W erze 'Hitting Bombs' (patrz konto twitterowe Phila Micklesona), wysocy golfiści z długimi dźwigniami mają naturalną przewagę, jeśli chodzi o driving distance.
Take Dustin Johnson dla przykładu. DJ stoi na 6’4 i od dawna jest jednym z najbardziej płodnych kierowców piłki golfowej. Posiada rekord najdłuższego drive’u w tourze od 2010 roku – zjadając 463 jardy na siódmym dołku w TPC Boston w swojej finałowej rundzie w 2011 roku.
Jak na razie, mistrz US Open z 2016 roku zajmuje czwarte miejsce w odległości prowadzenia piłki na PGA Tour w 2019 roku.
Ciekawe jest jednak to, że podczas gdy siedmiu z dziesięciu najlepszych golfistów w tej metryce stoi na 1,90 m lub wyższym, dwóch najlepszych – Cameron Champ i Rory McIlroy są średniego wzrostu.
Champ, który zanotował swoje drugie zwycięstwo PGA Tour w Safeway Open we wrześniu 2019 r., ma średnią nieco mniejszą niż 318 jardów na tote, z McIlroyem cztery jardy wstecz przy 313,5.
Wyndham Clark uzupełnia trio krótszych graczy (według dzisiejszych standardów) dominujących w pierwszej piątce w tej kategorii, ważąc w 311 jardów.
Ten jest dla ciebie, Pops! Niesamowity tydzień, który będę pamiętał do końca życia! Dziękuję zespołowi @safewayopen, wszystkim wolontariuszom i fanom za sprawienie, że był to tak wyjątkowy tydzień. pic.twitter.com/nHVmZ7evx6
– Cameron Champ (@Cameron__Champ) September 30, 2019
Gdy weźmie się pod uwagę, że Jack Nicklaus i Tiger Woods sami są tylko średniego wzrostu, z pewnością mogłoby się wydawać, że wyższy golfista niekoniecznie musi mieć ogromną przewagę nad polem.
W rzeczywistości, taki był sukces niektórych z najkrótszych graczy, którzy uświetnili grę, że jest mnóstwo wzorów do naśladowania dla golfistów o niższym wzroście.
Oto spojrzenie na pięciu z bardziej malutkich golfistów, którzy grali zawodowo.
Tadd Fujikawa (5’1)
16 lat, 5′ 1″
Legenda Tadd Fujikawa making the cut at the ’07 @SonyOpenHawaii will live on forever. pic.twitter.com/3aXSJFXQOA– Skratch (@Skratch) January 11, 2019
Najkrótszy golfista na naszej liście, Fujikawa mierzy zaledwie 5’1.
Amerykanin urodził się jako trzymiesięczny wcześniak, ważąc zaledwie 1 funt i 15 uncji, a lekarze dawali mu 50-50 szans na przeżycie.
Jednakże kontynuował wspaniałą karierę amatorską.
W 2006 roku Fujikawa zakwalifikował się do US Open w Winged Foot jako 15-letni amator po zwycięstwie w kwalifikacjach na Hawajach – tym samym stając się najmłodszym golfistą w historii, który zakwalifikował się do turnieju.
Mimo, że zabrakło mu dziewięciu uderzeń, w następnym roku po raz pierwszy wystąpił w PGA Tour podczas Sony Open 2007 na Hawajach. Mając zaledwie 16 lat i 4 dni, był wówczas drugim najmłodszym graczem, któremu udało się dokonać tego wyczynu.
Fujikawa zakończył ten występ zwycięstwem w Hawaii Pearl Open – najbardziej lukratywnym lokalnym turnieju na Hawajach – stając się pierwszym amatorem od 1992 roku, który wygrał ten turniej.
Fujikawa ostatnio trafił na pierwsze strony gazet w 2018 roku, ponieważ stał się pierwszym otwartym zawodowym gejem grającym w golfa.
„Tak naprawdę nie musiałem tego robić”, powiedział, „ale wiem z własnego doświadczenia, jak bardzo pomogło mi to, gdy zobaczyłem inne historie podobne do mojej… jak świadomość, że nie jestem sam, dała mi dużo nadziei.”
Obecnie mieszkający w Georgii, Fujikawa jest członkiem Brunswick Country Club. Życie w tak konserwatywnym stanie bez wątpienia wiąże się z trudnościami dla publicznie homoseksualnego mężczyzny, a on sam skomentował fakt, że wielu mieszkańców jest mniej akceptujących.
Opisał, że decyzja o ujawnieniu się była „przerażająca”, ale ostatecznie reakcja – zwłaszcza na trasie – była zachęcająca, a jego koledzy zawodowcy bardzo go wspierali.
Z pewnością niewielka postura Fujikawy – i jego sukces w tak młodym wieku – jest dowodem na to, że wszystkie typy ciała mogą osiągać wielkie sukcesy na trasie.
Brian Harman (5’7)
Kolejny mieszkaniec Georgii, Harman stoi na wysokości 5’7.
Lewy obrońca cieszył się dobrym początkiem sezonu 2020 PGA Tour, zdobywając trzecie miejsce w turnieju Greenbrier i czternaste w Sanderson Farms Championship.
Harman znalazł się w wyjątkowej sytuacji podczas Players Championship 2012, gdzie był pierwszym zastępcą. Po tym, jak D.A. Points wycofał się na kilka minut przed swoim tee time, Harman spóźnił się, aby dołączyć do Carla Petterssona i Roberta Garrigusa w grupie, ponieważ oni już rozpoczęli tee off. Oficjele turnieju pozwolili Harmanowi na samotny tee off w jego pierwszej rundzie – zrobiłby cut i skończyłby T51.
W innej niezwykłej rundzie w 2015 roku, Harman stał się trzecim graczem w historii PGA Tour, który nagrał dwa asy w tej samej rundzie. Po wbiciu jednego na trzecim, Harman uderzył kijem ratunkowym w 14. w Plainfield Country Club, tylko po to, by zobaczyć, jak piłka ponownie znika.
Najlepszy jak dotąd majorowy finisz Harmana nastąpił podczas 2017 U.S. Open na Erin Hills, gdzie zajął drugie miejsce obok Hideki Matsuyamy. Turniej ten był miejscem pierwszego zwycięstwa Brooksa Koepki, który ostatecznie wygrał o cztery uderzenia, a jego wynik 16-under par zrównał się z wynikiem Rory’ego McIlroya z 2011 roku jako najniższy wynik na tych mistrzostwach.
Ian Woosnam (5’4)
Wprowadzony do World Golf Hall of Fame w 2017 roku, 'Wee Welshman' cieszył się bardzo udaną karierą.
Nieco ironicznie, Woosnam jest wymieniany wśród tak zwanej generacji „Wielkiej Piątki” europejskich golfistów, którzy wszyscy urodzili się w ciągu dwunastu miesięcy od siebie. Seve Ballesteros, Nick Faldo, Bernhard Langer, Sandy Lyle i Woosnam zdobyli tytuły mistrzowskie i ostatecznie wprowadzili Europę na nowy poziom konkurencyjności w Ryder Cup.
Członek ośmiu kolejnych drużyn Ryder Cup od 1983 do 1997, Woosnam zgromadził rekord 14 zwycięstw, 12 porażek i 5 połówek w swoich 31 meczach. Co ciekawe, rekord ten osiągnął nie wygrywając nigdy meczu singlowego w tym okresie. Później poprowadził europejską drużynę w 2006 roku do zwycięstwa 18½-9½ w K-Club w Irlandii.
Uznawany za silnego gracza, pomimo swojej postury, Woosnam zadebiutował w European Tour w 1979 roku – wtedy jeździł po kontynencie w samochodzie kempingowym i żył na diecie z pieczonej fasoli, aby zaoszczędzić pieniądze.
W 1991 roku, Woosnam przebił się na szczyt Oficjalnego Światowego Rankingu Golfowego i wygrał Masters, naśladując kolegów Brytyjczyków Lyle’a i Faldo. W rezultacie stał się pierwszą osobą reprezentującą Walię, która wygrała główne mistrzostwa.
Długowieczność Woosnama jako konkurencyjnej siły w grze jest przykładem faktu, że wygrał World Match Play Championship w trzech różnych dekadach, w 1987, 1990 i 2001 (gdzie stał się najstarszym graczem, aby to zrobić).
Gene Sarazen (5’5)
49 lat po swoim debiucie w Open, i w wieku 71 lat, Gene Sarazen zrobił ten niesamowity hole in one w Royal Troon ⛳️ pic.twitter.com/888ddyR1Og
– The Open (@TheOpen) February 27, 2019
Siedmiokrotny zwycięzca mistrzostw majorowych Sarazen jest jednym z zaledwie pięciu graczy, którzy wygrali każdy z czterech majorów i tym samym skompletowali Wielkiego Szlema kariery. Jest jednym z czterech Amerykanów w tym szacownym gronie, do którego należą Ben Hogan, Jack Nicklaus i Tiger Woods. Inny krótszy gracz, Gary Player z RPA, uzupełnia ten kwartet gwiazd.
Sarazen twierdzi, że wynalazł nowoczesny sand wedge, który zadebiutował w profesjonalnej grze po raz pierwszy podczas The Open Championship w Prince’s Golf Club w 1932 roku – turnieju, który wygrał.
Nie ma jednak pewności, że Sarazen mógł widzieć podobny kij do gry w piasek, który został opatentowany w 1928 roku przez Edwina Kerra McClaina. Co więcej, rywal Sarazena, Bobby Jones, już wcześniej używał piaskowego kija z wklęsłym czołem – choć ten projekt został później zakazany z powodu dwukrotnego kontaktu z piłką podczas zamachu.
Sarazen wygrał trzy PGA Championships, dwa US Opens i jedno jedyne Open Championship w latach 1922-1933.
Jego siódme i ostatnie zwycięstwo w turnieju Masters w 1935 roku, gdzie Sarazen uderzył „strzał słyszany na całym świecie”. Uderzył łyżką (podobną do współczesnej Four Wood) 235 jardów do dołka na 15-tym par-piątym polu w Augusta, by zdobyć tytuł albatrosa.
Wciąż uważany za jedno z najsłynniejszych strzałów w historii golfa, to uderzenie albatrosa dało Sarazenowi prowadzenie w ostatniej rundzie, a on sam pokonał Craiga Wooda w 36-dołkowym playoffie o pięć uderzeń.
W 1955 roku, aby uczcić dwudziestą rocznicę tego decydującego o losach turnieju strzału, most znajdujący się na lewo od 15. greenu został nazwany Mostem Sarazena.
Gary Player (5’6)
Podobnie jak Sarazen, Player osiągnął Wielki Szlem Kariery, wygrywając dziewięć głównych turniejów na głównej trasie (i kolejne dziewięć na Champions Tour). W momencie osiągnięcia Wielkiego Szlema kariery, Player był najmłodszym graczem, który tego dokonał w wieku 29 lat, ale ten wyczyn został przebity przez Nicklausa (w wieku 26 lat), a następnie Woodsa (24 lata).
Określany jako 'Czarny Rycerz' lub 'Mr. Fitness', Południowoafrykańczyk jest znanym architektem pól golfowych z ponad 400 projektami na pięciu kontynentach na całym świecie.
Z jego dziewięciu głównych mistrzostw, Player ma trzy zielone kurtki, dwa Claret Jugs, dwa PGA Championships i jeden US Open. W swoim ostatnim ważnym zwycięstwie – Masters 1978 – Player pokonał 54-dołkowy deficyt siedmiu uderzeń, aby wygrać o jedno uderzenie.
Player ma szczególne przywiązanie do Masters, gdzie grał po raz 52. i ostatni w 2009 roku. Był ostatnim z Wielkiej Trójki (obok Nicklausa i Arnolda Palmera), który wycofał się z turnieju i nadal jest honorowym starterem w Augusta obok Złotego Niedźwiedzia.
W 2000 roku został uznany w swojej ojczyźnie za „Sportowca stulecia”.
Player został uznany za „Sportowca stulecia”.