Kiedy dzieci są dorosłe i w górę i poza domem, powinieneś czuć głębokie poczucie spełnienia. Po tym wszystkim, wykonałeś swoją pracę jako rodzic. Ale jeśli zamiast tego towarzyszy ci uczucie żalu lub samotności, możesz doświadczać syndromu pustego gniazda. „Syndrom pustego gniazda nie jest zaburzeniem ani diagnozą, ale może być bardzo trudnym okresem przejściowym dla opiekunów” – mówi Anna Hoffman, doktor nauk humanistycznych, licencjonowany psycholog z Thrive Psychology w Kalifornii. „Wielu opiekunów doświadcza poczucia straty, samotności, zmartwienia i smutku, kiedy dorosłe dzieci opuszczają dom.
Z drugiej strony, niektórzy ludzie doświadczają pustego gniazda jako ulgi! Ta faza życia wprowadza również możliwości dla większej wolności osobistej, czasu wolnego i pogłębiania relacji z partnerem, przyjaciółmi lub inną rodziną.” Jeśli twoje dzieci odeszły, a ty jesteś skłócona z samą sobą, oto jak rozpoznać, czy masz do czynienia z syndromem pustego gniazda – i jak przygotować się do przejścia, jeśli jeszcze nie jesteś w tej fazie.
Syndrom Pustego Gniazda może powodować niepokój, głębokie poczucie straty i inne uczucia.
Emocje, które odczuwają rodzice, gdy ich dzieci odchodzą, są bardzo zróżnicowane. Niektórzy rodzice doświadczają przytłaczającego poczucia żalu”, mówi Amy Morin, LCSW, psychoterapeutka i autorka bestsellerowej książki „13 Things Mentally Strong People Don’t Do”. „Nie tylko doświadczą mniejszego kontaktu i interakcji ze swoimi dziećmi, ale mogą również doświadczyć swoistego kryzysu tożsamości. Rodzice, którzy do tej pory identyfikowali się jako 'soccer mom' lub 'stay-at-home dad' mogą nagle zacząć się zastanawiać, kim są i jak pasują do świata. Niektórzy rodzice zgłaszają uczucie niepokoju, ponieważ nie wiedzą, co zrobić ze swoim czasem. Inni zgłaszają uczucie przygnębienia, ponieważ doświadczają poczucia samotności. Dla niektórych jest to także pogodzenie się z własną śmiertelnością. Świadomość, że wychowali swoje dzieci do dorosłości może powodować, że czują się 'starzy'.”
„Zazwyczaj objawy depresji odnoszą się do tego syndromu” – mówi Elizabeth Cohen, Ph.D., psycholog kliniczny w Nowym Jorku. „Płacz dużo, nie spać lub nie jeść tyle, co zwykle. Możesz również zauważyć, że ciągle starasz się dotrzeć do swojego dziecka i upewnić się, że masz z nim kontakt przez cały czas. To może być znak, że nie akceptujesz faktu, że dziecko naprawdę wyjechało, a związek uległ zmianie.”
Syndrom pustego gniazda nie zawsze dotyka rodziny w równym stopniu. „Badania wskazują, że kobiety bardziej niż mężczyźni odczuwają skutki opuszczenia domu przez ich dzieci” – mówi dr Hoffman. „Kobiety są często socjalizowane, by opierać swoją wartość na roli opiekuna i przedkładać potrzeby innych nad swoje własne. Jest również bardziej prawdopodobne, że zmienią ścieżkę kariery lub edukacji, kiedy urodzą się dzieci; w rezultacie, kiedy dzieci opuszczają gniazdo, kobiety mogą doświadczyć głębokiej utraty celu i więzi.”
Również sposób, w jaki to wpłynie na Ciebie, może być różny w zależności od składu Twojej rodziny i Twojej roli w niej. Jeśli jesteś samotnym rodzicem, możesz mieć bardzo silną więź z dzieckiem, a to może powodować głębsze poczucie straty, gdy dziecko opuszcza gniazdo” – mówi Stephanie Sarkis, doktor nauk humanistycznych, terapeutka z Florydy i autorka książki „Gaslighting”. „Możesz również odczuwać ulgę i dumę, że twoje dziecko stało się niezależne – i możesz czuć się winny, że odczuwasz ulgę. Jeśli wychowywaliście swoje dziecko jako para, mogą pojawić się konflikty dotyczące tego, jak każde z was radzi sobie z opuszczeniem domu przez dziecko. Może to być również okres ponownego poznawania się. W niektórych przypadkach, gdy pary mają więcej czasu, aby skupić się na swoim związku, staje się on silniejszy – w niektórych przypadkach zdają sobie sprawę, że ich związek ma już swój bieg i w ich najlepszym interesie jest się rozdzielić.”
Po tym, jak dzieci odejdą, musisz ponownie połączyć się z tym, kim jesteś jako osoba.
Po tym, jak ostatnie dziecko opuści dom, nastąpi okres przejściowy, gdy rodzina znajdzie nową normalność. „Pierwszym krokiem jest odzyskanie kontaktu z samym sobą”, mówi dr Hoffman. „Gdybyś miał zainwestować tyle samo energii w dbanie o siebie, co o swoje własne dziecko, co byś zrobił? Zadaj sobie pytanie: 'Jak mogę zadbać o ciebie emocjonalnie? Fizycznie? Duchowo? Co przyniosłoby ci większe poczucie sensu lub radości? Z kim chciałbyś spędzać czas?”. Nie zdziw się, jeśli odpowiedź na te pytania będzie bardzo trudna! Pamiętaj, że twoja uwaga była często skupiona poza tobą, na twoim dziecku lub dzieciach, przez prawie dwie dekady, a może i dłużej! Zwrócenie tej uwagi z powrotem ku sobie jest nie lada wyzwaniem.”
Trudno też oprzeć się chęci kurczowego trzymania się swojej roli opiekuna. „Niektórzy rodzice doświadczają przytłaczającego poczucia pilności, aby utrzymać rodzicielstwo dziecka, które opuściło dom” – mówi Morin. „Częste telefony, dostarczanie posiłków i umawianie się na spotkania z dorosłym dzieckiem mogą być próbą uniknięcia syndromu pustego gniazda. Mogą też skupić swój niepokój na dzieciach. Mogą się zastanawiać, czy ich dziecko je, śpi i czy dba o siebie.” Może to prowadzić do helikopterowego rodzicielstwa, które ostatecznie zahamuje zdolność młodego dorosłego do samodzielnego rozwiązywania problemów.
„Ważne jest, aby uznać, że twoja rola w życiu dziecka się zmienia” – dodaje dr Sarkis. „Zawsze będziesz mamą lub tatą, ale twoje dziecko może cię teraz potrzebować w inny sposób”.
Aby przygotować się na puste gniazdo, znajdź przyjemność w rzeczach innych niż rodzicielstwo.
To powinno zacząć się na długo przed opuszczeniem domu przez dzieci, najlepiej przez cały okres wychowywania dziecka. „Rodzice, którzy mają równowagę w swoim życiu i są zadowoleni w innych dziedzinach życia, będą mieli łatwiejszy czas z pustym gniazdem” – mówi Christina Jones, LCSW, psychoterapeuta z Chicago. „Oznacza to również spędzanie dobrej jakości czasu z naszymi dziećmi przez wszystkie lata poprzedzające opuszczenie przez nie gniazda. Często „syndrom” jest zaostrzany przez poczucie winy, że nie spędzaliśmy wystarczająco dużo czasu z naszymi dziećmi, kiedy były młodsze, więc chcemy, aby te lata wróciły.”
Kilka innych sposobów na pokonanie syndromu pustego gniazda:
- Ustal częstotliwość i sposób kontaktu z dziećmi przed ich wyjazdem. „Możesz zacząć pisać do nich SMS-y co wieczór, aby nawiązać miłosne połączenie” – mówi dr Cohen. „Jest to dobra praktyka do zrobienia, gdy wyjadą, ale dobrze jest ćwiczyć również przed”
- Strukturuj swoje dni. „Zaplanuj każdą godzinę swojego dnia, w tym czas wolny” – radzi dr Sarkis. To uchroni cię przed poczuciem braku celu.
- Podejmij się samodzielnego zadania. Jones sugeruje zapisanie się do nowej klasy (lub nawet powrót na nowy stopień naukowy), podjęcie planu fitness lub zaplanowanie wakacji. Teraz jest czas, aby wypróbować nowe hobby, a nawet hobby na boku, które pozwala zarabiać pieniądze.
- Nawiąż kontakt z innymi. Podobnie jak w przypadku dołączenia do grupy nowych rodziców, gdy dzieci są małe, pomocne jest przebywanie w otoczeniu innych pustych gniazdowników, którzy mogą potwierdzić to, przez co przechodzisz. A jeśli masz partnera, fajnie jest znów chodzić na randki i nawiązywać kontakty jako para.
- Rób małe kroki. Nie musisz stać się nową osobą w ciągu jednej nocy. „Zacznij od wyznaczenia małych, łatwych do osiągnięcia celów, aż nowe nawyki zaczną się tworzyć, zajmując miejsce rutynowych czynności, które koncentrowały się na opiece nad dzieckiem” – mówi dr Hoffman.
Pamiętaj, „Dzieci muszą odejść i rosnąć”, mówi dr Cohen. „Od momentu narodzin uczą się, jak oddzielić się od nas. To tylko kolejna zmiana w życiu. Obejmij ją, a poczujesz się wolna.”
Aby uzyskać niezapomniane wiadomości, porady ekspertów w dziedzinie urody, genialne rozwiązania dla domu, pyszne przepisy i wiele innych, zapisz się na biuletyn Good Housekeeping.
Zapisz się teraz