Szmery skurczowe występują pomiędzy S1 i S2 (pierwszy i drugi dźwięk serca) i dlatego są związane z mechanicznym wyrzutem skurczowym i komorowym. Szmery śródskurczowe mają zwykle charakter crescendo-decrescendo, to znaczy, że zaczynają się cicho i stają się najgłośniejsze w okolicy połowy skurczu, po czym następuje spadek natężenia dźwięku, jak pokazano na rycinie po prawej stronie. Ten rodzaj szmerów jest spowodowany zwężeniem zastawki aortalnej lub płucnej. Drugi typ szmeru skurczowego jest holosystoliczny (czasami nazywany pansystolicznym), ponieważ intensywność dźwięku jest wysoka przez cały czas trwania skurczu, jak pokazano na rysunku. Ten typ szmerów jest spowodowany niedomykalnością mitralną lub trójdzielną, lub ubytkiem przegrody międzykomorowej.
Szmery rozkurczowe występują po S2 i przed S1; są zatem związane z relaksacją i napełnianiem komór. Przyczyną szmerów może być niedomykalność zastawki aortalnej lub płucnej. W przypadku niewydolności drogi odpływu niedomykalność zaczyna się bezpośrednio po S2 i szybko osiąga maksymalne nasilenie, które następnie zmniejsza się w czasie rozkurczu (szmer descrescendo), jak pokazano na rycinie po prawej stronie. Szmer rozkurczowy może być również spowodowany zwężeniem zastawki mitralnej lub trójdzielnej. W przypadku zwężenia zastawki przedsionkowo-komorowej szmer jest opóźniony poza S2, kiedy ciśnienie w komorze spada poniżej ciśnienia w przedsionku i zastawka przedsionkowo-komorowa otwiera się. Szmer jest najintensywniejszy we wczesnym okresie rozkurczu, następnie jego intensywność maleje (szmer descrescendo). Pod koniec rozkurczu skurcz przedsionków może spowodować krótkotrwały wzrost intensywności szmeru, jak pokazano w dolnym przykładzie na rycinie.
Poprawiony 05/08/13