2007 Szkoły Wybór Wikipedii. Przedmioty pokrewne: Geografia Azji
Położenie rzeki Sindhu w epoce żelaza w Indiach wedyjskich.
Indus ( urdu: دریائے سندھ;sanskryt: सिंधु Sindhu; Sindhi: سنڌو Sindh; hindi: सिन्धु नदी; tybetański: Sengge Chu („Lwia Rzeka”); perski: Hindu lub Mehran (starsza nazwa); grecki: Sinthos; paszto: Abaseen („Ojciec rzek”); chiński: Shendu) jest najdłuższą i najważniejszą rzeką w Pakistanie. Pochodząca z płaskowyżu tybetańskiego w pobliżu jeziora Mansarovar, rzeka biegnie przez Dżammu i Kaszmir zarówno w indyjskim Kaszmirze, jak i w Północnych Obszarach, płynąc przez Północ w kierunku południowym na całej długości kraju, aby połączyć się z Morzem Arabskim w pobliżu miasta Karaczi, narodowego miasta Pakistanu. Całkowita długość rzeki wynosi 3200 km (1988 mil). Rzeka ma całkowity obszar zlewni przekraczający 450 000 mil kwadratowych. Szacowany roczny przepływ rzeki wynosi około 207 kilometrów sześciennych. Rozpoczynając się na wyżynach świata z lodowcami, rzeka zasila ekosystem lasów umiarkowanych, równin i terenów jałowych. Wraz z rzekami Chenab, Ravi, Sutlej, Jhelum, Beas i nieistniejącą już rzeką Sarasvati, Indus tworzy deltę Sapta Sindhu („Siedem Rzek”) w prowincji Sindh w Pakistanie. Ma 20 głównych dopływów.
Indus dostarcza kluczowych zasobów wodnych dla gospodarki Pakistanu – zwłaszcza spichlerza prowincji Pendżab, która odpowiada za większość produkcji rolnej kraju, oraz Sindh. Obsługuje również wiele gałęzi przemysłu ciężkiego i zapewnia główne dostawy wody pitnej w Pakistanie.
Obraz satelitarny dorzecza rzeki Indus.
Ostateczne źródło Indusu znajduje się w Tybecie; zaczyna się u zbiegu rzek Sengge i Gar, które odwadniają pasma górskie Nganglong Kangri i Gangdise Shan. Indus płynie następnie na północny zachód przez Ladakh- Baltistan do Gilgit, na południe od pasma Karakorum. Strumienie Shyok, Shigar i Gilgit odprowadzają wody z lodowców do rzeki głównej. Stopniowo zakręca ona na południe, wypływając ze wzgórz pomiędzy Peszawarem a Rawalpindi. Indus pokonuje gigantyczne wąwozy (15.000-17.000 stóp) w pobliżu masywu Nanga Parbat. Płynie szybko przez Hazarę i jest spiętrzany w zbiorniku Tarbela. Rzeka Kabul łączy się z nią w pobliżu Attock. Pozostała część jej drogi do morza przebiega przez równiny Pendżabu i Sind, a rzeka staje się wolno płynąca i silnie spleciona. Jest ona połączona z Panjnad River w Mithankot. Poza tym zbiegiem, rzeka, w jednym czasie, został nazwany jako Satnad River (sat = siedem, nadi = rzeka) jak rzeka była teraz niosąc wody Kabul River, Indus River i pięć rzek Pendżabu. Passing by Hyderabad, it ends in a large delta to the east of Karachi.
The Indus is, by volume, the largest exotic river (one that mainly flows through a country from which it receives no water) in the world. Jest to jedna z niewielu rzek na świecie, które wykazują pływy. System Indusu jest w dużej mierze zasilany przez śniegi i lodowce pasm Karakorum, Hindukuszu i Himalajów Tybetu, Kaszmiru i Północnych Obszarów Pakistanu. Przepływ rzeki jest również uzależniony od pór roku – zimą znacznie maleje, natomiast w miesiącach monsunowych od lipca do września zalewa swoje brzegi. Istnieją również dowody na stałą zmianę biegu rzeki od czasów prehistorycznych – zboczyła ona na zachód, wpływając do Rann of Kutch. Jest oficjalną i narodową rzeką Pakistanu w języku urdu jako Qaumi Daryaa.
Historia
Stanowiska archeologiczne w Dolinie Indusu.
W Pothohar odkryto stanowiska paleolityczne, z kamiennymi narzędziami kultury Soan. W starożytnej Gandharze, dowody mieszkańców jaskiń datowane na 15 000 lat temu zostały odkryte w Mardan.
Główne miasta cywilizacji doliny Indusu (IVC), takie jak Harappa i Mohenjo Daro, sięgają około 3300 r. p.n.e. i stanowią jedne z największych siedlisk ludzkich starożytnego świata. IVC został przedłużony z Balochistan do Gujarat, z zasięgiem w górę do Pendżabu od wschodu rzeki Jhelum do Rupar na górnej Sutlej. The wybrzeże osiedle przedłużać od Sutkagan Dor przy Iranian granica Lothal w Gujarat. Istnieje Indus witryny na rzece Oxus w Shortughai w północnym Afganistanie (Kenoyer 1998:96), a Indus witryny Alamgirpur na rzece Hindon znajduje się tylko 28 km od Delhi (S.P. Gupta 1995:183). Do tej pory odnaleziono ponad 1052 miasta i osady, głównie w ogólnym regionie rzeki Ghaggar-Hakra i jej dopływów. Wśród tych osad znalazły się główne ośrodki miejskie Harappa i Mohenjo-daro, a także Lothal, Dholavira, Ganeriwala i Rakhigarhi. Tylko 90 do 96 z ponad 800 znanych miejsc w dolinie Indusu zostało odkrytych nad Indusem i jego dopływami. Sutlej, obecnie dopływ Indusu, w czasach harappańskich wpływał do rzeki Ghaggar-Hakra, w dziale wodnym której było więcej stanowisk harappańskich niż wzdłuż Indusu (S.P. Gupta 1995: 183).
Zasiedlenia Gandhary kultura grobowa wczesnych Indo-Aryjczyków kwitła w Gandharze od 1700 do 600 r. p.n.e., kiedy Mohenjo Daro i Harappa zostały już opuszczone. Nazwa Indus jest latynizacją nazwy Hindu, z kolei irański wariant Sindhu, nazwy Indusu w Rigvedzie. Sanskryckie sindhu oznacza rodzajowo „rzeka, strumień”, prawdopodobnie od rdzenia sidh „iść, poruszać się”; sindhu jest poświadczone 176 razy w Rigwedzie, 95 razy w liczbie mnogiej, częściej używane w znaczeniu rodzajowym. Już w Rigvedzie, zwłaszcza w późniejszych hymnach, znaczenie tego słowa jest zawężone do rzeki Indus w szczególności, na przykład w liście rzek w sukta Nadistuti. Wynikiem tego jest anomalia rzeki o męskiej płci: wszystkie inne rzeki Rigwedyjskie są żeńskie, nie tylko gramatycznie, wyobrażane jako boginie i porównywane do krów i klaczy dających mleko i masło.
Indus stanowił naturalną granicę między indyjskim zapleczem a granicą z Afganistanem i Iranem. Przekraczały go wojska Aleksandra Wielkiego – siły greckie wycofały się wzdłuż południowego biegu rzeki pod koniec kampanii indyjskiej. Równiny Indusu znajdowały się również pod dominacją imperium perskiego i imperium Kuszanów. Muzułmańskie armie Muhammada bin Qasima, Mahmuda z Ghazni i Babura również przekroczyły rzekę, aby uderzyć w wewnętrzne regiony Gujaratu, Pendżabu i Radźputany.
Geografia
Dopływy
Konfluencja rzek Indus i Zanskar.
. |
|
Delta
Delta rzeki Indus
Delta rzeki Indus występuje w miejscu, gdzie rzeka Indus wpływa do Morza Arabskiego w Pakistanie. Delta obejmuje obszar około 16 000 mil kwadratowych (41 440 km²) i ma około 130 mil średnicy, gdzie spotyka się z morzem. W przeciwieństwie do wielu innych delt, delta rzeki Indus składa się z gliny i innych nieurodzajnych gleb, i jest bardzo bagnista. W normalnym roku delta otrzymuje od 10 do 20 cali opadów.
Piąte co do wielkości miasto Pakistanu, Hajdarabad, leży około 130 mil na północ od ujścia Indusu. Miasta znajdują się w całej delcie, ale nie ma dużych miast w delcie na południe od Hajdarabadu. Karaczi, największe miasto Pakistanu, leży na zachód od delty, na wybrzeżu Morza Arabskiego. Średnie temperatury dla regionu delty w lipcu wahają się od 70 do 85°F, a w styczniu od 50 do 70°F. Delta rzeki Indus jest ważnym regionem dla migrujących ptaków wodnych i jest obszarem bogatym w faunę słodkowodną. Ryby występujące w delcie to hilsa, Indus baril, Indus garua (sum) i gigantyczny snakehead.
Klimat
Delta Indusu jest jedną z najsuchszych na subkontynencie indyjskim, leżącą na zachód od pustyni Thar w Radżastanie – a opady są wyjątkowo nieregularne z powodu przechodzenia cyklonów znad Morza Arabskiego. Równiny Pendżabu otrzymują jednak znaczne opady monsunu letniego: w Abbottabadzie średnia roczna suma opadów wynosi około 1200 mm (47 cali), a w Murree około 1700 mm (67 cali), przy czym aż 730 mm (28 cali) przypada na sam lipiec i sierpień. Górne dorzecze Indusu otrzymuje 4-8 cali opadów (więcej na zachodzie) w miesiącach zimowych z powodu północno-zachodnich wiatrów. Wyższe partie Kaszmiru i Obszarów Północnych otrzymują duże ilości opadów w postaci śniegu, ale niżej położone doliny są wyjątkowo suche i dość ciepłe w lecie. Roczne temperatury spadają poniżej zera w północnych regionach górskich w zimie, natomiast latem przekraczają 100 stopni Fahrenheita na równinach Pendżabu i Sindh. Jacobabad, który jest jednym z najgorętszych miejsc na świecie, leży na zachód od rzeki w Sindh.
Dzika przyroda
Wspomnienia o dolinie Indusu z czasów kampanii Aleksandra wskazują na zdrową pokrywę leśną w regionie, która obecnie znacznie się zmniejszyła. Imperator Mughal Babar pisze w swoich pamiętnikach (BaberNameh) o napotkaniu nosorożców wzdłuż jej brzegu. Rozległe wylesianie i ingerencja człowieka w ekologię Wzgórz Shivalik doprowadziły do znacznego pogorszenia wegetacji i warunków uprawy. Regiony doliny Indusu są suche i ubogie w roślinność. Rolnictwo jest podtrzymywane w dużej mierze dzięki pracom irygacyjnym.
Delfin rzeki Indus (Platanista gangetica minor) jest podgatunkiem delfinów występujących tylko w rzece Indus. Dawniej występował również w dopływach rzeki Indus. Ryba Palla (Hilsa ilisha) z rzeki jest przysmakiem ludzi żyjących wzdłuż rzeki. Populacja ryb w rzece jest umiarkowana, a głównymi ośrodkami rybackimi są Sukkur, Thatta i Kotri – wszystkie w dolnym biegu Sindh. Jednak budowa zapór i nawadnianie sprawiły, że hodowla ryb stała się ważną działalnością gospodarczą. Położona na południowy wschód od Karaczi, duża delta została uznana przez obrońców przyrody za jeden z najważniejszych regionów ekologicznych na świecie. Tutaj rzeka rozdziela się na wiele bagien, strumieni i potoków i spotyka się z morzem na płytkich poziomach. Tutaj ryby morskie występują w obfitości, w tym pomret i krewetki.
Gospodarka
Indus jest najważniejszym dostawcą zasobów wodnych dla równin Pendżabu i Sindh – stanowi podstawę rolnictwa i produkcji żywności w Pakistanie. Rzeka jest szczególnie istotna, ponieważ w dolinie dolnego Indusu opady deszczu są znikome. Kanały irygacyjne były budowane najpierw przez ludy cywilizacji doliny Indusu, a później przez inżynierów imperium Kuszanów i imperium Mughalów. Nowoczesne nawadnianie zostało wprowadzone przez Brytyjską Kompanię Wschodnioindyjską w 1850 roku – budowie nowoczesnych kanałów towarzyszyła renowacja starych. Brytyjczycy nadzorowali budowę jednej z najbardziej skomplikowanych sieci irygacyjnych na świecie. Zapora Guddu ma długość 4 450 stóp – nawadnia Sukkur, Jacobabad, Larkana i Kalat. Zapora w Sukkur obsługuje ponad pięć milionów akrów (20 000 km²).
Po podziale Pakistański Zarząd Rozwoju Gospodarki Wodnej i Energetycznej podjął się budowy kanału łączącego Chashma-Jhelum – łączącego wody rzek Indus i Jhelum – rozszerzając dostawy wody do regionów Bahawalpur i Multan. Pakistan zbudował również tamę Tarbela w pobliżu Rawalpindi – o długości 9000 stóp i wysokości 470 stóp, z 50-milowym zbiornikiem. Zapora Kotri koło Hajdarabadu ma 3000 stóp długości i zapewnia dodatkowe dostawy dla Karaczi. Zapora Taunsa w pobliżu Dera Ghazi Khan wytwarza 100 000 kilowatów energii elektrycznej. Rozległe połączenie dopływów z Indusem pomogło rozprzestrzenić zasoby wodne w dolinie Peszawaru, w Północno-Zachodniej Prowincji Pogranicznej. Rozległe projekty nawadniania i zapór wodnych stanowią podstawę dla dużej produkcji roślin uprawnych w Pakistanie, takich jak bawełna, trzcina cukrowa i pszenica. Tamy generują również energię elektryczną dla przemysłu ciężkiego i ośrodków miejskich.
Ludzie
Rzeka Indus w pobliżu Skardu, Pakistan
Mieszkańcy regionów, przez które przepływa rzeka Indus i stanowi główny element przyrodniczy i zasób, są zróżnicowani pod względem etnicznym, religijnym, narodowościowym i językowym. On the północny kurs the rzeka w Kaszmir żyć the Buddhist ludzie Ladakh, od Tybetański zapas, z Kaszmirczyk kto praktykować oba Islam i Hinduizm. Na zachodnich brzegach zamieszkują głównie Pasztunowie, Belochi i inni Afgańczycy, mający bliskie związki kulturowe, gospodarcze i etniczne z Iranem i Afganistanem. Wschodnie brzegi są w dużej mierze zamieszkane przez ludność pochodzenia pendżabskiego, z mniejszymi populacjami Sindhów i ludzi z regionów współczesnych Indii. W północnym Pendżabie i NWFP obok ludności pendżabskiej żyją Pasztunowie i etniczne plemiona pasztuńskie. W południowej części prowincji Pendżab ludność Serakai posługuje się odrębnym językiem i kultywuje charakterystyczne tradycje. W prowincji Sindh ludy Sindhi, Gujarati, Pendżabi i mówiący po urdu Mohajir tworzą miejscową ludność. Na zachodnich brzegach rzeki żyją ludy Balochi i Pasztunów z Balochistanu.
Współczesne problemy
Zalana rzeka Indus zalewa autostradę Srinagar- Kargil- Leh.
Dzięki swojemu położeniu i ogromnym zasobom wodnym, Indus jest strategicznie ważnym zasobem dla gospodarki i społeczeństwa Pakistanu. Rzeka jest również święta dla hinduistów zarówno w Indiach, jak i w Pakistanie, a kontrola Indii nad rzeką w jej biegu kaszmirskim spowodowała konflikt o wykorzystanie zasobów rzeki między dwoma narodami.
Traktat o wodach Indusu
Po podziale Indii w 1947 r. wykorzystanie wód Indusu i jego pięciu wschodnich dopływów stało się głównym sporem między Indiami a Pakistanem. Kanały nawadniające w dolinie Sutlej i Bari Doab zostały podzielone – kanały leżały głównie w Pakistanie, a zapory wodne w Indiach – zakłócając dostawy w niektórych częściach Pakistanu. Obawy związane z budową przez Indie dużych zapór na różnych rzekach Pendżabu, które mogłyby podciąć dostawy do Pakistanu, a także możliwość zmiany kierunku biegu rzek przez Indie w czasie wojny, spowodowały polityczną konsternację w Pakistanie. Prowadząc rozmowy dyplomatyczne, w których pośredniczył Bank Światowy, Indie i Pakistan podpisały w 1960 r. Traktat o wodach Indusu. Traktat dawał Indiom kontrolę nad trzema najbardziej wysuniętymi na wschód rzekami Pendżabu, Sutlej, Beas i Ravi, podczas gdy Pakistan uzyskał kontrolę nad trzema zachodnimi rzekami, Jhelum, Chenab i Indus. Indie zachowały prawo do wykorzystania rzek zachodnich do projektów nie związanych z irygacją. (Patrz dyskusja dotycząca niedawnego sporu o projekt hydroelektryczny na Chenab (nie Indus) znany jako projekt Baghlighar).
Pielgrzymki
Pielgrzymki hinduskie do świętych miejsc wzdłuż rzeki były źródłem konfliktu między narodami. Pakistan generalnie zezwala obywatelom Indii na odwiedzanie kraju w celach religijnych, jednak ze względu na niestabilny charakter stosunków dwustronnych, większość pielgrzymek i ceremonii religijnych jest wykonywana przez hindusów w Kaszmirze.
Ochrona
Istnieją obawy, że rozległe wylesianie, zanieczyszczenie przemysłowe i globalne ocieplenie wpływają na roślinność i dziką przyrodę delty Indusu, wpływając również na produkcję rolną. Istnieją również obawy, że rzeka Indus może zmieniać swój bieg na zachód – chociaż progresja trwa od wieków. Wielokrotnie zator wodny spowodowany złym utrzymaniem kanałów miał wpływ na produkcję rolną i roślinność. Ponadto ekstremalne upały spowodowały wyparowanie wody, pozostawiając osady soli, które uczyniły ziemie bezużytecznymi do uprawy.