Pytanie: „Stary Testament vs. Nowy Testament – Jakie są różnice?”
Odpowiedź: Chociaż Biblia jest księgą jednolitą, istnieją różnice między Starym Testamentem a Nowym Testamentem. Pod wieloma względami są one komplementarne. Stary Testament ma charakter fundamentalny; Nowy Testament opiera się na tym fundamencie dzięki dalszemu objawieniu od Boga. Stary Testament ustanawia zasady, które są postrzegane jako ilustracja prawd Nowego Testamentu. Stary Testament zawiera wiele proroctw, które wypełniają się w Nowym. Stary Testament przedstawia historię narodu; Nowy Testament skupia się na Osobie. Stary Testament ukazuje gniew Boga wobec grzechu (z przebłyskami Jego łaski); Nowy Testament ukazuje łaskę Boga wobec grzeszników (z przebłyskami Jego gniewu).
Stary Testament przepowiada Mesjasza (zob. Iz 53), a Nowy Testament objawia, kim jest Mesjasz (J 4,25-26). Stary Testament zapisuje nadanie Prawa Bożego, a Nowy Testament pokazuje, jak Jezus Mesjasz wypełnił to Prawo (Mt 5,17; Hbr 10,9). W Starym Testamencie, Bóg zajmuje się głównie swoim wybranym narodem, Żydami; w Nowym Testamencie, Bóg zajmuje się głównie swoim Kościołem (Mt 16:18). Błogosławieństwa fizyczne obiecane w ramach Starego Przymierza (Pwt 29:9) ustępują miejsca błogosławieństwom duchowym w ramach Nowego Przymierza (Ef 1:3).
Przepowiednie Starego Testamentu związane z przyjściem Chrystusa, choć niezwykle szczegółowe, zawierają pewną dozę niejasności, która zostaje wyjaśniona w Nowym Testamencie. Na przykład prorok Izajasz mówił o śmierci Mesjasza (Iz 53) i o ustanowieniu królestwa Mesjasza (Iz 26), nie podając żadnych wskazówek dotyczących chronologii tych dwóch wydarzeń – żadnych wskazówek, że cierpienie i budowanie królestwa mogą być oddzielone tysiącleciami. W Nowym Testamencie staje się jasne, że Mesjasz będzie miał dwa przyjścia: w pierwszym będzie cierpiał i umarł (i zmartwychwstał), a w drugim ustanowi swoje królestwo.
Ponieważ Boże objawienie w Piśmie Świętym jest stopniowe, Nowy Testament wyostrza zasady, które zostały wprowadzone w Starym Testamencie. Księga Hebrajczyków opisuje, w jaki sposób Jezus jest prawdziwym arcykapłanem i jak Jego jedna ofiara zastępuje wszystkie poprzednie ofiary, które były jedynie zapowiedzią. Baranek Paschalny Starego Testamentu (Ezd 6:20) staje się Barankiem Bożym w Nowym Testamencie (J 1:29). Stary Testament daje prawo. Nowy Testament wyjaśnia, że Prawo miało na celu pokazanie ludziom ich potrzeby zbawienia i nigdy nie miało być środkiem zbawienia (Rz 3:19). Stary Testament widział raj utracony dla Adama; Nowy Testament pokazuje, jak raj jest odzyskany przez drugiego Adama (Chrystusa). Stary Testament mówi, że człowiek został oddzielony od Boga przez grzech (Rdz 3), a Nowy Testament mówi, że człowiek może być przywrócony w jego relacji do Boga (Rz 3-6). Stary Testament przepowiedział życie Mesjasza. Ewangelie zapisują życie Jezusa, a Listy interpretują Jego życie i to, jak mamy odpowiedzieć na wszystko, co uczynił.
Podsumowując, Stary Testament kładzie fundament pod przyjście Mesjasza, który miał złożyć siebie w ofierze za grzechy świata (1 J 2,2). Nowy Testament rejestruje posługę Jezusa Chrystusa, a następnie patrzy wstecz na to, co zrobił i jak mamy odpowiedzieć. Oba Testamenty ukazują tego samego świętego, miłosiernego i sprawiedliwego Boga, który potępia grzech, ale pragnie zbawić grzeszników przez odkupieńczą ofiarę. W obu testamentach Bóg objawia się nam i pokazuje, jak mamy do Niego przyjść przez wiarę (Rdz 15,6; Ef 2,8).