Uderzenie (15 miesięczne)
Szczegóły Kategoria Rodzica: Porady rodzicielskie Kategoria: Zachowanie i Dyscyplina
Porada, co zrobić z zachowaniem polegającym na biciu i łapaniu.
Członek PSP pisze do grupy z prośbą o poradę:
„Potrzebuję porady, jak poradzić sobie z ostatnio pojawiającym się problemem. Moja córka, w ciągu ostatnich kilku tygodni, zaczęła brutalnie uderzać łapą w moją twarz, kiedy ją podnoszę/siedzę twarzą w twarz – robi to tylko mi i opiekunce – nie mojemu mężowi. Jest jasne, że robi to z podekscytowania, a czasem jako zabawne rzeczy, ale nie jest delikatny, i w międzyczasie udało się poważnie zadrapać moją rogówkę (wysyłając mnie do okulisty na dzień), a opiekunka i ja mamy mnóstwo innych małych zadrapań na naszej twarzy, nawet z krótkimi paznokciami. ow.
W zakresie innych rzeczy dzieje się w tej chwili, zaczyna przechodzić z 2 drzemki do 1, i myślimy, że jej zęby trzonowe są coming in.
Rozumie „delikatny” z kotów, które zna, i pieści je miękko, gdy przypominamy jej, ale nie możemy dostać to przetłumaczyć do nas – próbowałem mówiąc „nie bić” i umieścić ją w dół, ale to zwykle tylko sprawia, że zdezorientowany, i prowadzi do płaczu. Próbowałam też ją ignorować, ale ona nie robi tego dla uwagi, więc to też jej nie powstrzymuje. Martwię się, że jeśli za bardzo się z nami podrośnie, to *zmieni się* w bardziej agresywną osobę zwracającą na siebie uwagę, ale w międzyczasie wolałabym zachować moje rogówki nienaruszone…”
Członek PSP odpowiada:
„Yup – mieliśmy ten sam problem z naszą teraz 3-letnią. Musisz natychmiast powiedzieć bardzo CALMLY „nie bić” i położyć ją na ziemi, gdy cię uderzy i odejść od niej. Tak, ona będzie płakać. Przestanie. Nie wydaje mi się, żeby była zdezorientowana – jest po prostu zła, że ją odkładasz. Odejdź od niej – niech wie, że takie zachowanie nigdzie jej z tobą nie zaprowadzi. Twoja niania musi zrobić dokładnie to samo. It won’t take very long for your smart girl to catch on.”
„My understanding of this issue, which happened/is happening with both of my daughters, is that is has something to do with toddlers beginning to understand limits. Myślę, że powinno się powiedzieć „nie” stanowczo, w kółko i w kółko, może odsuwając ręce od twarzy. To bierze FOREVER dla tego by naprawdę pracować, ale teoria idzie , że oni potrzebują/chcą granic, tyle co oni również cieszą się jakikolwiek niegrzeczny aktywność. Czasami mówię mojej córce (teraz ma 20 miesięcy), że ją położę, jeśli zrobi to jeszcze raz. Ona niezmiennie robi to ponownie, kładę ją, ona płacze żałośnie. Podnoszę ją, a ona często znowu mnie łapie za pazury i powtarzamy od pierwszego kroku. Chodzi mi o to, że to co polecam nie jest szczególnie skuteczne na krótką metę, ale myślę, że jest to część DŁUGIEGO procesu cywilizowania bestii. Jeśli to jakieś pocieszenie, to minęło już sporo czasu odkąd mój 4,5 letni brzdąc wyciągnął coś takiego, więc wiem, że to się skończyło w pewnym momencie dawno temu….”
„Przeczytałam Twój post z zainteresowaniem, bo też mam prawie 15 miesięcznego brzdąca i mogę sobie wyobrazić, że dzieje się to samo. O ile nie drapie nas, o tyle upiera się, żeby pomagać w wycieraniu stołu gąbką, a potem wkłada brudną gąbkę do buzi. Nieważne ile razy mówimy „nie”, ona kontynuuje, a kiedy zabieramy jej gąbkę, szlocha. Dziś wieczorem pozwoliłam jej się wypłakać. Trzymałam się blisko niej i powtarzałam: „Wiem, że bardzo chcesz gąbkę i przykro mi, że jesteś taka rozczarowana, ale nie możesz włożyć brudnej gąbki do buzi, więc musiałam włożyć ją do zlewu”. Myślę, że to jest w porządku dla naszych dzieci, aby płakać tak długo, jak nie są one porzucone, kiedy to robią. Lepiej jest dla niej czuć swoje uczucia i mieć je potwierdzone i ostatecznie liczę na to, że nauczy się nie wkładać gąbki do ust! Używamy tego samego podejścia z naszym 6-letnim synem – pozwalamy mu wyrazić swoje rozczarowanie, staramy się pokazać, że rozumiemy, a potem zazwyczaj jesteśmy w stanie iść dalej.”
„Ignorowanie zadziałało dla nas. Ona nie zrozumie długiego wyjaśnienia, ale jeśli powiesz „nie!” i odwrócisz się do niej plecami, dostanie wiadomość. Jest to całkowicie normalne zachowanie w tym wieku, więc proszę się tym nie przejmować, ale dla własnego zdrowia trzeba to zdusić w zarodku. Dzieci często robią rzeczy ze swoimi matkami, których nie robią ze swoimi ojcami, po prostu dlatego, że ojcowie niekoniecznie myślą tak dużo o swoich reakcjach (tak, generalizuję). Mam nadzieję, że to pomoże.”
„Agresja maluchów jest normalna. Dorośli często wariują, ale maluchy, które nie potrafią mówić lub mają bardzo mało słów, nie mają wielu sposobów na wyrażenie siebie. Niektórzy rodzice próbują uczyć swoje dzieci języka migowego, aby pomóc im w komunikacji bez uciekania się do agresji. Twoje dziecko może bić z powodu frustracji, zmęczenia, defensywy, głodu lub po prostu dlatego, że chce zwrócić na siebie uwagę. Możesz z nią o tym porozmawiać i wyjaśnić, że bicie ludzi lub zwierząt jest niedopuszczalne (odbyłam mnóstwo takich rozmów z moim synem). Rzecz w tym, że w wieku 15 miesięcy, maluchy nie są poznawczo zdolne do kontrolowania swoich impulsów, więc nie frustruj się, jeśli ona nadal będzie uderzać przez jakiś czas. Nie wydaje mi się, żeby bardziej intensywna dyscyplina, taka jak „time out”, działała na dzieci poniżej 2 roku życia – one tego nie rozumieją, czują się po prostu porzucone, a wtedy ich zachowanie się pogarsza.”
„Moja córka robiła dokładnie to samo w tym wieku. Doszło do tego, że żyłam w strachu przed zmianą jej pieluchy, ponieważ była „bezradna” przy stole do przewijania – lol! To, co w końcu dla nas zadziałało, to równoczesne mówienie spokojnie, ale stanowczo: „Nie bij”, szybkie chwytanie za obrażające się ręce/nadgarstki i przekierowywanie/rozpraszanie poprzez klaskanie (i w ten sposób nakłanianie jej do klaskania) lub umieszczanie czegoś poręcznego w jej rękach. Wydawało się, że problem zniknął niemal natychmiast. Myślimy też, że z tego wyrosła. Życzę powodzenia!”