Historia – Incydent w Wounded Knee
Incydent rozpoczął się w lutym 1973 r. i stanowił najdłuższe zamieszki cywilne w historii Służby Marszałkowskiej.
Miasteczko Wounded Knee w Południowej Dakocie zostało zajęte 27 lutego 1973 roku przez zwolenników American IndianMovement (AIM), którzy przez 71 dni prowadzili okupację tego obszaru. W odpowiedzi na ten incydent ochotnicy Służby Marszałkowskiej ze wszystkich szczebli służby zgłosili się, aby pomóc w rozwiązaniu problemu. U.S. Marshals, Główni Zastępcy, Zastępcy i personel pomocniczy byli gotowi do poświęceń wymaganych do przyłączenia się do tej historycznej operacji.
Na jej zakończenie, U.S. Marshal Lloyd Grimm (Dystrykt Nebraska) będzie leżał ciężko ranny, podobnie jak agent FBI. Niestety zginęło również dwóch Indian. Narażenie na osobiste niebezpieczeństwo, ekstremalne warunki pogodowe, przedłużające się godziny służby i nieobecność w domu to tylko niektóre z wielu frustracji, z jakimi ludzie ze Służby Marszałkowskiej musieli się zmierzyć w WoundedKnee.
Deputowani U.S. Marshals w następstwie 71-dniowej okupacji prowadzonej przez AIM Movement
8 maja 1973 roku, konfrontacja w Wounded Knee zakończyła się po dziesięciu tygodniach działań paramilitarnych i negocjacji. W tym dniu, okupanci Wounded Knee złożyli broń, a U.S. Marshals Service przejęło kontrolę nad miastem.
Gdy operacja w Wounded Knee została zainicjowana, weszła w zakres działań Special Operations Group (SOG), która została utworzona zaledwie dwa lata wcześniej. SOG jest wysoce wyszkoloną, zmotywowaną grupą ochotników, którzy mogą zapewnić samopodtrzymującą się mobilną siłę szybkiego reagowania, zdolną do federalnej odpowiedzi na zamieszki lub rozruchy, gdzie interwencja wojskowa jest niewłaściwa. Od czasu Wounded Knee, SOG odpowiedział na liczne wezwania Prokuratora Generalnego i Sądu Federalnego.
Przez dwa i pół miesiąca na początku 1973 roku, sieci, serwisy informacyjne i media drukowane opublikowały setki artykułów przybliżających amerykańskiej opinii publicznej sytuację w Wounded Knee. Dla Służby Marszałkowskiej Stanów Zjednoczonych było to zdecydowanie wyostrzenie umiejętności i doświadczenia w zakresie dowodzenia, kontroli, administracji, logistyki i operacji, i to właśnie w tych dziedzinach Służba uzyskała największe korzyści. Pomysłowość, poświęcenie i bohaterskie czyny były powszechne w tych dniach 1973 roku.
Typowe były działania Inspektora Wayne McMurtray, Południowy Okręg Mississippi, który był jednym z dwóch Zastępców Dowódcy Grupy Operacji Specjalnych i uczestniczył w wielu operacjach SOG.Jednakże, w czasie tej operacji w WoundedKnee uczestniczył tylko w kilku poprzednich misjach SOG. Od początku operacji w Wounded Knee, McMurtray został przydzielony jako Dowódca Jednostki Specjalnej, którego obowiązkiem było tłumienie ciężkiego ostrzału blokad drogowych Marshals, które otaczały uzbrojonych dysydentów AIM okupujących nieszczęsną wioskę.
Podczas pierwszego dnia tej operacji przy blokadach drogowych sześciu agentów FBI zostało zaatakowanych i przygwożdżonych. McMurtray i zastępca Jim Propotnick (późniejszy główny zastępca szeryfa USA, Dystrykt Hawaje) otrzymali rozkaz odparcia ataku przy pomocy transportera opancerzonego. McMurtray i Propotnick dotarli do blokady akurat w momencie, gdy grupa dysydentów zamierzała ją sforsować. Jednak dzięki temu, że Propotnick prowadził samochód, a McMurtray znajdował się na szczycie transportera opancerzonego, udało im się skutecznie odeprzeć atak.
Podczas innego zdarzenia, w zimne, wietrzne popołudnie pod koniec lutego, jedna z blokad drogowych Urzędu Marszałkowskiego została zablokowana przez ciężki ostrzał z broni palnej z wnętrza wioski. McMurtray wysunął się do przodu i próbował stłumić ogień z odsłoniętego zbocza wzgórza. Kiedy dysydenci zorientowali się, że otrzymują celny ogień z pozycji McMurtray’a, przenieśli swój ogień i przygwoździli Wayne’a do ziemi. Wkrótce potem został zaskoczony przez dyrektora Williama Halla, który wspierał go z lewej strony skutecznym ogniem z broni snajperskiej. Dzięki dodatkowej pomocy Jesse’ego Gridera z Kwatery Głównej, który zajmował się amunicją, wkrótce uzyskali przewagę ogniową. Innym razem McMurtray skierował się do blokady drogowej USMS, która została przygwożdżona ogniem snajpera o nieustalonej pozycji. Wayne przesunął się na odsłoniętą pozycję, aby odpowiedzieć ogniem i ustalić położenie snajpera, co szybko się udało. Podczas tej wymiany ognia odłamki pocisków trafiły Wayne’a w twarz, powodując silne krwawienie. Bohaterskie działania Wayne’a odsłoniły pozycję snajpera i po wezwaniu helikoptera, snajperzy zostali zlikwidowani przy pomocy granatów gazowych i karabinów automatycznych.
McMurtray pamięta również zimne, długie i ciemne noce w Wounded Knee, kiedy dysydenci używali samochodu z podwójnymi reflektorami (przez naszych ludzi nazywanego „Spotlight”), aby nękać blokady drogowe U.S. Marshals. Po otrzymaniu pozwolenia od Dowódcy SOG, aby położyć kres temu nękaniu, McMurtray wyszedł w nocy na wysuniętą pozycję w pobliżu drogi, która była uczęszczana przez „Spotlight”. Dzięki pomysłowym działaniom udało mu się wyłączyć reflektory, a samochód został natychmiast porzucony przez dysydentów.
Działania Wayne’a były typowe dla bohaterstwa i wyobraźni wykazanej przez personel USMS w Wounded Knee.