Osiągnięcia budowlane i technologiczne
Najtrwalszym dziełem Sennacheryba była odbudowa Niniwy, jego oficjalnej rezydencji jako księcia koronnego. Po wstąpieniu na tron uczynił z niej swoją stolicę, budując wspaniały nowy pałac, Shanina-la-ishu („Nonesuch”). Wykorzystując jeńców wojennych do pracy, rozbudował i upiększył miasto, wytyczając ulice, odnawiając i rozbudowując budynki publiczne oraz wznosząc wielki mur wewnętrzny, długi na prawie 8 mil (13 km), który okrążył miasto, oraz mur zewnętrzny; oba mury stoją do dziś. Sennacheryb podjął również prace budowlane w innych miastach, zwłaszcza w Aszur.
Sennacherib jest uważany za bardzo zainteresowanego budową ogrodów i ziem uprawnych, a także ich systemami nawadniania. Wokół swojej stolicy założył plantacje drzew owocowych i parki z egzotycznymi drzewami i roślinami; wśród wprowadzonych przez niego roślin była bawełna, opisywana jako „drzewo rodzące wełnę”. Aby nawodnić plantacje, dla których rzeki Tygrys i Khosr były czasem zbyt niskie, Sennacheryb szukał źródeł i strumieni na wzgórzach na północ od Niniwy i poprowadził je przez 6 mil (10 km) kanału i masywny kamienny akwedukt, by zasilić Khosr.
Sennacherib twierdził, że jest „mądry i pojętny”, co potwierdzały jego inicjatywy technologiczne. Przeprowadził badania w poszukiwaniu nowych źródeł alabastru i kamienia budowlanego, odkrył też nowe stanowiska olbrzymiego drewna w górskich lasach. Opracował nową, mniej pracochłonną metodę odlewania brązu i wprowadził wygodniejsze urządzenia do pozyskiwania wody ze studni. Wykazał się sporymi zdolnościami logistycznymi w swoim morskim ataku na Elam, w którym statki zbudowane w Niniwie zostały zabrane przez fenickich żeglarzy w dół Tygrysu, lądem do kanału Eufratu, a stamtąd do Zatoki Perskiej.
Sennacherib zmarł w styczniu 681 roku przez ojcobójstwo, prawdopodobnie w Niniwie. Przeżyła go jego główna żona Naqia, matka jego następcy Ezarhaddona; jej nieasyryjskie imię sugeruje, że była pochodzenia żydowskiego lub aramejskiego.
Z powodu ataku na Jerozolimę Sennacheryb otrzymuje poczesne miejsce w Biblii. Izajasz uważał Sennacheryba za narzędzie Boga (2 Krl 19,23-28; Iz 37,24-29); prorok nie potępiał działań wojennych króla jako takich, choć zadekretował karę za jego arogancję, która nie uznawała boskiego źródła jego władzy.
W Opowieści o Achikarze (przedchrześcijańskim dziele orientalnym) Sennacheryb jest przedstawiony jako król o pozornie dobrej reputacji, u którego służył mędrzec Achikar; tam jednak, gdzie do tej samej historii nawiązuje starotestamentowa apokryficzna Księga Tobita, król występuje w złej roli. Podobną ambiwalencję wykazuje żydowska tradycja talmudyczna, gdzie Sennacheryb, choć nazywany złym człowiekiem, uważany jest za przodka nauczycieli sławnego rabina Hillela.
Tradycja klasyczna zachowała pamięć o działalności Sennacheryba nie tylko w Babilonii, ale także w Cylicji, gdzie przypisywano mu budowę Tarsu na planie Babilonu. Przypisywano mu również budowę świątyni w Atenach. Jedna z teorii głosi, że słynne Wiszące Ogrody Babilonu, których ostateczne ślady nie zostały jeszcze odnalezione, zostały zbudowane przez Sennacheryba w Niniwie. Opowieść Herodota o próbie inwazji na Egipt, udaremnionej przez myszy zjadające asyryjskie cięciwy łuków i kołczanów, może odzwierciedlać epidemię dżumy podczas palestyńskiej kampanii Sennacheryba; być może leży to u podstaw opowieści (w 2 Krl 19:35; Iz. 37:36) o zdziesiątkowaniu armii asyryjskiej przez boskiego anioła niszczyciela, który zainspirował poemat Lorda Byrona „Zniszczenie Sennacheryba”.”
Henry W.F. SaggsEdytorzy Encyclopaedia Britannica