją przepływu powietrza i hiperinflacją płuc. Diagnostyka różnicowa obejmuje bronchiektazę, mukowiscydozę i nadciśnienie płucne, ale zwłóknienie płuc itp. jest rozróżniane na podstawie nacieków radiologicznych. Zwykła radiografia klatki piersiowej nie może wiarygodnie zdiagnozować rozedmy w życiu, ale nowa metoda pomiaru gęstości płuc z tomografii komputerowej (CT) pozwala na lokalizację, ocenę ilościową i diagnozę rozedmy (definiowanej przez powiększenie dystalnych przestrzeni powietrznych) u ludzi w życiu. „Różowi puchacze” z bezdechem, hiperinflacją, łagodną hipoksemią i niskim PCO2 są przeciwstawiani „niebieskim puchaczom” z hipoksemią, wtórną policytemią, retencją CO2 oraz nadciśnieniem płucnym i cor pulmonale. Przeciwdziałanie paleniu tytoniu jest głównym celem postępowania. Proponuje się stosowanie leków rozszerzających oskrzela, łączących doustną teofilinę o powolnym uwalnianiu z wziewnym beta 2-agonistą, ipratropium i steroidami wziewnymi w dużych dawkach, ponieważ nawet niewielka poprawa obturacji może pomóc tym pacjentom. W ostrych zaostrzeniach z ropną plwociną stosuje się leki przeciwbakteryjne przeciwko Streptococcus pneumoniae i Hemophilus influenzae oraz kontrolowaną tlenoterapię, której celem jest utrzymanie PO2 powyżej 50 mm Hg bez spadku pH poniżej 7,25. Zalecana jest profilaktyka grypy, natomiast szczepienia przeciwko pneumokokom pozostają dyskusyjne. Przewlekłe niedożywienie w „rozedmie płuc” wymaga przeprowadzenia kontrolowanych badań nad schematami żywienia, które jednak nie zostały jeszcze ocenione. Długotrwała tlenoterapia jest jedynym znanym sposobem leczenia przedłużającym życie u chorych z sinicą, omówiono koncentratory tlenu i przeztchawicze podawanie tlenu. Dotychczas nie udowodniono, że leki rozszerzające naczynia płucne (np. beta2-agonisty, hydralazyna, nifedypina, inhibitory konwertazy angiotensyny) zapewniają długotrwałe obniżenie ciśnienia w tętnicy płucnej. U osób z sinicą występuje ciężka nocna hipoksemia w czasie szybkich ruchów gałek ocznych (REM) we śnie, która jest korygowana tlenem lub badanym lekiem almitryną.(ABSTRACT TRUNCATED AT 400 WORDS)