Cel: Niewiele wiadomo na temat fundamentalnej struktury psychopatologii rdzeniowych zaburzeń osobowości w populacji ogólnej. W obecnym badaniu zastosowano konfirmacyjną analizę czynnikową do oceny konkurencyjnych modeli wzorców diagnoz zaburzeń osobowości w reprezentatywnej próbie krajowej.
Metoda: DSM-IV i alternatywne modele struktury psychopatologii zaburzeń osobowości zostały ocenione przy użyciu danych z National Epidemiologic Survey on Alcohol and Related Conditions przeprowadzonych w latach 2001-2002 (N = 43 093). Testowano również reprezentacje wymiarowe i kategorialne struktury zaburzeń osobowości DSM-IV. Wywiady bezpośrednie przeprowadzono w Stanach Zjednoczonych. Uczestnikami byli respondenci środowiskowi w wieku 18 lat i starsi. Diagnozy i punktacja wymiarowa dotyczyły antyspołecznych, unikających, zależnych, histrionicznych, obsesyjno-kompulsywnych, paranoicznych i schizoidalnych zaburzeń osobowości.
Wyniki: Wiele wskaźników goodness-of-fit dostarczyło wsparcia dla opartego na DSM-IV hierarchicznego modelu zaburzeń osobowości. W modelu tym poszczególne zaburzenia osobowości były postrzegane jako należące do 1 z 3 ukrytych czynników lub klastrów (A, B lub C). We wszystkich modelach dopuszczono, że poszczególne zaburzenia osobowości mogą być wskaźnikiem tylko dla jednego utajonego skupiska, a błędy nie mogły korelować ze sobą. Z kolei te 3 klastry były postrzegane jako składające się na pojedynczy „czynnik zaburzenia osobowości Axis II” wyższego rzędu. Model DSM-IV był w dużej mierze niezmienny w zależności od płci, współzachorowalności na Osi I oraz statusu osoby poszukującej leczenia. Oparta na wymiarach forma oceny zaburzeń osobowości DSM-IV dała doskonałe wskaźniki dobroci dopasowania i niskie wartości kryterium informacyjnego Akaike (które wskazują na lepiej dopasowane modele).
Wnioski: Wyniki tej konfirmacyjnej analizy czynnikowej w dużym, reprezentatywnym dla kraju badaniu zdrowia psychicznego wspierały hierarchiczną organizację DSM-IV dla zaburzeń osobowości z osi II. Model ten był znacząco lepszy niż realne alternatywne modele psychopatologii osobowości z osi II. Istniały również dowody sugerujące, że model ten mógłby uzyskać jeszcze silniejsze wsparcie, gdyby przyjęto opartą na wymiarach formę oceny diagnostycznej w miejsce dychotomicznej formy oceny (obecność/nieobecność) zaburzeń osobowości, stosowanej obecnie w DSM-IV.