Kontekst
Pod koniec XIX wieku Wielka Brytania rozszerzyła swoje wpływy na Afrykę Wschodnią, a w szczególności na Zanzibar. Podczas gdy Sayyid Saʿīd ibn Sulṭān rozszerzył regionalne gospodarstwa Zanzibaru i globalne znaczenie handlowe w pierwszej połowie wieku, jego następca Barghash został zmuszony do ugięcia się przed europejskimi potęgami i podziału swoich ziem pomiędzy Brytyjczyków i Niemców; późniejsi sułtanowie poszli w jego ślady. Do roku 1890 Wielka Brytania przekonała sułtanat, by scedował swoje terytoria kontynentalne na rzecz Niemiec, pozwalając jednocześnie, by sama wyspa stała się protektoratem Imperium Brytyjskiego. Wielka Brytania zgodziła się zachować sułtanat jako instytucję, ale podkreśliła, że władza sułtana jest nominalna.
Po objęciu protektoratu nad Zanzibarem Wielka Brytania nakreśliła dwa kluczowe cele polityczne: zniesienie niewolnictwa i przywrócenie silnej gospodarki kupieckiej na wyspie. Polityka gospodarcza konsula generalnego Geralda Portala rozgniewała kupców Zanzibari, ale bardziej rozgniewała ich polityka dotycząca niewolnictwa, które stało się integralną częścią ich sposobu życia, gdy plantacje przypraw zyskały na wartości w XIX wieku. Sayyid Ali ibn Saʿīd opierał się dyrektywom Wielkiej Brytanii aż do swojej śmierci w 1893 r., a kiedy nadszedł czas wyboru jego następcy, Wielka Brytania wyraziła oczekiwanie, że następny sułtan będzie bardziej uległy wobec władzy cesarskiej. Spośród kilku pretendentów do tronu, Brytyjczycy poparli Ḥamada ibn Thuwayna. W odpowiedzi jednak pałac zajął wyzywający książę Khālid ibn Barghash, który swoje roszczenia opierał na tym, że jest jedynym synem zmarłego Barghasha i że po jego śmierci został zignorowany, mimo że zanzibarskie prawo spadkowe nie czyniło tytułu sułtana dziedzicznym. Brytyjskie władze były w stanie przekonać Khālida do ustąpienia, czyniąc Ḥamada niekwestionowanym sułtanem.
Ale Sayyid Ḥamad początkowo był uległym, do 1896 roku narastała w nim niechęć do protektora Zanzibaru, posuwając się do stworzenia 1000-osobowych sił wojskowych lojalnych tylko sułtanowi. Ḥamad zmarł 25 sierpnia tego samego roku, wywołując kolejną walkę o sukcesję. Starszy dyplomata Arthur Hardinge chciał, aby tron objął Ḥamud ibn Moḥammed, podejrzewając, że będzie on podatnym na wpływy sułtanem, który nie będzie sprzeciwiał się zniesieniu niewolnictwa. Przekazano to Basilowi Cave’owi, zastępcy Hardinge’a. Po śmierci zarówno Barghasha, jak i Alego, Khālid nie dał się jednak zlekceważyć po raz trzeci. Ogłosił się sułtanem Zanzibaru i zajął pałac oraz jego harem.