- Odkrywca: znany od czasów starożytnych
- Miejsce odkrycia: nie znane
- Data odkrycia: nieznana
- Pochodzenie nazwy: nazwany na cześć planety „Merkury” (pochodzenie symbolu Hg to łacińskie słowo „hydrargyrum” oznaczające „płynne srebro”).
Rtęć była znana starożytnym Chińczykom i Hindusom przed 2000 r. p.n.e. i została znaleziona w rurkach w egipskich grobowcach datowanych na 1500 r. p.n.e. Była używana do formowania amalgamatów innych metali około 500 r. p.n.e. Grecy stosowali rtęć w maściach, a Rzymianie stosowali ją, niestety dla stosujących, w kosmetykach.
Rtęć jest jednym z pierwiastków, który posiada symbol alchemiczny, przedstawiony poniżej (alchemia to starożytna dziedzina zajmująca się np. przemianą innych metali w złoto).
Jeszcze przed jesienią 1803 roku Anglik John Dalton był w stanie wyjaśnić wyniki niektórych swoich badań, zakładając, że materia składa się z atomów i że wszystkie próbki danego związku składają się z tej samej kombinacji tych atomów. Dalton zauważył również, że w seriach związków stosunek mas drugiego elementu, który łączy się z daną masą pierwszego elementu, można sprowadzić do małych liczb całkowitych (prawo wielokrotnych proporcji). Był to kolejny dowód na istnienie atomów. Teoria atomów Daltona została opublikowana przez Thomasa Thomsona w 3. wydaniu jego System of Chemistry w 1807 r. oraz w pracy o szczawianach strontu opublikowanej w Philosophical Transactions. Dalton sam opublikował te idee w następnym roku w New System of Chemical Philosophy. Symbol używany przez Daltona dla rtęci jest pokazany poniżej.
