Hialinowa chrząstka „szklista” posiada wewnętrzny zazębiający się system naprężeń. System ten jest zbudowany jak kanapka, w której warstwy zewnętrzne utrzymują warstwy wewnętrzne pod pewnym napięciem. Taki układ nadaje chrząstce właściwość elastyczności, dzięki czemu po ograniczonym odkształceniu może ona powrócić do pierwotnego kształtu. Jeśli jednak dojdzie do przerwania ciągłości warstwy zewnętrznej, układ ten ulega załamaniu i chrząstka wygina się na przeciwną stronę. Fry (1967, 1968, 1974, 1976) wykazał na ludzkiej chrząstce przegrodowej i stawowej, że chrząstka odchyla się w ten sposób, gdy jest nacinana jednostronnie skalpelem. Następnie ekstrapolował to doświadczalne odkrycie na sferę kliniczną, aby wyjaśnić odchylenie przegrody nosowej. Uważa on, że wielokrotne drobne naruszenia jednej strony zewnętrznej warstwy przegrody powodują odchylenie przegrody. Podważenie tego założenia stanowi podstawę niniejszej pracy. Ludzka chrząstka przegrody nosowej została poddana urazowi i pozostawiona do spontanicznego odchylenia in-vitro. Jeśli teoria Fry’a jest poprawna, to przegroda chrzęstna powinna się odchylać. Tak się nie stało i na podstawie dowodów przedstawionych w niniejszej pracy teoria Fry’a dotycząca patogenezy zbaczania przegrody nosowej została obalona.