Heading

Czasami ludzie będą fałszować lub wywoływać fizyczne lub psychiczne problemy zdrowotne dla współczucia i uwagi. Jest to poważne zaburzenie zdrowia psychicznego znane jako zaburzenie faktyczne, a ludzie z tym zaburzeniem często zadają sobie wiele trudu, aby zwrócić na siebie uwagę innych. Mogą oni udawać, że są chorzy, manipulować testami medycznymi lub wywoływać chorobę u siebie, lub mogą spowodować tę szkodę u innej wrażliwej osoby, takiej jak dziecko, niepełnosprawny krewny lub starszy dorosły.

Zaburzenie fikcyjne było wcześniej określane jako zespół Munchausena (i zespół Munchausena przez pełnomocnika), ale specjaliści zdrowia psychicznego nie używają już tej nazwy podczas diagnozowania osób z tym problemem. Diagnozowanie i leczenie zaburzeń fikcyjnych może być trudne, ponieważ osoby z tym zaburzeniem często zaprzeczają, że je mają i często nie są w pełni świadome, dlaczego fałszują objawy lub wywołują chorobę u siebie lub innych.

Powszechność i przyczyny

Ponieważ osoby z zaburzeniami fikcyjnymi zamierzają oszukiwać, zazwyczaj zaprzeczają, że mają problem ze zdrowiem psychicznym. Dlatego naukowcom trudno jest oszacować, jak powszechny jest ten stan. The Cleveland Clinic donosi, że około 1% osób przyjmowanych do szpitali ma zaburzenie faktograficzne, ale może to być niski szacunek.

W przeglądzie literatury fachowej z 2016 r. opublikowanym w General Hospital Psychiatry, badacze stwierdzili, że około dwie trzecie pacjentów z zaburzeniem faktograficznym stanowiły kobiety, ze średnią wieku 34 lat. Około 42% tych pacjentów miało depresję w uzupełnieniu do zaburzeń fikcyjnych, a prawie 60% preferowało samoistne wywoływanie obrażeń zamiast ich udawania lub kłamania na temat choroby.

Badacze nie znają dokładnej przyczyny zaburzeń fikcyjnych. Uważają, że wiele czynników może zwiększyć ryzyko, w tym:

• maltretowanie lub zaniedbanie w dzieciństwie
• historia chorób w rodzinie
• choroba przewlekła w dzieciństwie
• inna trauma
• dysfunkcja rodziny
• izolacja społeczna

.

• doświadczenie zawodowe w opiece zdrowotnej
• zaburzenia osobowości

Objawy zaburzeń fikcyjnych

Są dwie kategorie objawów zaburzeń fikcyjnych: te nałożone na siebie i te nałożone na innych.

Zaburzenia fikcyjne narzucone sobie

Osoby z tym typem zaburzeń fikcyjnych będą udawać problemy fizyczne lub psychologiczne u siebie, lub mogą same wywołać uraz lub chorobę. Będą przedstawiać się innym jako osoby chore lub ranne i będą kontynuować to oszustwo, nawet jeśli nie otrzymają żadnej zewnętrznej nagrody.

Zaburzenie fikcyjne narzucone innej osobie

Osoby z tym typem zaburzenia fikcyjnego będą udawać problemy fizyczne lub psychologiczne u innej osoby, zwykle kogoś, kto jest wrażliwy i pod ich opieką (np. dziecko lub starszy krewny). Mogą one powodować pojawienie się objawów u tej osoby i mogą powodować duże szkody fizyczne i emocjonalne.

Inne powszechne oznaki zaburzeń fikcyjnych mogą obejmować:

• skomplikowaną i zagmatwaną historię medyczną
• dziwne objawy, które często się zmieniają
• objawy, które nie reagują na typowe leczenie
• chęć do przeprowadzania testów medycznych, procedur i operacji
• rozległą znajomość terminologii medycznej i szpitali
• dowody licznych operacji lub zabiegów (tj.e. blizny)
• brak objawów, gdy pacjent nie jest obserwowany
• tamowanie wyników badań
• zapobieganie wyleczeniu urazu
• skakanie ze szpitala do szpitala
• rozwijanie dodatkowych objawów, gdy ma być wypisaniu
• odmowa wykonania oceny psychologicznej

Osoby, które narzucają innym zaburzenie fikcyjne, będą się wahać lub odmawiać pracownikom służby zdrowia prawa do prywatnej lub bezpośredniej rozmowy z ofiarą.

Diagnoza

Podczas diagnozowania zaburzeń faktycznych, pracownicy służby zdrowia muszą najpierw wykluczyć fizyczne przyczyny wszystkich objawów i warunków zgłaszanych przez osobę. Po wykluczeniu tych czynników, w celu otrzymania diagnozy zaburzenia fikcyjnego, osoba musi zaangażować się w powyższe zachowania, albo narzucając je sobie lub innej osobie. Jeśli zaburzenie fikcyjne jest narzucone innej osobie, to sprawca, a nie ofiara ma zaburzenie psychiczne i otrzymuje diagnozę.

Ważne jest, aby zauważyć, że ludzie, którzy udają chorobę u siebie lub innych w celu otrzymania zewnętrznych nagród (tj. pieniądze, prezenty, brak pracy) nie mają zaburzeń fikcyjnych. Muszą oni oszukiwać pomimo braku zewnętrznych nagród, aby otrzymać diagnozę.

Jeśli zachowania są spowodowane przez inne zaburzenie psychiczne, takie jak schizofrenia lub zaburzenia urojeniowe, wtedy osoba nie zostanie zdiagnozowana z zaburzeniem fikcyjnym. Jednakże, osoba z zaburzeniami fikcyjnymi może mieć inne współwystępujące zaburzenia zdrowia psychicznego, takie jak depresja, zaburzenia tożsamości lub zaburzenia osobowości.

Terapia

Terapia zaburzeń fikcyjnych może okazać się niezwykle trudna, ponieważ większość osób nie jest świadoma, że ma problem ze zdrowiem psychicznym lub nie rozumie, dlaczego narzuca chorobę sobie lub innym osobom.

Terapia w pierwszej kolejności ma na celu zapewnienie, że osoba lub jej ofiara jest fizycznie bezpieczna, ponieważ zaburzenia fikcyjne mogą prowadzić do poważnych obrażeń, a nawet śmierci. Gdy bezpieczeństwo jest zapewnione, psychoterapia lub doradztwo jest ogólnie zalecane, aby pomóc osobie zbadać swoje myślenie i rozwijać pozytywne umiejętności radzenia sobie, aby zbudować poczucie własnej wartości i pomóc zarządzać stresem.

Leki nie są zazwyczaj przepisywane w leczeniu zaburzeń fikcyjnych, chyba że osoba ma inny stan zdrowia psychicznego, takich jak depresja. Terapia rodzinna może być również zalecana, tak aby członkowie rodziny mogli nauczyć się wspierać osobę bez wzmacniania szkodliwych zachowań.

Pacjenci z zaburzeniami fikcyjnymi mogą również potrzebować monitorowania pod kątem nadużywania substancji i potencjalnych zachowań samobójczych, ponieważ są oni bardziej zagrożeni niż ogół populacji.

Jeśli masz bliską osobę, która Twoim zdaniem może mieć zaburzenia fikcyjne, bądź świadomy, że prawdopodobnie zaprzeczy ona tej chorobie (nawet jeśli przedstawi się jej dowody) i odmówi pomocy dla swojego zdrowia psychicznego. Zamiast agresywnie konfrontować się z nimi, zapewnij ich, że ich kochasz i wzmacniaj zdrowe i pozytywne zachowania, zamiast skupiać się na tych szkodliwych. Jeśli uważasz, że Twój bliski stanowi zagrożenie dla siebie lub innych, zwróć się o poradę do specjalistów z zakresu zdrowia psychicznego i prawa.

Jeśli Twój bliski krzywdzi inną osobę, nadaj priorytet ofierze i podejmij kroki w celu zapewnienia jej bezpieczeństwa, takie jak powiadomienie innego opiekuna o swoich obawach lub zgłoszenie nadużycia. Można zadzwonić na krajową infolinię ds. przemocy wobec dzieci (National Child Abuse Hotline) pod numer 1-800-4-A-CHILD (800-422-4453) lub na krajową infolinię ds. przemocy domowej (National Domestic Violence Hotline) pod numer 1-800-799-7233, aby zgłosić nadużycie lub uzyskać pomoc w skontaktowaniu się z odpowiednimi instytucjami.