Budda założył Sanghę – pierwotnie wspólnotę bezżennych mnichów i mniszek, którzy przestrzegają ścisłej dyscypliny i nauczają Dharmy współwyznawców buddyzmu. Niektórzy uważają, że Sangha obejmuje zarówno mnichów jak i świeckich buddystów.
Zobacz pełny album
Tych, którzy podążali za Buddą nazwano Sanghą – wspólnotą mnichów (bhikkhus) i mniszek (bhikkhunis). Ci, którzy stawali się mnichami i mniszkami przechodzili ceremonię święceń, podczas której golili głowy i przywdziewali szaty symbolizujące wyrzeczenie się świata. Wchodzili w bezdomne życie wędrownych mnichów, którzy osiedlali się w klasztorach tylko podczas miesięcy pory deszczowej.
Dla niektórych Sangha jest całą wspólnotą wyznawców Buddy. Od samego początku uczniowie Buddy obejmowali również osoby świeckie, które podążały za naukami Buddy, ale pozostawały domownikami.
Zarówno wyświęceni, jak i świeccy przestrzegali pięciu przykazań podstawowej etyki, które są podstawą życia religijnego. Dodatkowo, bardziej rozbudowany kodeks reguł klasztornych, Pratimoksha, ostatecznie rozwinął się, aby regulować postępowanie osób wyświęconych.
Społeczności klasztorne i świeckie są od siebie wzajemnie zależne. Nawet dzisiaj, świeccy otrzymują nauki i wskazówki od mnichów, podczas gdy mnisi otrzymują jedzenie, ubrania, schronienie, a w niektórych przypadkach wszystkie swoje materialne potrzeby od świeckich. Dostarczanie żywności i zapasów mnichom jest uważane przez wielu świeckich buddystów za akt „robienia zasług”, zarabiania dobrej karmy dla siebie lub bliskich.